Netgedichten

netgedicht (nr. 9.542):

groene mamba

ooit kwam hij uit het ei gekropen
genesteld in een vermolmde stronk
onder een dun bladerdak

nu kruipt hij uit de winterslaap
over een tak in de tropen
in een woud dat dagelijks kaler wordt

het broos skelet houdt hem lenig
gladde schubben dekken zijn leren vel
als vingernagels die elkaar overlappen

er spant een vlies over ogen
die zwijgen over de verboden beet
de valkuil van de oervrouw

een gespleten tong kwispelt
hij tast de ruimte af
herkent sporen van koud zweet

een kuiken verstart in het vizier
de spitse muil flitst vooruit
een pijl in zenuwgif gedoopt
het zuur dat adem rooft en weefsels breekt

kaken buigen om het verenkleed
hij neemt een week rust
om te verteren wat hij verzwolg