Alle inzendingen van gerardo

Het korte contact vluchtig als de wind door lange haren bleef toch voelbaar als de afdruk van lichamen die elkaar hebben verwarmd Zie ik je nog wanneer of waar of wordt dit toch weer een stukje eeuwigheid droom van een dag…

Het was een wees haar naam ……… wat kan het schelen de stem van een dode wordt toch niet meer gehoord Een kind nog maar onbedoeld slachtoffer op de verkeerde tijd niet op de goede plek geweld is tijdloos kent geen grenzen Men gaat snel over tot de orde van de dag het geweten bodemloos morgen komt de zon op voor weer iemand minder…

Een nieuwe dag weer klopt je hart altijd een wonder ook als je het niet zo beseft Weer adem je in en weer uit het leven stroomt jij bent een deel van dit geheel Een schijn van zekerheid waart om je heen onaantastbaar iets van geluk komt nooit alleen…

De juiste woorden op het goede moment schoten ze maar te hulp in plaats van hulpeloos afwachtend te zwijgen Bang voor een valse toon wordt geen lied gezongen zingen alle misverstanden zwijgend hun twijfel rond…

Terwijl de herfst reeds volop knaagt aan de bleke natte zomer denk ik aan de lucht zo helder dat het blauw pijn doet aan de ogen aan een warme zon in plaats van steeds kortere grijzige dagen die definitief de zomer troosteloos uitluiden ben nog niet aan donker toe…

Een onzichtbare wereld van oorzaken en motieven de waarheid slechts een idee als een dagroom bij wijle die gedachten beheerst Wijlend in het trage dal blijf ik kijken naar de zon die zich nu en dan laat zien tussen overhellende rotsen wat is het klam hier benee geen warmte om te klampen Maar oponthoud voedt de twijfel verloren woorden…

Jij en ik en de wind om ons hoofd om ons heen met ogen dicht lijkt de wereld nog veel kleiner verder weg alleen jij en ik en de wind om ons heen heel ver weg van de rest van de wereld…

niets is zo doelloos als niet te voelen in het nu slechts te verlangen met weemoed naar die tijd waar de moed nog tijdloos was gevoel niet zielloos…

Wolken vluchten langs de maan die half verduisterd verdwijnt dan weer plotseling verschijnt Muggen dansen in de lucht bewegen om het bewegen komen elkaar steeds weer tegen Iedereen wil weten wil weten wat je wilt maar jij weet niet weet niet wat je wilt Je wilt alleen maar gaan vluchten met de wolken dansen met de muggen dromen van…

De schone schijn van de façade waarachter onzekerheid de fundamenten langzaam ondermijnt van het twijfelachtig gebouw van gemorste letters gespleten woorden zinnen zonder zin tot zwijgens toe ontroerend maar toch schijn…

De zon kuste de zee passie hing in de lucht en de wolken bloosden tot de allerlaatste zucht…

Mijn schaduw zag me verschoof en zwaaide wenkte me dichterbij kom bij me - kom in me doe je licht maar uit Maar ik stapte opzij in de volle zon hij volgde mij loste echter op in al dat licht ik liep door schaduwloos veel lichter…

Door de hoge ronde ruimte galmt veelstemmig gezang van het Romaans mannenkoor Perfect gedragen harmonie verbreekt iedere stilte met ijle en zware klanken Zo zou het kunnen klinken in de relatieve eeuwigheid beluister dit ad fundum als voorproefje op ooit…

Niet te denken aan iets slechts aandacht voor het niets de kale essentie van de stilte zonder decadentie hoe ruim je hoofd kan zijn als het eenmaal leeg is…

Jij altijd jouw ondoorgrondelijke ogenblikken Wil je inhalen tegenhouden zodat je me niet steeds ongezien passeert Je in de hand houden om gelijk op te gaan zonder je te verliezen aan de eeuwigheid…

Terug op aarde peins je waarom de maan koud licht vals schijnt De zon al weer lang verdwenen lijkt Geluk smeult in ballingschap slechts bereikbaar op termijn…

Een dier zonder huis had nog kat kunnen zijn vleugels neergehaald in hun laatste vlucht matjes met wat stekels een bloederig donsje geraakt in de sprong Platgereden restanten tot voor kort nog levend kleven verwijtend aan de weg hun levenstempo niet aangepast aan onze fatale snelheid Kraaien en kauwtjes genietend van hun delicate wegrestaurant…

Als ik alleen al aan je denk loopt het water in m’n mond maar als ik je van dichtbij zie zo heerlijk sappig en rond wil ik je eigenlijk meteen met huid en al verslinden draai je eerst wellustig rond terwijl ik je dan langzaam ontdoe van al je kleding loopt het sap langzaam vanuit mijn mondhoeken als ik mijn tanden in je zet o wat ben…

In het donk’re uur als de zon koud zwijgt komen ze soms langs tijdelijk losgelaten herkenbaar vermomd maar toch ongrijpbaar marcherend zonder ritme tot ik het licht aan doe een eind maak aan de maskerade die maar geen blijspel worden wil…

Blootsvoets danst mijn schaduw voor mij uit ik achtervolg hem nu al vele dagen wil hem wat vragen maar nu hij stilstaat ben ik vergeten wat…

Ik ontken het niet - de nevel - probeer er langs er doorheen te kijken - naar de zon - op haar geheime plaats achter de schaduwen want als ik haar droom blijft er een stukje achter in de werkelijkheid…

Een perfectionist uit Leiden dacht orde en chaos te scheiden dat wou niet lukken planning in stukken resteert hem slechts een perfect lijden…

Nog even ongeknot tenen wilgen fraai zo smal op hun karkas dreigen om te waaien bij iets meer dan wind kijken je knoestig aan als wezens uit een fantasy of uit een ver verleden leg ze vast voor ze vallen en verdwijnen in de tijd…

Er zijn bruggen die je niet over wilt sluizen die je niet voorbij wilt de grootste hel maken mensen nog altijd zelf (zie ook met foto's op website)…

Doorgebogen berken treuren samen met wilgen over letters in het marmer die vervaagd spreken over zacht rustende geliefden Maar zwaarte omhult ons als een stenen mantel wanneer wij hen zoeken bezwaard sluipen we op loden tenen weg We zoeken jullie wel op je geliefde plaatsen daar vinden we zelf ook meer de rust…

hij weet wel zij is anders dan die ander in haar vel zij weet toch hij hoopt het van die vreemde in z’n hoofd weten ze nog hoe ze waren hoe het was hoe ze dachten dat het zijn zou…

Om tien voor twaalf vroeg ze me ineens: wil je worden begraven of liever gecremeerd ~~~~~~~~~~~~~~ Om vijf voor twaalf wist ik het antwoord: mag ik er eerst een nachtje over slapen ik sluit m’n ogen er nog even voor…

kleuren van een regenboog vloeien als dunne waterverf traag over het verlaten meer maar als je ze wilt grijpen verschijnt er plots een woord (zie ook website)…

Ik ken een lief klein heksje die komt zo nu en dan dan tikt ze op m'n raam en roept: het is weer tijd we gaan vliegen jij en ik dan mag ik achterop haar turbo-bezemsteel ik hou haar stevig vast bij elke grote luchtzak we vliegen via de melkweg naar Pluto om te aaien dan snel door naar Mars voor een pure lekkernij daarna bij Neptunus…

Vloeibaarder gevoel meestert zich reeds verdringt droge lucht die adem beneemt adem water in woestijn weer uit heel langzaam lost het op…