winterhardheid

nu weet ik hoe hard haar handen zijn
waar vlakbij het hart hing in bundels
aan rode touwen en onstuimigheid
tijd maakt inderdaad einders
de zang van monniken als draagbaar
van de merel en de nachtegaal
hoe hoog in godsnaam verblijft zij

kruipt door het grijze van haar gaan
het valt niet in sluiers uit te drukken of
te dragen, licht schuilt zelden in de liefde
mijn weten is dichterbij dan vermoeden
tem mijzelf, maar hunker naar versheid
zij spreekt tegen wolken, tegen steeds
verder reikende takken, armen dichtbij

Zie ook: http://blog.seniorennet.be/riegpoezie/

Schrijver: Rieg, 25 november 2008

riegpoeziegmail.com

hart einders mijzelf

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 5 stemmen 274