inloggen

Alle inzendingen van Marcus Dehond

73 resultaten.

Sorteren op:

Dromerijen

netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd.aantal keer bekeken 102
In het schijnsel van vroege maan, dansen silhouetten tussen vermoeide bomen waar wolven huilen en durven te komen, dan bront mijn stille waan Bij het dwalen door het leven. Eén bewegen waardoor spiegels breken en het gelaat smeekt om te vergeven door alles met liefde te strelen. De rust wordt me niet gegund, koorts en angst bezweten het…

voor mijn lieve Emma,

netgedicht
3.0 met 1 stemmen aantal keer bekeken 112
Klein blond Rinkelting, open je oogjes waarin blauwe lucht de zon weerspiegelt met zalige zucht, zoveel te beleven in de nieuwe dag, Spartelding, met vlugge voetjes naar de einder, waar viooltjes schuilen en vlagen van rozengeur die je wil belagen met uitgestrekte vingertjes en binnensmonds gemijmer. De zuiderwind glinstert met de zon…

In Memoriam H.

netgedicht
4.0 met 3 stemmen aantal keer bekeken 179
Wanneer de avond op roze slierten vaart, daagt met neveltred de weemoed die tranen welt in het gemoed, herinneringen schemeren laat en gestalten baart. Ik zoek je tussen bramen en struiken, verloren kinderparadijs, gesloten Eeden. Enkel het krassen van kraaien, doen de wielewaal vergeten. Zal bij vroege maan, de jeugd nog ontluiken? Het…

Vergiffenis

netgedicht
5.0 met 1 stemmen aantal keer bekeken 41
Vergeven is het “ver-leden”: het leed ontnemen in het leven. Hij die vergeeft, verkrijgt een grootse zegen. De verloste kan nog een toekomst betreden. Het is een schip dat de woeste baren inruilt voor het zacht wiegende water, in de avondzon van later en waarop het de haven kan binnenvaren. Wat is het wonderbaarlijk dat beiden opgelucht…

Mijn zonne-schijn

netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd.aantal keer bekeken 40
Hoe de zon blaren streelt, een fusee van kleur in zachte astergeur en ontvolkte bossen bespeelt. Alles verlaten achterlaat teruggeworpen op zichzelf terwijl ze haar gewelf ontspint als Groot-Gelaat van dood en wrange waarheid, zomers tot illusies maakt dan komt kille eenzaamheid. Een vechten tegen haar verraad in angst en bitterheid…

druilerige middag

netgedicht
1.0 met 1 stemmen aantal keer bekeken 62
Hoe triestig achtergevels, verlaten in regennevels met vensters, waarachter schimmen staren Dode meisjes die vrouwen baren. Zo verzinkt de jeugd in water en pas vele jaren later, sijpelen met het droeve water beelden van een puberende schoolverlater.…
Marcus Dehond25 september 2019Lees meer…

rede

netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd.aantal keer bekeken 53
Voor Aristoteles… Wanneer filosoferen naar de diepgang van meren peilt en gevoelens beheersen wil, sterft langzaam en tergend stil, een kinderziel zonder zich te verweren. Orpheus staakt zijn tocht en zoeken, Geen Euridike kan hem nog verzoeken.…

Avonden

netgedicht
3.0 met 1 stemmen aantal keer bekeken 55
Wanneer rozenlucht de avond voedt, dansen late nimfen op blauwe violentonen, zomertonen die in schemerlicht de dag verlonen, dan komt het verlangen met een laatste groet aan het verleden , naar rust in zwijgen vergleden. zal iemand me niet vergeten?…

gisteren

netgedicht
2.0 met 1 stemmen aantal keer bekeken 57
Nacht, zorg dat ik rusten mag in fluwelen dromen geurende bloesem van rozenbomen, dat ik niet ongeduldig wacht op volgende ochtend, dan is de dag zonder afscheid, niet afgemaakt: verloren tussen zovelen, ontwricht en gekraakt. Uitgebloeide rozen, verdwenen glimlach. Wie heeft hen geborgen, hun frisheid bewaakt, kleuren vrij van zorgen…

Jeugd

netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd.aantal keer bekeken 169
Feeëriek nimfenvolk dat klatert in zonneschijn, danst in maneschijn. Hoe heerlijk het leven, geurend naar jasmijn zo spontaan, met vrijheid verankerd. Kalme golven, onbevangen van tijd, het eeuwig eb en vloed met betoverde toekomst, eeuwig zonnespel zonder thuiskomst: vrolijke dans, een speeltijd voor altijd. Uitgesloten van dit hemels gebeuren…

De brief

netgedicht
4.0 met 2 stemmen aantal keer bekeken 157
Tussen vandaag en morgen, een brief naar de hemel verzonden met stille witte inkt, zonder tekens, zonder zin voorbij gedachten en gevoelens, zoektocht naar ieder begin maagdelijk verweven tussen het sneeuwtapijt ongeschonden. Waarom is hier de hel en waart de dood rijkdom en armoede, slavernij en macht, ongelijke kansen, festijn van bloed en…

De brief

netgedicht
3.0 met 1 stemmen aantal keer bekeken 64
Tussen vandaag en morgen, een brief naar de hemel verzonden met stille witte inkt, zonder tekens, zonder zin voorbij gedachten en gevoelens, zoektocht naar ieder begin maagdelijk verweven tussen het sneeuwtapijt ongeschonden. Waarom is hier de hel en waart de dood rijkdom en armoede, slavernij en macht, ongelijke kansen, festijn van bloed en…

Verheven droom,

netgedicht
3.0 met 3 stemmen aantal keer bekeken 106
Wat is het heerlijk onder vrienden te toeven in de schaduw van de moerbeiboom, te genieten van kostbare rijkdom: elkaar in gesprek te ontmoeten en toch de wrange smaak doorstaan van onrustwekkend wereldgebeuren, die mijn ziel verscheuren. Verschrikkingen die eenzame broeders ondergaan, ver van liefde, een onmogelijk leven, wat medelijden…

Stille waan

netgedicht
3.0 met 2 stemmen aantal keer bekeken 207
Dode meisjes, drijvend op het verlaten bergmeer alle tederheid gezonken in bodemslijk verklonken, doodse stilte die neigt naar mistig hartzeer. Wat mis ik de zachte streling van de jeugd, onbezonnen schoonheid ver weg van iedere droefheid, lichte dagen en nachten in volle vreugd. Liefste er rest me slechts één baken laat me in uw liefde…

September

netgedicht
2.0 met 1 stemmen aantal keer bekeken 147
Strelend zachte warmte, omarmde bruidsnachten met duizend vruchtengeuren, die de dagen kleuren: zalig milde nachten. September hoe lang nog uw bekoren, rustig kloppend hart, dat niet verstilt. Mijn liefde die nooit verkilt. De naam die ik steeds wil horen, schrijdt in volle pracht over oktobertreden. Beladen schoonheid verbergt de droefnis…

Zeventig

netgedicht
4.0 met 1 stemmen aantal keer bekeken 90
Wat doet een mens met zeventig, algoritme van de tijd, terwijl de zon westwaarts spreidt? Wordt het zielenmeer opstandig of een eigengereid verzaken aan het haasten? Gedachten verstillen bij het voorbije, de feestroes maakt hem tot een ongastvrije: verwachtingen worden gedoofd als kaarsen. Toch blijft het dwingend leven drummend aan deuren…

Grijze zomeravonden

netgedicht
4.0 met 3 stemmen aantal keer bekeken 204
Overgeleverd aan de luie warmte van het haardvuur flakkert het schimmenspel als obscuren op late druilerige avonduren, doodse meren van sissende zielen tegen een klaagmuur. Een mijmerend zuchten van vale gezichten, uitgeleefd, vergeten en vergaan. Bedwelmende gedachten, waar ze neerslaan: jeugdige vrienden betoverd tot dwaallichten. Een…

Vaste Liefde

netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd.aantal keer bekeken 131
De ochtend smachtend omsloten, weent grijze tranen op verlaten straten, zomerend blauw volledig afgesloten. Bevangen wil ik vertrekken, zonder doel, zonder waarheen maar blijf als een zwerfsteen en kan me van het droeve niet onttrekken. Ik wacht naast mijn geliefde waar ik hopen mag, op blauw azuren vrijheidsliefde. Zonder spijt, noch…

Onder bewust zijn

netgedicht
3.0 met 4 stemmen aantal keer bekeken 185
Hoe diep ligt het zielenmeer verscholen met zijn gevoelens als opstandige golven, aangedreven door huilende wind: roedel wolven en waarop boten draaiend ronddolen. Hoe troebel het levenswater, zonder einder, zonder lichtbaken. gevoelens waaraan men niet kan raken noch bewaken: enkel rusteloos geklater. Net nu verliezen gladiolen hun frisheid…

Oktobernacht, lang geleden...

hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd.aantal keer bekeken 212
Een nazomerse zachte nacht had zich van seizoen vergist, met je ogen, zo klaar zonder mist, waarin de rijzende maan op liefde wacht. Het speelse spel beroeren elkaars lippen, aarzelende golven van harten strelen. Hoe broos, zachte woorden te prevelen. Je zwak belicht gelaat zal mij nooit ontglippen. Oktobernacht, nimmer vergeten, verzacht…

Poetry-slam

netgedicht
3.0 met 1 stemmen aantal keer bekeken 390
Ik zit hier weer te wachten op haar eindelijk is ze daar en klaar we stuiven er vandoor, nergens heen en fuiven in de nacht heel gemeen zoals bacteriën, virussen en consoorten die we op muziek niet hoorden we slaan ze lam, rot en dood moeten ijlend vluchten op een boot witte strepen maken golvende krassen water is nu eenmaal om te wassen…

Toekomst?

netgedicht
2.0 met 2 stemmen aantal keer bekeken 176
Dolend land in tranerige mist, berustend onder vochtige dekens en zich nooit vergist. Een wachten met voortekens op een naakt valend bed, zo leeg gelegen, afgeschreven, slapers eruit gezet, alle vruchten weggegeven. Moet nu de kilte komen in koud grijze lucht, waarin onttroonde bomen met ijzige zucht hun bladeren ontnomen? Requiem…

Spielerei

netgedicht
2.0 met 1 stemmen aantal keer bekeken 77
Woorden dansen op een slap koord, in de nok van een circusoord, uitgespuwd en verguist door publiek belust op kijkgenot in rampgebied. Waarom nog zoveel vragen als paarden snuivend de dagen “ver-dragen”, hijgend en schuimend in de piste lopen: verkrotte wijken door tijd verzopen? Zal ik rusten gaan in nooit of blijf ik dralen in ooit?…

The last post

hartenkreet
4.0 met 1 stemmen aantal keer bekeken 385
Wanneer westenwind duisternis brengt en hoop krimpen doet broze klaprozen van rozenschijn ontdoet verwachting fnuikt en verzengt, schalmt de ode aan de dode verborgen slagveld zonder morgen, aan hen die worden geborgen aan zhen niet weergevonden. Geen baken, geen vuurtoren alles gedoofd met ergens een moeder bij wie eeuwig gemis wordt…

Dagen vertragen

netgedicht
2.0 met 4 stemmen aantal keer bekeken 268
Droevige omhelzing van lucht en land waaronder een wenend kind traant in wolken van zure wind, neerslachtig door hartstocht overmand. Weemoedig land, verzopen van verdriet doordrongen van kil bestaan onder snakkende lucht, in grijs vergaan en geen zonneschijn meer biedt. Zijn het "her-ineringen" die smachten doen, zinnen verzinderen?…

De Zee

netgedicht
4.0 met 2 stemmen aantal keer bekeken 196
Zachte zoen van lucht en water, verweven in een nevelige vacht, de zon opvangt net voor de nacht, innig samenzijn: een einder van lichtgeklater. Wanneer de vroege zon het nest verlaat, is het strand bezaaid met vruchten. Een ochtendbries wentelt zich in een zalig zuchten dat het mulle zand bestuift en landwaarts gaat, diep het gebergte…

Zonder ergens

netgedicht
4.0 met 2 stemmen aantal keer bekeken 87
De engel wenkt me mee te nemen. Waarnaar? N-ergens: zonder doel, zonder grens zonder voornemen, gedachten niet gekooid in een getekend keten van oorzaken, vlug vergeten boven orde, wanorde en toch geplooid. Overvalt me ontroering, gezuiverd van ieder woord of is het bidden zonder verlossing? Feeëriek licht, zonder oord inzichtelijk…

Vroege herinneringen

netgedicht
3.0 met 2 stemmen aantal keer bekeken 111
Daar is de lente: toen je op vakantie verscheen. We joegen op vlinders doorheen het mulle zand, mijn lopende lijfrente. We hoorden het Liefdeslied van bomen en vogels, gezongen door licht-kogels. De kus op je wang: vol eerbied. Onvergetelijk toerden we in blauw-azuur, vergaten tijd in dolende bossen vakanties verzwinden in het laatste…

Denken en weten

netgedicht
3.0 met 1 stemmen aantal keer bekeken 126
Waaraan denkt een mens een eind vandaan, diep in het woud doorgedrongen, met schaarse weerkaatsing van het avondlijk licht wisselende rode kleuren zonder vast motief aan zomerse mulle zandwegen? gelegen in vaste jeugdherinnering waar een lijkstoet, stof opwerpend zoemt van boete en gebeden, moede naar een rustplaats trok aan vochtige voorjaarsdagen…

Waar wacht het weerzien?

hartenkreet
1.0 met 1 stemmen aantal keer bekeken 294
Aan gene meander splitsen twee stromen die eender verstrengeld waren samengevloeid, beiden hun bedding verengd en vermoeid een wending namen zonder verdere tederdromen. Hun oevers bezaaid met hetzelfde riet en lis een eend en wat wiebelend wrakhout, vluchtende libellen voor stank en vuilnis, Tigris en Eufraat, overwoekerd paradijs zo oud…
Meer laden...