Alle inzendingen over verdriet

verdrongen in de tijd in wankel evenwicht gaat ze op halve leeftijd naar de psychiater in wankel evenwicht haar halve leven was gewijd aan tranen een tranenregen als een niet te stelpen stroom en rode vlekken tekenden haar hals de nek geroest in rust ---------------------------------------------------…

Op zo'n moment barst een hart van onder tot boven. Er valt een stilte uit de lucht. Dat is de tolk van groot verdriet. Niemand ziet de engel die een paar keer langskomt en geduldig knikt. Pas op: een engel bedoelt het goed, maar verder kan zo'n wezen weinig doen. ----------------------------- uit: 'Iemands lief', 2013.…

In het prachtige licht van het ochtendgloren, werd een nieuwe dag geboren. Voor jou en diep in mij. Deze dag had de mooiste ooit kunnen zijn, zonder het plotse einde van je moeders levenslijn. Gisteren was je nog aan het cruisen, gisteren nog o zo blij. Nu vloeien je warme tranen, nu lijd je intense pijn, nu herhalen zich dierbare…

Er gaapt een gat in zijn buik Een wolvenbek die niet gromt, huilt of vlees verscheurt, maar schreeuwt vanachter dubbeldik glas, onhoorbaar Het is de pijn die je opkrullen doet in een foetushouding na de breuk met een grote liefde De pijn die strak staat als het touw in een boog Het is de pijn van niet vluchten, de pijn van: kom maar op,…

In nevelen gehuld zie ik je dagelijks nog lopen, wenkend van die verre overkant. 's Nachts zit je tussen de sterren weggekropen, en bestrooi jij mij met betoverend zilverzand. Ik reik dan vanuit mijn dromen naar boven, vang het op met slechts één hand. Want de andere hand hou ik gesloten, die is voor jou foto aan mijn wand.…

In mijn hart daar is ons plekje, waar ik jouw steeds weer ontmoet. Als het moeilijk is de weg te vinden. doe jij mij voor hoe het verder moet. In mijn hart daar op ons plekje, is het feest, het is jouw dag! Neem me alstublieft niet kwalijk. hoop dat ik toch een beetje huilen mag!…

In het glinsteren van een schitterend licht, werden wij uit sterrenstof geboren. Onze toekomst er toen al opgericht, om voor altijd bij elkaar te horen. Waar jij naar toe zou gaan, zou ik wat later ook komen te staan. En dan het moment dat mijn hand de jouwe raakte, een prachtige bloem, de liefde, ontwaakte. Je mond, je lieve lach, groene…

(melodie: ‘Sì dolce è’l tormento’ Claudio Monteverdi) De mistige morgen verhult het gezicht De grauwgrijze nevels verstrooien het licht Je staart naar het water Het zinloos geklater Is zonder gewicht Niets komt bij je binnen Niets prikkelt je zinnen Het venster is dicht Je vragen en wensen zijn wijd als de zee Maar golven vol…

Alleen Daar sta ik dan bovenaan de trap, die leidt naar het leven, dat zich ontplooit op straat. Ik moet in mijn eentje de eindeloze treden tellen tot ik eindelijk buiten sta. Geen arm die me begeleidt bij het afdalen tree voor tree, de trap laat zijn einde niet zien een eindeloze reis naar benee. Maaiend met de armen om wat was vast te…

speels pak ik weer de hand aan van de toekomst omdat het morgen is, omdat het regent en omdat ik graag de rest vergeten wil de vingers in de oren en de ogen sluiten de oren volgestopt met proppen was een zieke schaduw van mezelf zal zich vertonen het dennenbos is bruin en niet meer groen de zon gaat nog mooi onder ‘net…

Niet altijd kan het hart zijn pijn Als wellust dragen. Er komen dagen Dat onze liederen zuchten zijn. Dan, zo het regent om ons huis, Wij zien het stromen En droevig dromen Van bloesemleed in dropgeruis. Doch morgen zullen wij misschien, Juist om het droppen, Wat schone knoppen Gelijk ons hart half open zien.…

Witte gele vlinders Ik zag jullie gaan van het balkon Duikel duikel ronderom Langs het waskoord bloemgazon Richting stroom en klare bron Vergleden zonder zoemgerucht Langs de rotsen en bosschages Langs elektrische tuigages Glijden glijden laat me toch Meeliften uit mijn lichaam loch En duikelend en ronderom Opgaan in gindse zomerzon…

Dertig jaar sinds zijn ouders verdwenen en niet meer terugkwamen. Vanochtend toen het tochtte en hij een deur meende te horen kraken verwelkomde hij ze zacht; ze waren nu lang genoeg weggeweest. --------------------------------------------------- uit: ''s Middags zwem ik in de Noordzee'.…

Als ziekte en de dood komt foerageren In de plotselinge stilte van de heldere dag of nacht Je oren vult met hun kloppende vleugels compleet niet verwacht Sta je alleen met lege handen en kun je niets proberen. Als het de rand van de wereld aardedonker maakt Elk gesprek wat jaren en jaren was compleet staakt Vult het je ogen met kloppende vleugels…

Je probeerde de man van vroeger te bereiken. Je schreef brieven naar adressen waar hij zou wonen. Je voerde gesprekken in een scheef geparkeerde auto. Je wachtte op antwoorden die niet kwamen. Hij bleef gesloten als een rots, volhardend in zijn volharding, buitenkant met alleen buitenkant. Hij was een slot dat niet meegaf. Een buitenstaander…

De wereld lacht; steeds klinkt haar spotlied ons in de oren. 't Vliegt, weergekaatst van d'een naar d'andre kant der straat. Verzwonden schijnt de smart, wijl 't treurspel ledig staat en klucht of boert alleen nog hart en geest bekoren. Ach! ieder ding heeft thans zijn zin verloren! 't Woord is de mom der gedachte. Sombre haat zweeft in…

Ik heb je aanbeden het kon of mocht niet zijn mijn droom zat op verkeerde wegen van verdriet en pijn. Ik heb je geschreven er viel geen brief, geen woord bleef hij ongelezen of werd hij weggegooid? Ik heb je aangekeken met ogen vol glans en hoop maar mijn blik ontweken steeg op mijn wangen het schaamrood. Ik heb om jou geweend in…

Op het moment dat u overleed, U uit het leven gleed. Stond mijn leven stil, Alles werd donker en somber, Ik bleef maar hopen op een wonder. Vragen spoken door mijn hoofd, Het niet willen geloven. Dat ik u voor altijd moet missen, En is er echt een hemel daarboven? Het doet pijn in mijn hart, Tranen rollen over mijn wangen. Dat ik u zo…

Wanneer je soms iets naars beleeft Je mag niet uitgaan door de regen Of slaande ruzie hebt gekregen Met iemand waar je veel om geeft Als speelgoed door een mankement Niet meer zo leuk is als tevoren Je kwartje ergens is verloren Kortom, als je verdrietig bent Dan komt de vogel met een lied Je hoort hem maar je ziet hem niet En als hij…

Ik zal niet droevig klagen, Dat niemand mij troost in mijn leed; Juist daarom kan ik het dragen, Omdat geen mens het weet. Geen troost, geen mededogen, Maakt ooit dit hart gezond, Want zagen nieuwsgierige ogen De grote, open wond, En peilden nieuwsgierige handen Hoe diep die wonden zijn, Hoe smartelijk zouden ze branden…

De zee trekt onder de nacht Naar vele verlaten stranden; Als een vloeibare wind is zijn klacht, En zout, zoals tranen branden. Ik voel dat overal waar de Branding in snikken breekt Tegen de kusten der aarde, Mijn leed met zijn golven smeekt Om de verloren genade Jou weer nabij te zijn. Ik wil van mijn schip af waden Naar iedere einderlijn…

Sneuvelland is de uitgelezen bestemming om triest te zijn en de melancholie te koesteren, om je onder te dompelen in een roes van intens verdriet om wat de wereld je aandoet waar je de debacles van de mensheid betreurt en rouwt om alles wat ooit ten grave is gedragen. Ja Sneuvelland, beste lezer, daar likt de ongelukkige zijn of haar wonden en…

De moed der wanhoop hoor een verlept horloge dat zelf - ten einde raad - zijn raderen op gang tracht te brengen zie een drenkeling die paart met een kaaiman een levenslange dwangarbeider uit Cayenne die voor zijn oude dag spaart De moed der wanhoop hoor de moeilijke lach naar de gezichten van Mars zie het uitwissen van de vlekken op de…

Lang rolt, een bol van klank, de knal van 't schot, Bonzend van wand tot wand, 't gebergte rond: Het dier, door 't vals onzichtbare gewond, Kruipt, om de rand, in scheef verlichte grot; En pijnlijk trekt hij met verbrijzeld bot, Hinkend, een smal rood streepje over de grond; Diep, ver van 't bos, waar hij zijn voedsel vond, Daar gaat hij…

Er zijn  vele soorten verdriet en vele soorten  pijn Er is verdriet dat met de jaren slijt en er is verdriet dat zal  blijven knagen Er is pijn die voorbijgaat  en er is pijn die nauwelijks is te dragen Maar hoe wanhopig en uitzichtloos je leven ook kan zijn toch zal eens het moment komen waarop al je verdriet en al je pijn…

Waarom ik de lome nachten Met wrange tranen bedauw? - Ik weet niet wat ik liever deed, Dan dat ik het zeggen zou. En wou ik het ook al zeggen, Weet ik, of ik het wel kon? Voor alles is er een oorzaak, - Maar hebben mijn tranen een bron?…

De avond heeft niets lieflijks in dit land; het licht vergloeit als in ontstoken ogen, de lucht weegt grauw en bitter als nat zand op bomen, in de Noordenwind gebogen. ’t Cholerisch bruisen in de naakte kruinen vervult nachtlang, naargeestig en alom de schemering en in verkleurde tuinen waart regen, ijzig, als een ziekte om. En ik, geslachtenlang…

't Avondt. Aan de westertrans Zinkt, in goud gehuld en glans, Statig 't zonnelicht ter neer In de schoot van 't wieglend meer, Dat, als bloosde 't van verlangen, Om het in zijn bed te ontvangen, Inkarnaat* voelt gloeien op zijn wangen. 't Avondt. Door het heidekruid Suist als aeoolsharpgeluid* 't Windeke en kust zo zacht Al de bloempjes…

Ik kreeg een hotelkamer met openslaande deuren. Zesde verdieping. Jij, al anderhalf jaar dood, zat tegenover mij. Ochtend. Een zeer lange neger bracht ons ontbijt, hij glimlachte. Tussen ons in schikte ik kopjes en messen. Ik schoof een croissant op je bordje, hier, dat vind je lekker, kletste ik. Gaan we naar warenhuizen, paleizen of gewoon…

't Was lang, zo lang geleden, Dat hij was heen gegaan; Hij zag nog eenmaal weder Zijne oude woning staan. Was het de flauwe scheemring Van 't zinkend avondrood, Die op dat needrig huisje Die zoete kleuren goot? Och, hier vervloog zijn kindsheid: Hij was geen vreemdeling; Hij kende 't heilig beeldje, Dat in het eikje hing, De…