Monsterachtig pikdonker
in een uur bereikt
chaos van het zaad
bijeen geraapt
klassieke resten
van een doorwoelde aarde
daar waar alleen
nog gedachten zweven
tussen kosmos en universum
eeuwige honger gaapt
hangend aan de melkweg
welke zin heeft dit alles
is het muziek wat ik hoor
of stemmen van mijn eigen grond
waar het zaad begraven ligt…
schoenen
die niet bij me passen,
met stem op de vlucht
onder de gesloten oogleden
onverdraagbare meren
van vermoeden
geen weerzien
wel voelen in de borstkast
opgesloten uren,
ze willen naar het daglicht
als alle afgeronde gedachten
maar je schaduw is donkerder
dan de duisternis onder gehemelte
waar de tong niet herkent
zijn trage zelfontbranding…
soms is leven in onvrij dreigend
men vlucht voor lieve vrede in het huis
voelen achter kleine schermpjes
waar men liefde zoekt
vrede in mooie woorden
in virtuele sporen
soms doen die schermpjes
aan zelfontbranding
het knalt en rookt
de mens slaat weer
op de vlucht op straat
komt hij tot stille stand
wordt als gegrepen
door het…
138
Bezig met laden