Alle inzendingen van Rieg

stillekes schijnt de polder naar de maan kruiden zwijgen, vossen vertrappen de oude dag langs de Vlaamsche kreek het luistert, het broeit, zachtjes naar de oppervlakte, hoe schoon is het blauwgras weer, wiegt de kleine ratelaar zich tussen de duizenden purperen orchissen blauwe schijn, blauwe nacht, blauwe rust de uren vertolken weer een…

in het arme licht, het gloeiende licht ligt mijn polder te verdrinken, ze zucht onder de gratie van gekregen bundels zonnestralen, ze ruikt naar de lente ziet hoe de hemel zich vergaapt aan de snoeren met parels, het vergulde van mijn land, hoe de nacht zich opoffert aan het onweerstaanbare van de morgen proef het zout, steek u lach in…

ik verschiet als ze voorbij gaat op haar velo, tegen wind haar rok waait omhoog, hoe schoon haar benen, die zwarte panty in het licht van 'n regenbui daar komt er nog een, ook mee haar rok omhoog, als een ballon stijgt ze in mijn ogen, ze steken straf en als vliegende vissen gaan zij over de brug de polder in, alleen tegen wind, ik ben…

ik gaf haar de naam zilveren bloem gewond lag haar koude huid op de te warme stenen, zelfs de zon spaarde zijn stralen, schoonheid lag te sterven, een sculptuur vormend waar was haar bloeiakker gebleven dat massief met de witte weiden, de uitzichten over gebroken landerijen schip met steven en grote diepgang donkeren bergen omhelzen het…

ooit vlogen zij voorbij de dorpen zagen de was hangen en een jong stel achter de schuur staan vrijen de haan van het kerkje draaide met ze mee naar het oosten, zijn koper blonk in het zonlicht, stemmen stegen verwaaid omhoog, vervaagden terwijl over de kreek op een terras muzikanten oefenden, zwaailichten van de brandweer door het vlaswerk…

het geraffineerde smeedwerk sluit blindelings aan bij de passanten die jarenlang achtereen in bonte stoet langs het houtwerk binnen traden de loodgieter, de postbode, de dokter de buurvrouw, de buurman, sloefke, de kat van Angèle, de vriendin, de binnengeworpen reclame toen ik een keerke in den hof moest zijn, zij en zij een klein muiske…

seffens als het voorjaar klinkt in kragen van riet en dotters hoort ge hem zingen en ziet ge hem staan boven de stengels zijn witte borst in het blauw maakt u bekanst bijzichtig, hij lokt u van verre als ge u ogen open doet wanneer fietsend door het Meetjesland langs ons kreken dit parelke zich aan u wil tonen kijkt nen keer, wie schildert…

we waren op weg naar de film harde wind en regen sloegen tegen de ruit, jij stond al op het witte doek, je zakdoek nat van het beslagen zijraam en kijk nou.. voor ons kantelde een zwarte paraplu sprong even op en viel dan weer neer de baleinen staken als gebroken benen door het doek heen, ze kermde zonder te bloeden, klapte tegen een…

goesting om vandaag den dag eens anders te beleven, ik nodig u uit om mee te wandelen langs de slikken van het Zwin, de vele ganzen en steltlopers trek een dikke frak aan, sjaal en muts op uwen kop, kijker mee, goed humeur en ene lach, want vogels hebben dat graag kniel tussen het schor neer bij de zeekraal en proef het zoute, ook nog een…

ik heb u gezocht mijn vriend langs steile kanten op de kreek wilgentakken en weipalen leeg water rimpelloos wachtend och arme, de strenge vorst ontnam u het schoonspringen stekelbaarsjes zaten vast in het ijs en keken met glazige ogen maar het zonneke lachte en brak het prille voorjaar, mijn geduld beloont mee een gracieuze duik kleuren…

gisteren sprak ik met de zon over de naderende lente de kreek spiegelde mij voor zonder beloftes, het riet wuifde de aarde scheurt al her en der laag kiest een patrijs zijn landing nu nog kijk ik tegen kale bomen zoals bezems borstelen zij schoon meer nog sprak de zon met warmte verblinde mij, met zicht op mooier…

deze dag splijt mijn gevoelens en kruisigt een te vroege Pasen kleine en grote mensen keken in de ogen van een jong monster gelijk een ‘dark knight’ scenario waarin een peuterdagverblijf in een bloedbad in plaats van kleurig vrolijk spelende kinderen veranderde treurnis alom en zoveel geschreeuw in hartjes, kloppende keeltjes en kleertjes…

het paard roestte vast in zijn weide fluitenkruid maskeerde zijn manen terwijl de zonnige dijk ons te ruste nam jij sprak weer boekdelen over Claus spreidde ze voor ons uit, zong zoals alleen jij dat kon over het verdriet van België, november 1947,” Vlieghe die wuifde onder de perenboom en wuifde en wuifde..” de zomer naderde nu rap, je zwarte…

wij zitten in het grote raam met uitzicht op de vallei van Castelnuovo di Garfagnana waar pioenrozen als drachtige vrouwen in elkaar vallen, praten met gezichten waar vragen op getekend staan, brengen vingertoppen naar elkaar toe en spreken dan in de vorm van een oud gedicht een veer van een raaf splijt tussen het ruwe marmer, zwart is…

hun adem bewierookt de koude lucht de vriesganzen trekken gakkend over het glasheldere meer, de stilte zwijgt en luistert naar lege lucht, dode wind ik hoor een fluiten tussen de dennen kruisbekken verknagen zich aan lariks het voelt eigenlijk alsof wij overbodig zijn met ons lawaai, ook als we zwijgen als het graf, raven…

als de witte piano in mijn rugzak en jij in het vuur konden spelen jou haar zwierend tegen mijn ogen weet ik dat liefde op zak rijkdom is…

zij gaat traag voorbij de tafel waar vele handen op de rand en ogen over elkaar heen strelen naast haar staat Zus van Impe mee haar bord vooruit, zij blinkt in de kerstboom, de kalkoen slaapt op een zlveren schaal en zwijgt handen zoeken zich samen ineen grijs haar lijkt echt op engelkes…

de geestigaard kijkt ietwat meewarig naar het vroege daglicht, zwermen met verse ganzen trekken het land op zijn witte baard droogt in de zilte wind het hol is verlaten, kop – over – kloten is moervos Snodaert gisteren vertrokken haar welpen verlieten reeds eerder de veste, alle speelgerei hangt in de bramen stilte, alleen aangesproken…

ze is stilgevallen spreekt niet meer ieder woord en gebaar moet ik thans raden een overzijde juicht nog zachtjes uit oud gras steeds zijn er zwermen grijze zwaluwen, te oud om weg te gaan stenigt ze mijn gelaat…

bij het ter perse gaan van de nachtvorst huilde de moervos de ochtend leeg haar vacht viel uiteen alle panorama's werden gewist, de strik zweeg…

zij kneed mee haar ellebogen op uwen rug, drukt trapezius uiteen en maakt u schouders weer gelijk nen verse biefstuk van ver ziet ge ze komen op dinsdagmiddag mee haar zetel een kijkgat waar uwen kop in past, dan lacht ze parmantelijk en vraagt wat ge het liefst wilt op welke plek ze mag masseren het zweet staat in mijn handen die vingers…

de vader hield zich verborgen in tranen vocht hij onder de zon nee, zijn kind kon beter spelen met een palmblad en stenen waarin het mooie vormen zag zoals vissen en paradijsvogels dansende vlinders lokten speels de handjes, vluchtigheid haperde de voetjes, ontelbare verschrijvingen de oogjes, vader op het netvlies…

ze liggen in melk en puur neven mekaar, achter glas op een dun papierke tussen eikels en kastanjes het volk kijkt en peinst, wijst mee open mond naar het zoet, trekt een grimas en stiefelt stillekes binnen dag meneer, dag madam wilt ge eens proeven misschien ’t is gezegd, ze zijn smakelijk gevuld mee witte crème op een koekske, hapt…

mee n’n snotvalling de dijken op winterstorm valt de canadabomen aan, takken breken onze paden achter den stal van Sefke liggen ze al jaren te vermolmen, de reuzen stoffering van ons weidse landschap we hebben onderweg al judasoorkes over de weg zien gaan, ze luisteren nie zenne, ze smaken naar koteletten ge hebt geen last van psilocibine…

nu weet ik hoe hard haar handen zijn waar vlakbij het hart hing in bundels aan rode touwen en onstuimigheid tijd maakt inderdaad einders de zang van monniken als draagbaar van de merel en de nachtegaal hoe hoog in godsnaam verblijft zij kruipt door het grijze van haar gaan het valt niet in sluiers uit te drukken of te dragen, licht schuilt…

hoe schoon de handjes in het wit de eerste sneeuw dwarrelt stapkes zijn zichtbaar heen en terug en we lachen, we rennen om de witte bollen blauw breekt door grijs glinsterend zijn oogskes ineens is alles grootser donkere dingen zijn bedekt efkes dan smelt alles weer ineen…

ik luister naar woorden en een dichter die niet goed articuleert kijk naast mij luister naar één adem ergens anders in dit café hoe kwam ik hier over een rivier en grens om taal op te snuiven die zich vermengd met jouw adem geschuifel van stoelen de vrouw naast mij vertrekt en de man daarnaast gaat ook ik volg en luister elders weer…

hoe staat gij, schaars gekleed te wapperen op den krinkeldijk leunend op een straffe wind u dijen omhelst door het gelijk er keren groepen zwanen terug van de grote kreek hier nabij zij buigen in hun verenpak gracieus valt wit op grijs en zij mijn achterland verpieterd snel sterft in lagen blad en loof ik wuif u toe mee mijnen klak dag…

O gij zottekop, gij onnozele spreekt nen keer rechtuit en speelt nie mee mijn voeten buzze geven moet ge, buzze hoe schoon kunt gij vertellen over u poepchique madammen mee nen bontjas, hoe gemeen blijft weg van vossevellekes laat al die tegenstekers gaan in hun pitteleir en dikke nekken hoe glitter stilaan verpietert O gij zottekop,…

Yes he can and what the hell who are you guys in this place you look like a poet my friend you are yes, i can awel, ja wij zijn van Vlaanderen ieverans vlak bij de ruisende zee waar leeuwen tussen koeien staan zij kunnen er wat van zunne die Vlamingen, ze blijven bougeren look, there’s the river in his fall surrounded by yellow leafs…