OP DE SCHOUDERS VAN GIGANTEN
netgedicht
vergetelheid
vervagend als een klassenfoto in een vergeten la
daar sta je dan
bovenop de omgekeerde piramide van de tijd
een onafgebroken hartenklop
een DNA-estafette
de overlevers met hun kunst en vliegwerk
de toevallige passant werpt schalkse blikken
op haar heupen, de vonk in haar oog
een eeuwenlange ballade van zaad en pijn,
kraambed en moedermelk…