Alle inzendingen over edwin

de grote stroom die nu onophoudelijk over de rand verdwijnt zand, droger dan de zon verdragen kan verliest haar grip op de werkelijkheid de grote vloed die straten dansend stof omringt, blote voeten smelten glas eerst delven, dan kloven en slijpen tot de pijn boven komt en schittering bekoort blijf kijken niet alleen naar de grote…

onder veren kussen dons bedolven liefde sneeuwt om ons en drijft tussen de lakens in bed, kasteel verover mij je silhouet danst schaduwen en ik streel een glimlach uit de nacht wacht op het ontwaken van de dag, dan verdwijnen wij alleen de wind weet waarheen…

ze zomert in mijn hoofd en vult mijn gedachten met warme woorden die verzachten ik had het even koud gekregen maar haar aanwezigheid heeft de kilte verdreven je foto bracht ook mij het licht ik ben alweer voor jou gezwicht…

laat me je zijn ogen, een blik vooruit gevoel van leven laat me je zijn hoop, een helpende hand het mooiste geven laat me je zijn toekomst een nieuw begin laat me je venster zijn…

Wanneer de maan een halve glimlach schijnt en een heldere ster zijn wijsheid seint Wanneer de zee je gedachten verstoort en je angsten golven overboord Wanneer je kilometersver de nacht inkijkt en een kalme wind niet van je zijde wijkt Wanneer je het gekrijs van meeuwen hoort weet dan, dat mijn licht weer aan de hemel gloort…

In extase kronkelt ze met haar goudgele vinnen dronken van lust en golvend van binnen Tot zinderende hoogte met een verbluffende vaart waarbij hij zachtjes zuigt aan haar kwispelende staart Zijn schubjes graven zalig tegen haar kieuwtjes aan ondersteboven van passie laat ze zich stromend gaan Bevredigt geniet ze terwijl ze haar lippen…

Ik zit gevangen in lentegedachten die springen van tak tot tak waar ze knoppen tot lichtgroene blaadjes en zich kleuren met voorjaarsvruchtbaarheid…

Goudplevieren verkondigen vaak uit lijfbehoud kun je nog plevieren, plevier dan goud Zo pleviert zo'n beest zich uit de naad terwijl het woord niet eens bestaat…

Laat je ergernis het mooie weer niet bederven en lach eens naar de zon die groen laat groeien laat die bui nou maar varen die in je gedachten zit en lach eens naar de mol die je tuin omspit…

klanken van binnen stromen ongeduldig door het bloed de geest luistert geeft vertrouwen en moed vragen zweven vrij naar buiten door de wind gevangen het hart vol van besluiten in het antwoord stil verlangen…

ze mengen duizend hartslagen in een paradijs van kleuren verdwalen in een oceaan van tedere warmte een ander leven voor even twee in een sierlijke dans van haar in zijn masseren de nacht de zon tegemoet en begroeten elkaar weer in de schoot van zomer…

Stukgeslagen paden in haar leven sloegen kraters diep van binnen buiten was verleden tijd, beven meer en meer een innerlijke strijd Zo volkomen de wereld kwijt kon ze alleen nog maar zweven zweven zonder identiteit zomaar alles opgegeven Toch luisterde ze heel even toen iemand haar ontrukte uit vergetelheid door haar zijn eigen hart te…

jaar na jaar na elke vlucht legt ze zich te ruste met een laatste zucht om volgend seizoen weer voor de hemel te kiezen zolang ze nog vliegen wil kan ze niet verliezen zolang ze nog kan en haar leven geeft blijft ze doorgaan totdat ze haar bloem gevonden heeft…

git steelt wit in betovering dwalen ogen bezeten naar oneindige verten die dromen verslinden en met trage stappen het beeld vertroebelen in een wankel evenwicht dat enkel kleurt met verborgen licht…

waar vindt zij de waarheid in gedachten die enkel haar geheimen omvatten beklemmend het gevoel van willen weten maar niet vinden plaatsen waar niemand ooit haar paden heeft betreden een stille stem van binnen ogen in de verte van haar reiken de waarheid veilig opgeborgen aan de oever van haar hart…

zwervend langs de kloostermuren van de buitenwereld met gevouwen handen in afzondering heilig gezang onder kaarslicht met rozenkransen in sober samenzijn met open geloof tot de orde geroepen…

In beide kamers daverde je aanwezigheid sterker dan ik houden kon. Het maakte me dichter binnen ziel en zaligheid tot het fijne weefsel waarin jij me spon.…

Ze dwalen door de kamer onze kleren, mijn gedachten een wild verhaal Je ogen vertellen zonder blozen dat het waard was, wachten op ons eerste maal Het voorgerecht, een teder villen dan een hapje, warm onthaal Maar het lekkerste van al, was jij mijn liefste kannibaal…

In het centrum van mijn ik leef ik hier en heb nog schik In het centrum van mijn zijn weg van zorgen blijf ik rein In het centrum van mijn leven ben ik mezelf zonder te zweven Hier is het vrede slaap ik zacht In dit centrum schuilt mijn kracht…

1 Er is een helder, overal een schijnen hier. O- ver de zee, lichtend pad zuiver zout in leven. 2 Er is geen ondergaan, enkel een warme hand over velden van muziek. Aan de oever, in het lied van dageraad. 3 Geluk groeit in het woord van zwijgen, stilte in kleuren op het doek van toekomstdromen. Nu is het tijd om haar te begroeten…

Met zwaar weer in ’t vooruitzicht; hel op aarde, je weet niet wat je ziet - handen in de zij, uit haar ogen schiet een bliksem en ik zie het licht (en heel veel sterren) voordat een pan mijn arme hersens klutst haar even aanstaar heel onthutst en me erbij neerleg (een uurtje of zes) - dan bid ik nog even tot mijn lieve heer: bewaar me,…

Ik voel zijn kracht door mijn aders stromen de hemel splijt open mijn adem ontnomen Een zilverkoor bestrijkt het glinsterend watertapijt over de rand naar beneden een eeuwige strijd Mijn beeldvermogen wordt gevoed daar waar de aarde zucht onder een diepe kleurengloed de spiegel huwt de lucht…

Verrast door ontwakend bloot beken ik me schaamrood Het is de schoonheid die me raakt kleine geluidjes die de ochtend maakt de zon op je gezicht met lach van spelend licht Zo volkomen klaar ben ik voor dag en dauw Zo gelukkig wil ik zijn als nu, met jou…

Ik ben de stem uit rots en volhardt mijn taak als onzichtbaar wezen in eenvoud en gevoel trek ik mijn leven één geworden met wind en water door het landschap van verdriet en hoop tussen kiezels in schaduw over land vergroei ik in de echo van lichtend windgezang tot in de kern van hart waar thans mijn toevlucht is.…

zo willekeurig, en toch een simpel samenzijn de ontmoeting en daarna verder we kropen levens bij elkaar verloren geen tel uit het oog zo aangetrokken en nooit meer vertrokken onze dagen toen en nu en nooit meer…

Door het verwaaide haar vergaat het stof, gedachten spoken steeds weer rond dagen stromen voorbij in onzeker weten waar het denken telkens stokt hier blijft de tijd staan in de schaduw van een lege plek, zonder naam of woorden en alleen hier speelt de wind een wrede troost…

Ik dwaal rond in dit doodstille hart waar een schommel enkel in dromen voorbeweegt. Ik speel met dronken gedachten, por in vergeten as terwijl een beverige vinger doelloos levenslijnen brailleert in een poging klaarte te voelen. Door het dakraam drukt een blauwe waas me dieper het bed in en tegelijkertijd richting hemel waar een kalme…

haar spiegelbeeld gaat scheep ten onder aan verborgen ijs en mystiek gehavend oppervlak geeft enkel vragen prijs beweging voert haar dronken wat haar binnenste ontluikt en met hypnotiserende verhalen je wereld binnenduikt ze is als snijdend sap dat met stalen glimlach wraakt rots van leven, beschreven skelet wat nooit versleten raakt…

Ze leest de woorden uit haar hoofd als een groot boek met grote spanning die mijn kinderjaren weer doet blozen Ik pak ze op en verdwaal weer - met zichtbaar genoegen – in een magische wereld gecreëerd door verhalen uit een wijze mond Een stem klinkt ver … ik zweef nog net tussen hemel en aarde glimlach naar de stilte die me met…

Ik wil de nacht beminnen maar zij is te koud voor mij alleen Hoe hartstochtelijk wil ik opnieuw beginnen maar zij gaat immer heen…