zoals het wit steeds feller wordt
als zonlicht ongehinderd straalt
kleine vogels overvliegen, tot hun vlucht
de tijd inhaalt
en onderin het gras
bloeit mei al in de kleinste bloemen,
wit- dat goud en geel omrandt
haar kleine hand
plukt immer weer
het beste van de overkant
zo doet het
minder zeer…
in roodwarme stralen
overpeinst de zon
de lange zomerdag
zakt in het
eigen licht als nacht
haar donker baart
met schemering
als tijdloos
wisselkind
waar eendaags leven
overgaat in dood
het geboortebrood
voor hen
die in het duister
hun bestaan vergeten…
135
Bezig met laden