Waar land
geleidelijk in water overgaat
en je in zompige poelen
het ontstaan van leven waant
waar tussen de groen- en grijstinten
van het wilgenhout
de modder glinstert
als de avond valt
kun je onverwacht
een rimpeling in het water zien en
mits onbeweeglijk,
een dier aanschouwen
die in alles rust uitstraalt.…
op het wad komen woorden
samen van anderstaligen
deinend dobberend
in golven van hoog
hoogtelijnen scheren
door ons achterland
uit de fles wordt geschonken
berenburg of hooghoud
woorden in half vergane taal
bekoren ons
op bogen van wilgenhout
krassen wij onze gedichten
eb drijft letters uiteen
wat blijft zijn de pieren
die…
Roerloos en stil is het woud
als ik na de storm van het zijn
loop langs het natte wilgenhout
naar de oever van het avondmeer.
Ver boven mij toont de hemel
haar gebroken, purperen ribben.
De zon is ver weg en slechts
zichtbaar in oranjefletse strepen.
Rust daalt nu zachtjes neer
in deze koele, natte schemering.…
paarsberookt mijn lucht
zijn afgeschenen podium
de sliert die gedag als
verwelkende boterbloemen zegt
aan de nachtegalen ruiselaars
van leeglekkend wilgenhout
aan de haren van moeder aarde
waar vissen zweven en wolken
heiligschennis zijn
aan de uitgeschoten mensenknollen, hen
laat hij hun betraliede winterkoppen houden, hen
laat hij…
In mij is ook die drang, dat geurig gisten
Gelijk in de aarde en 't oude wilgenhout,
Mijn adem mengt zich met de lichte misten:
En 'k voel mij nieuw, ik voel mij eeuwenoud,
'k Weet niets én meer dan de allerwijsten wisten...
De winter gloeit. Alléén de dood is koud.…