Mijn vader verloor 's winters zijn verstand. Als 't ijs op het kanaal was te vertrouwen Bond hij meteen mijn schoenen met wat touwen Aan ijzers met een houten bovenkant Je moet verdomme glijden en niet sjouwen Riep hij me toe, maar ik bewoog onthand En wankelde door niemandsland, Een trage beer met ingepakte klauwen Als vroeg mislukte…

Je volgt onvermoeid mijn pad, niet wijkend van mijn zijde. Nooit gedacht dat je me niet vergat, verrast dat je je zo laat leiden. Nu, een jaar verder in de tijd, ben je nog altijd aan m'n zij. Ben nog steeds niet van je bevrijd. Je blijft kleven als een bij. Twee jaren nu verstreken. Het is mooi geweest! Het is nu veel te lang gebleken…

Heus, je bent onmisbaar, geen betere roerder dan jij. Jij krijgt alles klaar zonder klontjes onvermoeibaar draai jij je rondjes soep of saus het maakt geen verschil altijd doe je wat ik wil. Toch ben ik bang dat ik je binnenkort moet gaan vervangen maar als je dat wilt mag je boven het fornuis blijven hangen.…

een laars en een schoen wilden samen wat doen maar de laars was te paars en de schoen veel te groen…

Terroristen opgelet Er is een kogel door de kerk We dumpen suiker in Irak Tonnen snoepies in een zak Het klinkt een beetje sterk We kappen effe met die haat Vertroetelen die hap Proppen ze vol met zoetigheid Dan verzetten ze geen stap Geef ze maar wat lekkers Negerzoenen, bekkentrekkers Zure bommen, kruidnoten Een raket van veilig ijs…

Zit ik rustig aan de oever van mijn stille binnenzee komt een scheepje langs gevaren met aan boord mijn liefste fee roept de stralende gestalte van de kleine boot mij aan loopt het tegen hoogtij, vraagt ze anders moet ik verder gaan. Gooi het roer om lieve dame ga in godsnaam niet voorbij ik heb hier de dood gevonden hem met huid en haar…

Willemien de goudfazant die las des avonds in de krant bij ome Ko en tante To daar is morgen modeschow ze zei toen tot haar nichtje tok de hen uit boer Brams kippenhok daar ga ik naar toe al is het duur ik heb zo'n elegant figuur alleen mijn schoenen zijn niet fijn ik leen de pumps van zus konijn en mijn hoedje laat ik keren en vraag de…

ik droomde dat ik auto was en dat jij mij ging poetsen je zette mij zacht in de was opdat ik niet ging roesten je opende vol vlijt mijn deur en schoof jezelf naar binnen je wreef mijn ex- en int’rieur zodat ik stond te glimmen jij spiegelde je in mijn glans en mocht mij trots bezitten ik bleef altijd je eerstehands nog vele verre ritten…

Ik ben lang en slank en weeg geen gram teveel ben wel een beetje mank terwijl ik dagelijks speel Ook zit ik te vaak in de knoop vooral toen ik nog langer was maar heb nu toch een beetje hoop dat ik beter bij m’n maatje pas Schichtig schiet alles om mij heen ervaar soms pijnlijk elke meter sleur door een plas, raak weer een steen het trieste…

mijn blik laat jullie niet meer los de hebberigheid slaat toe ik weet niet wie ik nemen zal dat maakt me nu al moe neem ik nu hem of kies ik jou ik weet het nog niet zeker de rij wordt nu wel erg lang mijn benen steeds maar weker het water loopt me in de mond mijn lijf begint te zweten dit ziet er ook zo lekker uit ik moet het zeker weten…

Vroeg in de morgen! Hei! la li lo! Verscheen mij de zonne En verlichtte de ruiten, Een vogel zong buiten, De klokken begonnen te luien - Bim! bam! Bim! bam! Vroeg in de morgen! Hei! la li lo! De zondag ontwaakte, De boerelui gingen In de dorpskerk zingen, Alle klokken geraakten aan 't luien - Bim! bam…

Soms is die drang zo aanwezig, Om poëtisch aan de slag de gaan. Maar dan lijkt mijn inspiratie afwezig. Alleen motivatie lijkt nog te bestaan. Met dat beetje motivatie En de nodige concentratie Vorm ik een nietszeggend gedicht Dan ook aan niemand gericht. Dat het dus toch mogelijk is, terwijl ik inspiratie mis, toch een gedicht te beginnen…

mag ik u mijn inkt aansmeren hele luxe bovendien het gaat gelukkig nooit uit de kleren en je kunt er de mooiste patronen in zien het spettert, vlekt en druipt waar ze je maar raken kan met als bonus: je verzuipt! ’t vreet papier en kraakt de hersenpan ik gebruik het zelf al jaren mijn verslaving is niet meer te stoppen smeer het dagelijks…

Op zomaar een dag zat ik zomaar op de fiets voor een onsje zomaar of een dozijn van iets Ik fietste langs een sombere file: lange gezichten in elke lange auto reden achter hun geliefde aan in een verdrietig laag tempo een sterk gevoel leefde bij me op en ik voelde me onsterfelijk: ik had de dood ingehaald!…

Ik hou niet van die opgeklopte dagen die elk jaar weer hun rondje doen en alle aandacht vragen Geef mij maar zo’n gewone dag Zo’n maandagmorgen met een probleem waarvan je zegt: "Dat doe ik morgen". Maar eerst nu koffie met gebak Nu effe zonder zorgen Of zeg een dinsdag met vergadering; met koffie en een echte koek een krakeling…

men noemt mij weleens arrogant, maar dat ligt niet echt in mijn aard, ik maak een gebaartje met mijn hand, en negeer dat soort dingen uiteraard... ik steek mijn kin omhoog en lach heel slap, naar diegeen die zich dat ontvallen liet, want arrogantie is een slechte eigenschap, en zulke eigenschappen heb ik niet...…

vandaag is het de hoogste tijd ik wil die vieze stofboel kwijt waarvan ik maar moet niezen gevallen kruimels boterkoek en spinnenwebben in de hoek ik heb ze in de smiezen ik spic en span me spoedig in het zweet staat op mijn onderkin van zuigen en van kloppen ik blik en veger in het rond ik raag en zwabber het plafond en ben niet meer te…

ik zie het wolkenfront met op de rand de engelen ze bazuinen schaduwen rond die zich met zon verstrengelen ze spelen met de buien in afnemend hemels zicht dartelen in bloemkoolwit tot bliksem hun gezicht verlicht de lucht is dreigend heet draagt vleugels in thermiek maar als de donder klapt verschieten ze paniek ze zweven, weven…

stippen op een kale vlakte de verte mist in wervelend zand wind kuift wit op vale zeeën jaagt hen op met straffe hand de hoofden zijn gebogen in eerbied voor natuurgeweld of ter bescherming van de ogen de storm heeft het niet verteld hij duwt het grijs in groene golven giert uithalend spetterend nat zag een wandelaar zeer verbolgen kijken…

ik heb de munt wel honderd keren opgegooid de kop is altijd feest munt staat voor betalen van plezier dat is geweest soms rolt die snel een stukje weg dat we dan in verbazing lopen het ongebaande gaan genieten van het hopen maar altijd is de rand te zien die kop en munt verbindt in kleine letters woorden die je nergens anders vindt…