Alle inzendingen van Gerardo

Ik ben in termijnen van ijdelheid - het met verf doordrenkte vod, een aan staren verknocht lijk in morse belerende zonnen. Ik ben in verhaal het aanzetstaal dat de penselen streelt - in tekening het marginale, clichématige deel. In portret - de rimpels om flinterdunne lippen, in gevoel, koperpoets lekkend, de lijst…

Alsof het iemand tot wankelen heeft gebracht dat ik mijn vierentwintig karaats hart met panzer had behangen - mijn hoon gekroond door wazig staren tartend, sarrend, gevat. Als amulet om nekwervels raspend schuurde ik de luwte stram - in een door storm afgetopte kadans, reikhalzend, smachtend. Hier en nu, in vers geweven, smijt ik mijn laatste…

Applaus! Applaus! Ontkurk de champagne! De vlag kan uit, het is veruit het allermooiste dagje. De zon breekt door, en de skyline is prachtig. Superlatieven zonder interpunctie. Want slechts twee weken na mijn liposuctie, en mijn upgrade naar 5G, heb ik voor het eerst binnen: een match op Tinder! Hieperdepiep hoera! Ballonnen, vlaggen…

Men heeft de kelen reeds gesmeerd met inkt van verwilderde pennen. In schreeuw beleefd het weeskind weer de kilte belerend in kwesties. Men spant de mondhoeken strak - en sart, de rillende wervelkolommen. En Herman Gorter's boekenkast slacht de stilte met ezelsoren.…

Zij laat grondstoffen borrelen, als haar hand krachtig beetpakt geraamtes van esdoornwortels - zij vraagt u met haar te dansen. Een foxtrot in korrelig dons, een in maat verstuikte wals in donkerpaarse ruiten geschorst. Ik hoor spartelen - de klanken van ochtenden, die torentoppen ontvangen, ontvlammen, laten omvallen - en de brokstukken…

de schrale troost van een mogelijk hiernamaals geeft slechts minder schaduw over het nu een vroege dood is genadevoller dan dit te lange levenslijden als er een god is die dit aan kan zien of aan wil horen dan is die machteloos of gewoonweg wreed het lijkt hopeloos je bent zo machteloos vlucht maar mijn kind de eeuwigheid is…

wie is hij om te geloven wat de lammen en de doven aan de blinden beloven duizend ogen komt hij tegen maar twee eigen lijken onvindbaar leven geen raadsel volgens een boek goden zijn eindeloos vruchteloos zoek geen schijn zo schoon als valse duisternis vind eerst de spiegel daarna het gemis…

Verhalend de nacht door weer landen op aarde de maan krijgt gezicht de dag nog z’n waarde Bezweer me met woorden over liefde en trouw ik zal alles geloven als ze komen van jou Bestrooi me met kussen terwijl ik ontdooi geen plaats meer voor twijfel het leven is mooi…

Ach realiteit breng me nu terug met open ogen in verre dromen toen de dreigende zwarte vogel die onontkoombaar als het noodlot almaar dichterbij te komen lijkt nog een klein zangvogeltje was het pijnlijke schorre krassen nog een vrolijk kinderlied het zwaard van Damocles nog rustte in de schede de dood nog onbekend ver weg in plaats van…

ze huilden een rivier maar nog onvoldoende om het gemis te stillen van vrijheid en geest die langzaam verdroogden in elkaars nabijheid hoe verlaat je een warm zinkend schip dat je eigenlijk niet wilt missen zonder geen van beiden te verdrinken ver weg dwaalden ze, verdwaalden zonder elkaar de lichtsignalen vanuit hun verre andere ik veranderden…

Wederzijds verlangen Kom en deel met mij het wederzijds verlangen jouw zachte rondingen mijn harde drift warme huid gestreeld door gladde vingers jouw zoekende lippen mijn soepele tong kom mijn lief waar wachten we nog op het leven is kort de nacht nog lang…

twijfel als beul van de zekerheid de vlucht naar buiten als eeuwig excuus om te ontsnappen aan de reis naar binnen waarom toch alles rationaliseren de momenten willen verklaren als dat alleen maar afleidt van het gevoel van overgave aan het nu…

de weerspiegeling in mijn droom gaf een close up van je ver gezicht alsof ik je even kon aanraken met ogen dicht zelfs op de tast onbereikbaar blijf je als een fata morgana van een liefdes-oase in een eenzame nacht…

Wanneer gedachtenfloers sombert onder een verduisterde maan onrust gedachtenvol waakt als dreigend nachtelijk onweer in een almaar wakkere nacht duren alle kleine uren langer dan hun werkelijke tijd is de werkelijkheid van het moment meestal te ver weg van de realiteit om als waarheid verder te gaan…

Gisteren blijkt verder weg dan toen die dag op school en andere herinneringen even verjongen ze de oude geest die steeds meer vernauwt tot een repeterend verleden de paden terug naar het heden blijken verzande sporen dwaalwegen in de tijd die stilaan terugloopt naar een eeuwige jeugd…

Als in een vacuüm rest het luisteren naar het fluisteren van de zachte wind Langzaam loslatend tot de stilte komt van daaruit de keuze voor een nieuw begin…

koude stenen dekens staan in eindeloze rijen onder warme woorden rusten geliefden zacht verblindend geuren blanke bloemen in de zinderende zon een witte vlinder fladdert bijna onopvallend naar een volgende toch heerst hier voelbaar verdriet van veel herinneringen in treurige berken die eeuwig lijken mee te wenen zwijgt bedrukt…

Omringd door de geur van verse natte straten verdwijnt de droge blues van een te vroege zomer het weinig groen leeft op door wat het kan absorberen te midden van het steen en neergeslagen stof het is stil in de stad een eenzame paraplu haast zich verdwaasd op weg naar onbekend twee verslaafden paffen hun genot onder de brede luifel…

Ik kijk je nog na op weg naar je volgende honingbloemenfeest (Foto: Ben Haven - site: vlindernet.nl)…

In plaats van haar kind - het leven is soms zo wreed - ach, kon zij maar gaan.…

gelokt door de geur nam zij het pad der rozen raakte pas verstrikt toen het pad steeds smaller werd wat resteerde was haar geur (tanka)…

geur van nog vers hout hier lig je nu uitgeteld na zo'n dertig jaar…

kom schaduwdans je zwoele woorden in warme zinnenlust ik zal zwijgen tot de laatste pas zuchten als je verdwijnt uit het gedimde licht en je daarna zoeken in de verdovende geur van de stille lentemaan…

Laat het nu maar los je kunt niet veranderen wat onhaalbaar is…

geloof me ik alleen jij alleen samen willen we leven beloof me dat niet jij dat niet ik dat we dan ook samen doodgaan…

vrijheid die je krijgt grenzeloos misbruiken en dan vragen om respect kansen die je krijgt achteloos negeren daarna klagen over kansloos val me niet lastig met je waarheid verpakt in leugens door de ontkenning van elke realiteit…

Je moet wel kijken naar die overgangen van geheimzinnig licht die de zon strooit met kleurrijke banen in een ronde boog de weergoden vieren feest hebben weer vrede gesloten tot aan de volgende storm ik kijk tot hij diffuus oplost in de horizon roep hem nog net na: hopelijk tot ziens…

bloesemgeur rondom steeds meer wit valt uit de lucht op grijze tegels…

in stille lakens lag het treurvolle raadsel van een vroege dood…

zwaarder treurt de wilg terwijl het voorjaar voortschrijdt lijkt niet te troosten…