Door het lawaai in onze treinwagon
-De decibellen vlogen om de oren-
Was het onmogelijk elkaar te horen,
Dús naar een plek waar je wel praten kon.
Zodat wij in de stiltecoupé zaten,
Want daar kan je tenminste rustig praten.…
ze moesten op reis
wisten niet waarheen
ze waren met velen
toch was ieder alleen
er mocht niets mee
één koffertje maar
ze zaten vol met vragen
waarom, hoe, waar
de trein denderde voort
met wagons vol verdriet
bestemming onbekend
waarheen wisten ze niet
ze hadden niets misdaan
leefden in de verkeerde tijd
ze hadden geen enkele keus…
tijdens mijn reis naar Assen
liep de treinwagon zo vol
dat ik maar ging verkassen
want het werd me echt te dol
maar de trein bleek veel te kort
er was geen plek meer vrij
het had iets van een veetransport
er kon geen mens meer bij
ik kon het echt niet snappen
het leek de derde wereld wel
ik liep zowaar naar lucht te happen
en stond daarbij…
hij trekt zijn lange
afgedragen jas aan
een vale jas
vol gaten
het helpt niet
rillerig roept hij uren later
dat zijn unheimisch gevoel
moet vertrekken
de laatste trein
staat klaar om alle
ongewenste unheimische gevoelens
naar hun plaats van bestemming
te brengen
zijn unheimisch gevoel
loopt langzaam naar
de eerste treinwagon…
langs de kalender
waarop de jongste dag ontbreekt
we koesteren de graven waarin
dromen en innige liefdes rusten
marmeren platen scheiden ons
van de onbereikbare hereniging
we zoeken tevergeefs de hemel
op aarde en weigeren te sterven
wentelen ons tussen de dozen
van onbereikbaar omzien
eindeloos verkleumd verpozen
wachtend op schip of treinwagon…
, vroeg ik,
terwijl mijn hart bonkte als een
oude treinwagon. Zeer langzaam
liet je me je gezicht zien, vol
tranen en pijn. Ik greep je bij
de schouders en drukte je bange
lichaam stevig tegen me aan. Je
trilde, je benen wankelden. 'Ik
smeek je, wat is er gebeurd?',
vroeg ik nogmaals.…
137
Bezig met laden