Onafhankelijkheidsverklaring
Zij laat grondstoffen borrelen,
als haar hand krachtig beetpakt
geraamtes van esdoornwortels -
zij vraagt u met haar te dansen.
Een foxtrot in korrelig dons,
een in maat verstuikte wals
in donkerpaarse ruiten geschorst.
Ik hoor spartelen -
de klanken van ochtenden,
die torentoppen ontvangen,
ontvlammen,
laten omvallen -
en de brokstukken oplappen
tot gemorste verlangens.
Hier, op deze dorre grond,
waar eeltkadasters stofwolken
doen ploffen achter ballonnen -
jankt de mottige Messias,
gevangen, een vissenkom vol.
Wees niet angstig.
Verstop de klokken niet langer
achter stropdassen.
Wij ontbossen de toekomst tam.
Geplaatst in de categorie: literatuur