OP DE SCHOUDERS VAN GIGANTEN

ik zoomde in op Google Maps
terug naar de roots, het dorp
waar ik geboren was
vrouwen in zomerjurk
op glimmend nieuwe fietsen
("dat was in mijn tijd wel anders!")
kerngezonde benen in een eeuwig zomers landschap

ik haalde hen met mijn cursor in
tot ze plotseling verdwenen waren
een algoritme had de gezichten geblurd
(zelfs van een hondje)
zoals de tijd alles langzaam wist

ik nam de bocht naar links, daar waar mijn ouders lagen
zij aan zij, zoals in het ouderlijk bed
(ik durfde dat te denken)
ik zoemde uit, tot ver in de hemel
en keek neer op de aarde
lengte en breedtegraad waar
heel precies hun graven lagen

ik zag twee wit glanzende stippen, de één wat doffer
dan de ander
de één wat meer recent
en ik barstte uit in
lang ingehouden tranen
die niet te stoppen waren
en dat hoefde ook niet, want ik was alleen
met Google Maps

en alles wat eens was
en ik zag de dagen die eens waren
de honderdduizenden minuten uit mijn jeugd
met plotseling opgeroepen beelden
momenten, snapshots

mijn vader achter het stuur op een snikhete vakantie
hoe hij me leerde schakelen naar z'n twee
"remmen op de motor", mompelde ik
niet ver van hen liggen ook de jongens en meisjes
uit klas 2 A van de Lagere School
uit de zwart-witte tijd van petten en strikjes

wat een pret hebben ze gehad
een generatie lost op in de vergetelheid
vervagend als een klassenfoto in een vergeten la

daar sta je dan
bovenop de omgekeerde piramide van de tijd
een onafgebroken hartenklop
een DNA-estafette

de overlevers met hun kunst en vliegwerk
de toevallige passant werpt schalkse blikken
op haar heupen, de vonk in haar oog
een eeuwenlange ballade van zaad en pijn,
kraambed en moedermelk

het stokje ligt nu bij jou
laat het niet vallen
op de schouders van giganten
sta je