Alle inzendingen over verdriet

Als jij eens in mijn hart kon kijken en zien wat jij daar hebt aangericht Dan zou je niet meer van mij wijken en huilde je samen met mij wellicht Als jij eens in mijn hart kon toeven en zien hoeveel pijn er tezamen ligt Dan zag je ook, ik ben heel droef en schreide je samen met mij, wellicht Als jij eens in hart mijn kon wonen en er…

Tranen van mijn jeugd verweven in verdriet en vreugd tranen die me nooit hebben gespaard ik heb ze desondanks bewaard. Op een dag ging ik ze weer zoeken tussen vergeelde bladen van mijn boeken als een inktvlek op mijn geschrift gevonden voelde ik me weer intens met ze verbonden. het was op die zwarte dagen dat ik ze als traan niet meer…

Alle kwaad zou ‘k vergeten, Kon ‘k omzien naar ’t jaar Met zijn dagen zo droef, en zijn nachten zwaar, Met zijn uitzicht op bitterheidsbeten; Enkel noodde ik bedroefden En weldoeners uit Tot een stille bijeenkomst en jaarsbesluit, Aan de haard, waar ze menigmaal toefden. En met broederslag komen Ze in ’t geesten-uur aan: De nóg droeven…

Ik heb je gezocht in de supermarkt bij de bakker in de ruggen van mensen mijn roep tevergeefs nu in stilte gedompeld ronddolend in een verstard geraakt lijf in fluisteringen je naam gespeld alsmaar en alsmaar tot ketting geweven ik heb je gezocht in het parkje om de hoek bij de slager en in het verhaal van een boek en ik zoek…

Ze vragen me soms of u nog gedichten schrijft over de taal van de vreugde zoals u ooit dikwijls deed alsof ze niet willen weten dat u niet meer leeft onder de mensen hier op aarde, voor de massa bent u dood, niet meer aanschouwelijk ik antwoord ze vaak dat ik uw gedichten nog lees in de avonduren wanneer de zon daalt in de lethargie…

Zijnsgeluk kan niet overleven, zonder zijnsverdriet te voelen. Wanneer licht verduistert. Wanneer de avond valt. Zijnsverdriet kan niet bestaan, zonder aandachtig stil te staan, bij hen die voor ons stierven. Bij hen die nog komen moeten, en zonder ons weer verder gaan. Leven zonder zijnsverdriet, is leven zonder contrasten. Zonder verdriet…

Op middaghoogte, de citroen met een kreet afgeworpen van zijn tak, en weggesloten en niet meer geel; daaroverheen stil weggewandeld herinnering - een wandelend blad. ------------------------------- uit: 'Verzameld werk', 1983.…

Grijs gewelf met grauwe vegen, Koepel van ons huis, Waarom stort ge uwe tranen tegen 't Venster van m'n kluis? Ziet ge niet in bei m'n ogen Tranen die ik schrei? Waarom zonder mededogen Stort ge er de uwe bij? Tranen lekken langs m'n wangen Om m'n eigen wee... Zingen dan uw weemoedzangen, Droppels, met me mee? Tranen lekken langs…

Dagen en nachten ging ik door het ondoordringbare zwart van mijn rouwend hart… geen streepje licht geen vonkje hoop geen greintje verlangen Het dal van de dood Waar alleen angsten en tranen mijn metgezel waren op die nachtelijke woestijntocht waar schimmen dwaalden die me deden huiveren en ineenkrimpen van schrik en mij isoleerden…

(Dit schreef ik voor mensen, die dit meegemaakt hebben) Mijn alles Het is niet eenvoudig om jou te moeten missen. In liefde maar ook in tegenspoed waren we er altijd voor elkaar. Jouw meeste levensjaren heb ik gelukkig meegemaakt, en daar ben ik zo trots op. Je was er altijd voor mij, wij waren een mooi koppel, maatjes,…

in diepe zwarte aarde woelt verschrikking verstard en koud platte schrale grond in bevroren onschuld waar geen boom groeien kan huiverend hier zijn in verborgen duister waar jij zo voelbaar bent…

Ze staarde stille naar het pikkedonker, buiten deze nacht duurde voort, al meer dan een jaar Dat ze zich enkel met haar bloeden kon uiten dat was toch wel de enige oplossing, schijnbaar Deze stilte, dacht zij was thans om te snijden waarom huilde haar hart anders van de smart ‘t Stille liet haar meer dan ooit tevoren lijden in haar borst beukte…

we verloren je niet alleen maar ook alle dromen over jou we pasten niet meer in onszelf we dwarrelden uit elkaar het glimlachen vouwde zich niet langer open met roerloos hart zagen we de onverschillige altijd bewegende zee…

In mijn hart, 'mi corazón' doden de muzikanten met liefdesliedjes vol zon mijn verdriet, 'muere la desazón' Met gesloten ogen dansen we in marmeren weelde onder een versierd plafond beelden zien op ons neer Iemand neemt mijn hand laat me rondjes draaien mijn ziel zweeft omhoog schudt zijn tranen af en strekt zijn armen uit als een…

Ik wil jouw armpjes weer eens voelen om het niets even lekker kroelen twee handjes héél hoog in de lucht gevolgd door een diepe zucht ik wil die lach weer eens écht horen misschien omdat het zonnetje schijnt ik wil schapen en lammetjes met je kijken zodat het verdriet langzaamaan verdwijnt ik wil mooie bloemetjes met je plukken samen maken…

Wanneer mijn ziel bedroefd, zelfs bij heur waardste vrinden, Vergeefs naar vreugde zoekt, die 't hartenleed verzacht, En geen vermaak gevoelt, alschoon de vriendschap lacht, En 't minzaam onderhoud door scherts poogt aan te binden; Wanneer in zulk een tijd de zorgen haar verslinden, En zij heur grootste vreugd, de Dichtkunst zelf veracht…

Als de lampen zijn verdwenen of gewoon op of uit zal het donker zijn in deze kamer. Als je op de kalender kijkt Ach laat dit gedicht maar zitten kom mee naar buiten er is van alles te doen. ----------------------------------------- uit: 'Aan de oever van iets staan', 2001.…

Dat nu dit ene zacht-herlezen woord Zo diep mijn zwijgend mijmren kon ontroeren En tot die traag-vervaagde erinnring voeren Als had mijn luisteren haar naam gehoord. Dat was geluk: door angst noch lust gestoord Schreden wij over winters sneeuwen vloeren En spraken samen in een zoet vervoeren Van wat ons in dit leven had bekoord.…

Ieder woord dat ze in het donker fluisterde dat kwam regelrecht uit haar wenende hart Terwijl er toch niemand naar haar luisterde haar wereld zag immers zwarter dan zwart Ieder verdrietig woord dat haar hart verliet beproefde het traan uit haar ogen te persen Achter haar klonk het levens afscheidslied het zong van verdriet en pijn controversen…

Mijn tranen spoelen over mijn wangen. Het stille verdriet wat ik in mijn hart meedraag, doet nog vaak zo'n pijn. Bewonderenswaardig is het welke invloed verdriet kan hebben op de weg waarop je je voort moet bewegen. Het stille verdriet mag er natuurlijk altijd zijn, want waar het om gaat is dat je simpelweg de liefde mist van…

( Dit schreef ik voor een vriend) Herinnering Als ik bij de zee ben, moet ik vaak terug denken aan het verleden. De zee heeft altijd iets moois, de herinnering heeft te maken met verdriet. Een speciale plek bij de zee heb ik, daar waar de paaltjes staan. Als ik daar ben, ben ik in gedachten. Het doet mij dan pijn en verdriet…

De verte lokt. de zee en 't bronzen duin die golfden om mijn jeugd versmalden langzaam tot de kleine tuin waarin mijn moeder nu begraven ligt. dit was haar raam, dit is de stille brink waarlangs zij schreed in 't vroege schemeruur. alles wat aan het leven vreugde gaf en vuur, zij heeft het meegenomen in haar graf. wat doe ik hier?…

ik zag ze nog zitten op het perron beiden in zwart gekleed de joodse met het donkere kopje en zij met het koperen haar…

Als je me vraagt wat mijn hobby is. Dan zeg ik huilen is m'n hobby. Ik huil dag & nacht. Stiekem elke dag. Soms luid, soms zachtjes. Soms zelfs met een glimlach. Als je me vraagt waarom ik huil. Dan zeg ik huilen is waaraan ik alleen kan denken, en accepteren dat ik er geen verandering in kan brengen. Ik weet niet wat ik moet doen...…

verven van mijn tranen, doe ik allang niet meer nu het relaas ongeopend verdwenen is met zachte tred stap ik langs het alfabet naar beneden daar waar het een warboel is en ik mogelijk in zou kunnen verdrinken heeft niets kop noch staart zonlicht duwt mij in de rug klein en vooral alleen kijk ik naar alles wat er in rond drijft, het verlangen…

Tranen van verdriet daalden neer op mijn wangen. Het mooie was dat ik wel met liefde werd omarmd. Gelukkig kon ik mijn verdriet zo beter verwerken als wanneer ik helemaal alleen geweest zou zijn.…

Wanneer je soms iets naars beleeft Je niet mag uitgaan door de regen Of slaande ruzie hebt gekregen Met iemand waar je veel om geeft Als speelgoed door een mankement Niet meer zo leuk is als tevoren Je kwartje ergens is verloren Kortom, als je verdrietig bent Dan komt de vogel met een lied Je hoort het, maar je ziet hem niet En als hij…

Ik heb gewerkt, ik heb geleden, Ik heb geworsteld met 't verdriet, Ik heb gebogen als het riet, en soms heb ik 't met laffe vlucht gemeden. Nu stelt 't zich ondoordringbaar voor mijn staren Als van de nacht het nevelig begin. Maar als een lichtende lantaren Hef ik U op en volg U 't duister in.…

Na verloren onschuld, mijn geluk in een vrije val, vind ik troost bij de kauwen als ze in zwermen aanvliegen boven verlaten velden. En bij het vallen van de avond een hoge rustplaats zoeken. Ka, ka, in honderdvoud, roepen ze uit. Het is geen zingen, maar het klinkt opgewekt.…

Zij staat aan het water met haar weemoed en onstilbaar verlangen. Zij vreest de grondzeeën, de landzeeën, de kale klippen en de verraderlijke stroming voor de kust van Cornwall. Zij staart doorheen de zware regens van de dageraad naar elke vaart en wacht op de ‘Vierge Marie’ die daags voordien op de klippen van Cornwall te pletter…