Annabel
netgedicht
het is de nacht
die al voor de avond
het licht heeft besmeurd
en in zwijgen is vermomd
als ik plots,
uit de verte
een stem hoor roepen
"kom op, Julius, geen zelfbeklag,
blijven praten.
ik mis de bevrijdende opening".
de humor, jouw onweerstaanbare lach
dat zijn toch ook vaste gewaden
vandaag, Annabel
is weer zo'n dag
het ene been…