Netgedichten

netgedicht (nr. 33.265):

De poort der levenden

koude stenen dekens
staan in eindeloze rijen
onder warme woorden
rusten geliefden zacht

verblindend geuren
blanke bloemen
in de zinderende zon

een witte vlinder fladdert
bijna onopvallend
naar een volgende

toch heerst hier
voelbaar verdriet
van veel herinneringen

in treurige berken
die eeuwig lijken
mee te wenen
zwijgt bedrukt
een zwarte vogel

het beklemmend gevoel
begeleidt iedere stap
tot de poort naar buiten
de troost der levenden
weer langzaam binnenlaat

Schrijver: Gerardo, 20 juni 2010

Geplaatst in de categorie: verdriet

dood

leven

4.0 met 7 stemmen

328

Er zijn 5 reacties op deze inzending:

Naam:: pama
Datum:: 21 juni 2010
Email:: pebmartenskpnmail.nl; "Als mijn kloppen op de hemelpoort niet wordt gehoord, wandel in door naar het volgende loket, waar deze onrechtvaardigheid wordt rechtgezet."
Mooi gedicht.

Naam:: nonna
Datum:: 20 juni 2010; Verdriet zó voelbaar zó intens.
Heb een boompje geplant, voor haar die ik zó mis.
Nog steeds doet mijn hart, zó zeer ....

Naam:: marije Hendrikx
Datum:: 20 juni 2010
Email:: maryama37hotmail.com; een terugkeer vanuit de stilte naar het leven.... mooi..

Naam:: switi lobi
Datum:: 20 juni 2010
Email:: acm.visserquicknet.nl; Mijn meisje ligt op zo'n plek.. herkenning in het voelbare verdriet, maar gelukkig is het er niet zo triest als jij hierboven beschrijft.

Naam:: Martien montanus
Datum:: 20 juni 2010
Email:: mamamoloxs4all.nl; Dit gedicht neemt je in stilte mee onderlangs treurige berken!

Geef je reactie op deze inzending: