Alle inzendingen over uitademt

dwarrelt sneeuw als hij aan de voet van de duinen uitademt op het vlakke laken rust maanlicht dwarrelt sneeuw die milde nacht…

het stuitert tegen mijn oorschelp ziet geen kans binnen te dringen probeert dubbelhartig mijn nekvel maar vindt ook daar geen houvast je ellebogen doen zo hun best maar raken enkel de valse lucht die je uitademt van inspanning langzaam druip je af langs mijn ruggengraat waar je platvloers dooft als een nachtkaars het kwade daglicht…

Je legt de krant weg: adem die je inhoudt, uitademt, inhoudt; vormt. Wèl ben je een glasblazer van geboorte, jij, wind zo voorzichtig als een morgen. - Hoor, de wind steekt op, ik sta op, ik ben iets. Een bloem. Ik groei. Ik heb een nog uiterst ranke stengel om mee te lopen, net als de wind.…

bijeengeraapte bladeren rennen paddestoelen kijken met motregen op je hoofd lachen om de peuter die omkijkt of moeder hem ziet nee en hij stampt met zijn witte laarsjes in een modderplas winter is kijken door ijsbloemen naar aards witte matras glimlachen naar de kleine jongen die vol bewondering kijkt naar de witte damp die hij uitademt…

Je voetstappen extra diepe indrukken achter laten, En je lichaam alleen maar onrust uitademt? Waar kan je dan nog heen voor zekerheid, Hoe raak je wat achter je meeloopt kwijt? Kan je weer leren met een lichtere tred te lopen, En is het mogelijk om weer fris en vrij te ademen?…