In tranen om nieuwe chemtrails
schotse ruiten op hemelsblauw
namiddag kleurt wazig wit
zonsondergang doorstreept
geluidloze vliegtuigen
weven luchtig hun patroon
hertekenen het volmaakte
tot een schandelijk kladje,
gestoorde breinen willen
het klimaat onder de sloef,
aluminium en strontium
dringen in de kern…
ze zette zich neer in de oude zetel
sloefen kapot getrapt, kousen mee
gaten als patatten, tanden gelijk een
fietsenrek, haar kleedje in blommen
pakte een boek en begon te lezen
kinders die het hoorden gingen om
haar heen zitten mee open monden
benen sloegen zich over en in mekaar
omdat de taal en het verhaal zo vrij
werd verteld, zonder…