Alle inzendingen van Helene Swarth

Ik ben met mijn haat door het leven gegaan Een mantel van purper had zij aan En onder die mantel een kleed van rouw Als het slepend gewaad van een weduwvrouw En een kroon van robijn op haar lokken blond En een bittere lach om haar trotse mond En een levende slang om haar middel heen Als een goudgroene gordel van edelsteen Zij droeg in de rechter…

Eens legt mijn ziel haar last van lijden af, Maar 't zal niet zijn aleer ik slaap in 't graf. Dan zingt een vogel, die het oog niet ziet, Dit moede hart een vrede- en vrijheidslied. En andre vrouwen ('t smart mij dat ik 't weet!) Zullen dán lijden wat hun zuster leed. Zie! voor die andren, die nog tripplen thans, Met dartle voet, in jonkheids…

O lang en bang was Liefdes Lijdensweek En droef haar dood aan Twijfels martelkruis! Maar prachtvol rees de Paasdag, met geruis Van engelvleuglen - en de schijndood week. Ik kwam getogen uit mijn donker huis, De lippen zwijgend en het aanschijn bleek, En stond bij 't graf en weende... en zie! daar bleek: Zij was verrezen uit haar dodenkluis…

Ik zoek naar woorden en ik vind er geen. Ik neem uw hand en blik u in 't gelaat En fluister, als een bede, uw naam alleen... Hoe zal ik weten of gij mij verstaat, Als ik blijf zwijgen en zo bitter ween, Omdat ik voel waartoe geen taal volstaat? 'k Voel me als een kindje, dat een volle kelk Langs diepdoorploegde paden zoetjes draagt…

Van ál de tranen, die mijn wanhoop schreide, Zijn de allerdroefste voor mijzelve niet, Doch voor uw ziel, die gij zo laf misleidde, Uw arme ziel, die gij zo vals verried. Gelijk een lam, dat, in een wilgenweide, Tevreden graast, tot lokt een fluitelied Van herders vijand naar de zompe-zijde En 't lam zinkt weg, verraden door het riet…

Als een die, wandlend in een groot groen woud, Een wijle neerzit bij een waterwel, En in zijn handen 't water schept, dat snel Vervliet, tot hij geen druppel overhoudt; En, in gepeinzen, telkens weer dat spel Herhaalt, als had hij nimmermeer aanschouwd Hoe 't vonklend vocht, als levend zonnegoud, Zich niet laat vangen in de kleine cel;…

Ik heb gelachen, wijl ik niet wou schreien Toen mij de vriend mijns harten had verraden Ik stond alleen aan 't kruispunt onzer paden Hij ging, waar blijden zich ten feestdans reien Vaarwel de weg die wij te zaam betraden Mijn gids verlaat mij in donkere doodsvalleien Waar zon noch bloem mijn blik met hoop wil vleien En 'k eenzaam moet…

Gij die dit boek leest, denk niet laag van mij! Ik kom niet, bleek en ’t oog van tranen rood, Gelijk een arme, huis aan huis, om brood, Vol deemoed, beedlen om uw medelij. Waarom u dan mijn hand die beker bood, Vol bitterzoete weemoed? – zet, o gij Voor wie hij NIET is, snel die kelk terzij, Waarin ik zacht mijn stille tranen goot! Ik schenk…

Ik sta als Mozes, vóór 't Beloofde Land. Ik zie 't van verre en mag niet binnengaan. Ginds, aan mijn voeten, golft het gulden graan; Vroom ruist het woud: "God doet zijn woord gestand." Ik bal de vuist en klaag u, Jahvéh, aan, Verberge u ook een koopren wolkenwand. Zwaar, op mijn schouder, valt de onzichtbre hand En straft mij streng voor…

"Neen, kind, dit jaar zal Sinterklaas niet rijden." 'k Verbeet mijn leed en kleurde stil mijn print - En toch, verrassend, zond de milde Sint Ons elk wat moois, om d'avond hem te wijden. Maar stug, ondankbaar, bleef ik droef gezind. Pret zonder voorpret kon me niet verblijden. 'k Gaf ál mijn kracht aan klachtloos heldenlijden. Wie…

Nu mist het woud zijn purpren najaarspracht. Een ritslend kleed van rosse blaadren dekt De weke wegen, waar ’t geplet fluweel Van plekken mos, smaragdgroen, zichtbaar bleef. De hoge bomen, zwart en bladerloos, Wien grijsgroen mos de ruige stammen dekt, Herdenken, droef, de zoete zomertijd, En schudden zacht de wijze, kale kruin. In de oude toppen…

Eentonig bromt de stem der lerares. Het woelig meisje wendt zich om en gluurt naar gindse tuin, waar 't bieke honig puurt en zomerzonne blinkt op bloem en bes. Op de enge schoolbank zwiert de blonde tres. Hoe vaak heeft niet haar blik zich blind getuurd naar 't strookje blauw - de hof is hoog ommuurd -! - ‘Die blijde vogels! hen kwelt boek…

Ik zocht een bloem, die op de bergen wast. En aan mijn voeten grijnsde ene afgrond, diep Als wanhoop na een misdaad, en ik riep: - 'Wie redt mij?' Ik voelde een hand, die greep ik vast. En over het zwarte water, dat daar sliep, Wees mij de hand, als brug, een dennenmast. Ik vroeg: - 'Hoe draagt die boom ons beider last?' Hij sprak: - '…

De bolle winden blazen blauwe kuilen In 't asgrauw fulp der zware wolkenlagen. Een brede bundel zilverlicht komt vagen De rug van 't grijze paard, dat sleept de zuilen Van 't woud, gevelde stammen, op een wagen, Door 't blanke heizand. Matte zon bleef schuilen. De wegen-eiken staan als ijle tuilen, Maar de einder-berken, schimmenbleek, vervagen…

Zij leest; haar ziel blijft aan de bladzij hangen. Zij laat zich leiden naar het dromenland, schier ademloos, met vonklend oog en wangen, waarop de blos der rode rozen brandt. O zomerzon! o gloed der minnezangen! Het liedrenboek ontglipt haar blanke hand. Daar heft zij ’t op en drukt, vol wild verlangen, haar rode lippen op de rode band.…

Knaap, breng mij kersen op een zilvren schaal, Strooi blanke rozen over ’t frisrood fruit, Drijf ’t licht der zon met purpren voorhang uit En buig de schenkkan naar de wijnbokaal. Nu aan uw lippen zet de slanke fluit, O blondgelokte, en speel voor nachtegaal, Met zuiver juichen vul de marmren zaal Of zachte klacht, een regen van geluid.…

Gelijk een spelend kind, in zoete waan, Haar pop aan 't liefdevolle hartje drukt, Van 't zielloos mondje menig kusje plukt En meent haar kindjes hart te voelen slaan, Het vlassen haar met bloem en lintje smukt, De kleertjes aantrekt, die zo mooi haar staan, De wassen wang, wier rooskleur haar verrukt, Warm streelt - de verf hangt lipje en vinger…

Galgroen, de lucht, de bomen, groen als slangen Een stormgefolterd graanveld, waar, rouwzwart, Neerstrijken raven uit een hemel, hard En dreigend blauw — als vlammen van verlangen, Vreemdpaarse bomen, in hun vaart verstard, Zelfs bloesemtuinen lijken droefheidzangen De kamer grijnst, of lag daar angst gevangen. Felgeel een bloemtuil gilt een…

O God ! nu is mijn liefste dood, Mijn leeuwriklied, mijn morgenrood, Mijn zonnestraal, mijn lentevreugd, De blonde liefste van mijn jeugd! Ik heb zijn eenzaam graf bezocht. Dat was een lange, bange tocht. Mijn hart, dat sloeg en joeg mij voort, Als wachtte ginds zijn liefdewoord. Ik vond de plek, de grond was week... Daaronder slaapt hij…

O de heilige onsterflijke sterren, hoog boven mijn sterfelijk hoofd, Waar 't geloof met zijn kindervertrouwen mij een hemel eens had beloofd, Als deze ogen zich sluiten voor eeuwig en dit lijf wordt ten grave gebracht, O de stille onbegrijpelijke sterren! o 't mysteriënheir van de nacht! Lief, de dag is zo druk en zo nuchter, zo voor 't kleine…

En langs een wand van rotsen, rug aan rug, Volgde ik een pad verlicht door maan noch zon. Toen stond ik vóór een afgrond en ik kon Geen handbreed verder en geen stap terug. En de angst des doods kwam over me, ik begon Te beven en ik riep: - ‘Wie bouwt me een brug?’ En 't ver gebergte gaf mij, honend-stug, Mijn woorden weer, tot wanhoop…

‘k Wil niet meer luistren naar het klokgetik; ‘t Klinkt me als gelek van dropplen bloed zo bang. Hoor hoe zij klettren, één voor één, zo lang Als ik bewust ben van mijn Ik! En langzaam kronkelt, als een klamme slang, Rond keel en hart die angst… ‘t Is of ik stik… Ik hoor aldoor der stonden stervenssnik, Ik voel zo zoel hun adem op mijn wang…

O nevelnacht, waarin geen sterren stralen! O diepe, doffe stilte dezer stonde! Geen klokketoon, die plechtig 't uur verkonde, Niets hoor ik, dan mijn eigen ademhalen. 't Waar zoet voor mij, de in 's levens strijd gewonde, In 't rustig rijk der dromen rond te dwalen. Dan, ach! ik voel de fantasie mij falen, Die vaak mij leidde, opdat ik…

Toen zag ik Liefde en Zonde, hand in hand, Met rode rozen in het gouden haar. Zij wenkten mij met vriendlijk handgebaar: - ‘Kom met ons mede naar 't Beloofde Land!’ Ik trilde stil van weelde en zoet gevaar. En Liefde gaf me een passiebloem tot pand En Zonde bond mij met een rozenband De lokken saam en 'k volgde... ik weet niet waar.…

Op vloerkleed zacht, vol aandacht, lag 'k te lezen, De blonde pop, met roze en blank getooid, Geleend aan zusje of liefdeloos vergooid. Robijn van kersen, goud van stekebezen Mijn ogen laafden, vóor mijn mond. Vermooid Door vreugde was de dag. Wat zoude ik vrezen? 'k Verlangde niet, als andren, groot te wezen. Toch hoorde ik momplen: - 'Vreemd…

Toen bracht mijn gids mij in een stille tuin, Met donkre lanen, kronklend over 't gras, En bloemen bloeiden tussen 't struikgewas, En gouden vruchten sierden kruin bij kruin. Ik plukte een schone bloem, doch eer zij was Gebroken van haar stengel, werd zij bruin. Ik plukte een vrucht - het zonlicht lonkte schuin…

In de oude laan, waar zomerbomen wuiven Met al hun groene waaierkoele palmen, Niet hopend meer op vreugde, die bleef talmen, Zat ik bij 't raam, waar zongoud in kwam stuiven, Blauw blonk de lucht, de vogels kweelden psalmen... Droef oogde ik na mijn heengevlogen duiven, Mijn dromenzwerm en, als bij 't kralenschuiven Eens rozenkrans, telde…

De blinde bedelaar langs de stille straat, en met een stem, die beeft van koude en honger, zingt hij een liedje van verwelkte bloemen. Doordringend klinkt de klagende romance. De man is oud en grijs. Onordelijk fladdren zijn dunne lokken op de vale jaskraag. De hond, met wie hij elke bete broods deelt, zijn trouwe metgezel in wel en wee, ziet…

't Klaproosrood doekje om 't blonde hoofd geknoopt, Voor 't huisje wit, door wingerd half verscholen, Weegt op de handpalm 't meisje purpren kolen, Lacht met den bruinen venter, eer zij koopt. Oranje wortels, druiven als violen Fluweelpaars, in blauwe dauw gedoopt, Roodwangige appels, welig opgehoopt En bronzen peren heeft hij aanbevolen…

Betoverd stond ik, in het park, te luistren, Bij de muziektent, die me een tempel was. Zoel geurde aroom van bloemen, loof en gras. En ’t bladerflappen leek geheimvol fluistren. Mijn weemoed zwaar, die ’t leven nooit genas, Mijzelf bevreemdend, zwol in ’t avondduistren, Doch iets in mij spring los, dat lag in kluistren, Of ‘k mooie verzen of…