gevangen gedichten; of de wederopstanding van Stoker

in mij hebben de woorden zich teruggetrokken
woorden voor de natuur die ooit zo mooi was
woorden voor de kinderen toen zij nog onschuldig leken
woorden voor onze liefde die we nooit zouden verbreken

woorden die altijd teveel zeggen
om de echte dood te beschrijven

nu probeer ik met tweederangs taal dingen te vangen
die iets met verlangens van voorheen te maken hebben
of die beschrijven wat aan de oppervlakte is blijven hangen
al is daar weinig eer of zinvolle genoegdoening uit te halen

alle schone beelden ten spijt die binnen handbereik liggen
opgespaard door de jaren van mazzel en opportunisme heen
die nu vastgezogen in ’t moeras van overleven en herstel
al blij zijn met één tel licht door ‘n kiertje per etmaal

de donkere zinnen zijn wel te vangen
die als giftige dampen verlangens smoren
en als doldwaas razende klanken
mijn kratermond verlaten

maar ik hoest liever bloemen op
dan steeds weer deze lava uit te kotsen
daarom heb ik
om mijn goede wil te tonen
van figuur- tot cirkelzaag ingeslagen
en ga ik ontzettend hard proberen
alle woorden weer
uit hun benauwde lijden te bevrijden

naast ‘t niet aangeboren beletsel der taal
metsel ik ’n nieuwe zaal die ik zal vullen
met de overblijfselen en verdraaiingen
van de bacchanalen uit ’t vorige leven

maar ik wil vooral ruimte geven
aan ’t stoken van nieuwe verhalen

nieuwe verhalen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 1