Miljarden druppels
op weg naar hun laatste halte,
al tranend in een file van bovenaan
tot onderaan een vensterraam.
En al wat ik doe
is het schrijven van gedachten
in elke druppel, in elke waterplas
alsof ik zo het leven dat voorbij gaat
kan wegvegen van mijn denkplaat.…
Dat deze gevarieerde druppels nog even blijven
hangen op menig autoruit, dak, muur tot vensterraam om
te allen tijde te kunnen landen waar zij harmonieus naast elkaar liggen
Op sommige plaatsen hoor je wat gemor of gemopper van een toevallige voorbijganger.…
Ik staar vanuit het vensterraam
en zie daar meeuwen rusten
die zijn alweer aan land gegaan
als boden van onstuimig weer herkennen zij
de stilte die, vóóraf gaat aan de storm.…