Alle inzendingen over laurens

bijna dezelfde kleur van je schoentjes en je zoentjes na het pirouetteren als een tol stond je plotseling stil en knalde bovenop de TV en kreunde, o jee kan niet meer op spitzen staan helemaal niet meer op tenen wij hebben de schuifdeuren gedeeltelijk dicht gedaan jij er niet meer tussendoor kan gaan ik masseer nog steeds je benen © Laurens…

De choei ûmòggûrnsz einnief àndûlûgt Dàn ksij ûtmôje wir indez ûm ánt Kòn tàktû lechûdoe nwûv òrtánstánt Obàfs tàndfànel kárût îszûnklûgt Fànàgt, tisrá áràr bijtsámim mubèth: Ònstòntfàz elf di tgèk kû snèls ònèth…

© Laurens Windig…

Alles wat ik doe, doe ik in gedachten met jou. In elk opzicht ben jij mijn leven, omdat ik zo vreselijk veel van je hou.…

Ik voel nog altijd diezelfde vlinders. Altijd denken aan jou wanneer ik je mis. Voor mij ben jij mijn hele leven. Dat gevoel dat met niets te vergelijken is.…

het liefst had men de huidige van haar moeder uit gekloond omdat ze zo echt was en middenin het volk stond de natuur die het nu eenmaal anders vond heeft ons vastberaden en standvastig met haar tegenstelling opgetroond…

lome bomen langs de sloot hangen jong te lanterfanten onderlijvig zwiert het mee om er liefde voor te planten…

in de chique achterkamer voor visite de salon geurt de geest van jaren dertig Donker rode pluche crapauds in authentiek grijs streeppatroon amper nog bezeten Even maar verschaft het zonlicht vrij entree en zucht de wind door opgeschoven ramen Weerkaatst kristal geslepen glazen en karaffen op het glanzend gepolijst dressoir Dan klooit…

heeft u een vuurtje? nee, roken doet hij niet maar pijpen des te meer een stevige Javaanse jongen zijn grote voorkeur alleen niet op zijn longen…

Een tafel met drie poten valt niet — als ze goed verdeeld zijn — om zelfs niet als hij vierkant is dan staat er eentje in het midden ook al oogt het krom…

o wat zijn de rozen mooi het lijkt wel kunst uit het museum de doornen zijn vanonder afgeschraapt want de conservator krijgt ze voor zijn jubileum…

het aquarium is gesloten alle kanten zijn gelijmd water wordt te snel gegoten zodat het er in deint vissen worden zeeziek zwiepen heen en weer ze komen bovendrijven verdrinken voor de derde keer…

Ronddwalend in de grauwe kamer aangezien voor kale akker is het wakker worden in de nacht van zwarte honden die losgeslagen voor haar stonden achter dichte deuren opgegaan in vlakheid van de muur onvindbaar voor toppen wrijvende vingers haar lach snijdt in het niets en hoort ze stemmen onverstaanbaar lispelend waar haar moeder is…

draaiend op de stoep glijdend in eigen verval zij laat haar hond uit…

ze heeft genoeg van knoppendrukken metafoor voor alles gaat vanzelf rond elf gaat ze naar bed met lamme vingers die haar man ontregelt en ontzegeld al het werk dat ze na het werk moet doen en kijkt ze uit naar extra handen voor verlichting want hij werkt zich na het werk ook nog eens het lazarus om haar weer automatisch tegemoet te komen doordat…

urenlang gezeik hij is veel te zout vandaag andijvieschotel…

ze twijfelen en blijven beiden voor de deur zij met haar rieten zonnehoed en hij met zijn zwarte paraplu tjee wat een gezeur wat zijn ze wisselvallig zij speelt graag mooi weer en hij vangt dan de bui wel op ik zou ze van hun plekkie willen rukken maar dan zijn ze uitgespeeld krijg je er gedonder van en dat is een beetje cru…

na grauwheid zat van zwart zuig ik witte wolken leeg en pak kristallen donzig samen rollebollend over glooien in het snakkend kale land ondergaande zon deelt kleurig naar de nacht waar het achter stilte strandt…

karaf met lust tot op de bodem leeg gezopen zijn zij fladderzat en zwijgend uit elkaar gekropen…

Ik was van de week nog even bij De Slegte rond aan 't zwerven in een groot gedicht en zag een dame met penelopisch literair gezicht ze droeg Homerus in haar armen, struikelde en dook de roltrap op naar boven, raakte daar toen uit haar evenwicht letterlijk bewogen en metaforisch uitgelezen zei ze: die klassiekers zijn ook veel te zwaar…

onafgebroken nippen van het lage vastgeklonken glas gekocht voor ongerept likeur deed haar parlevinken: vloei eens in ik smelt in eigen vuur en mijn charmeur…

Ondergeketend Dwingt zij hem contractueel naaldhakkendraaiend voor charmes gezwicht voert haar hand de boventoon hij gaat onderuit…

triller moet een grote beurt hij zeurt aan alle kanten een slippertje was snel gemaakt de monteureuze met die roze suikerspin deed er oude onderdelen in…

zijn vrouw schrijft ingewikkeld door duidelijkheid te verzinnen zij is Poëtisch gecrypt!…

ik wilde niet! alleen maar zonnen op zondag maar ik moest! ging ik niet was het een zonde zonde van de zon op zondag…

toen hij begon kwamen pepermuntjes om zaligheid te proeven…

over haar nek simuleert ze ziek strakzat van toezien in een keurslijf is het bed vandaag haar kogel uitziend dat hij verloren thuiskomst met linkerhanden rondjesdraaiend dient zij hem alleen nog van repliek dubbel opgeblazen aanwaaikont welgevallen onder bolgevreten buik propt zich het voedsel in zijn mond als een pasgeboren kind blèrt…

slaapkamergeluk van de nachtkast weggemaaid voor een huilend hart…

stormen golven zeeën tranenvol zoet en zoute vrolijke en stoute lustig gaan en komen uitgediepte dromen knipogende maan schijnt telkens ouwe koek op hunkerende liefdeslanen die verlangend naar iets anders slurpen even niet verdriet genoeg de kroeg wenkt lachend hij leest vandaag maar eens een humoristisch boek…

rode afdruk van je zoete kussen op transparant van liefdesbrieven giet ik in het glazen hart van de papier presse zodat verwaaien van herinneringen tegengaat…