gedoodverfd
netgedicht
nu staat de tafel nog tegen de muur
handen en ellebogen dragen haar
hoofd, zij staart zich blind op zijn
rug, de schotwond spreekt niet terug
langzaam valt er licht op de vloer
een spelonkje opent bundels stofzaad
daarmee staat de tafel ineens in bloei
ontbreekt chlorofyl en spat het bloed
uiteen in een palet van oorlogsgeweld
haar gezicht…