zij kwam in de kortste nacht
en ging pas weg, nadat
het langste uur zijn tijd verloren had
het licht ging uit,
maar het moest toch echt zo zijn,
de pijn om haar verlies verliet me niet
het bleef maar grote gaten
knagen
petje af voor vader tijd
want hij weet hoeveel spijt
er in doorwaakte uren past
ach
hij hoeft het niet te laten…
Dit is de nachtvogel
die zwijgt en zweet
in het geweten
van nooit
vergeten eenzaamheid
in het land van
de vreemde theepotten
daar is de brandnetel
die groeit op de puinhopen
van de ontheemde ziel
die nacht van zondeloze
wanhoop.…