groene mamba
netgedicht
ooit kwam hij uit het ei gekropen
genesteld in een vermolmde stronk
onder een dun bladerdak
nu kruipt hij uit de winterslaap
over een tak in de tropen
in een woud dat dagelijks kaler wordt
het broos skelet houdt hem lenig
gladde schubben dekken zijn leren vel
als vingernagels die elkaar overlappen
er spant een vlies over ogen
die zwijgen…