O God ! nu is mijn liefste dood, Mijn leeuwriklied, mijn morgenrood, Mijn zonnestraal, mijn lentevreugd, De blonde liefste van mijn jeugd! Ik heb zijn eenzaam graf bezocht. Dat was een lange, bange tocht. Mijn hart, dat sloeg en joeg mij voort, Als wachtte ginds zijn liefdewoord. Ik vond de plek, de grond was week... Daaronder slaapt hij…

O de heilige onsterflijke sterren, hoog boven mijn sterfelijk hoofd, Waar 't geloof met zijn kindervertrouwen mij een hemel eens had beloofd, Als deze ogen zich sluiten voor eeuwig en dit lijf wordt ten grave gebracht, O de stille onbegrijpelijke sterren! o 't mysteriënheir van de nacht! Lief, de dag is zo druk en zo nuchter, zo voor 't kleine…

En langs een wand van rotsen, rug aan rug, Volgde ik een pad verlicht door maan noch zon. Toen stond ik vóór een afgrond en ik kon Geen handbreed verder en geen stap terug. En de angst des doods kwam over me, ik begon Te beven en ik riep: - ‘Wie bouwt me een brug?’ En 't ver gebergte gaf mij, honend-stug, Mijn woorden weer, tot wanhoop…

‘k Wil niet meer luistren naar het klokgetik; ‘t Klinkt me als gelek van dropplen bloed zo bang. Hoor hoe zij klettren, één voor één, zo lang Als ik bewust ben van mijn Ik! En langzaam kronkelt, als een klamme slang, Rond keel en hart die angst… ‘t Is of ik stik… Ik hoor aldoor der stonden stervenssnik, Ik voel zo zoel hun adem op mijn wang…

O nevelnacht, waarin geen sterren stralen! O diepe, doffe stilte dezer stonde! Geen klokketoon, die plechtig 't uur verkonde, Niets hoor ik, dan mijn eigen ademhalen. 't Waar zoet voor mij, de in 's levens strijd gewonde, In 't rustig rijk der dromen rond te dwalen. Dan, ach! ik voel de fantasie mij falen, Die vaak mij leidde, opdat ik…

Toen zag ik Liefde en Zonde, hand in hand, Met rode rozen in het gouden haar. Zij wenkten mij met vriendlijk handgebaar: - ‘Kom met ons mede naar 't Beloofde Land!’ Ik trilde stil van weelde en zoet gevaar. En Liefde gaf me een passiebloem tot pand En Zonde bond mij met een rozenband De lokken saam en 'k volgde... ik weet niet waar.…

Op vloerkleed zacht, vol aandacht, lag 'k te lezen, De blonde pop, met roze en blank getooid, Geleend aan zusje of liefdeloos vergooid. Robijn van kersen, goud van stekebezen Mijn ogen laafden, vóor mijn mond. Vermooid Door vreugde was de dag. Wat zoude ik vrezen? 'k Verlangde niet, als andren, groot te wezen. Toch hoorde ik momplen: - 'Vreemd…

Toen bracht mijn gids mij in een stille tuin, Met donkre lanen, kronklend over 't gras, En bloemen bloeiden tussen 't struikgewas, En gouden vruchten sierden kruin bij kruin. Ik plukte een schone bloem, doch eer zij was Gebroken van haar stengel, werd zij bruin. Ik plukte een vrucht - het zonlicht lonkte schuin…

In de oude laan, waar zomerbomen wuiven Met al hun groene waaierkoele palmen, Niet hopend meer op vreugde, die bleef talmen, Zat ik bij 't raam, waar zongoud in kwam stuiven, Blauw blonk de lucht, de vogels kweelden psalmen... Droef oogde ik na mijn heengevlogen duiven, Mijn dromenzwerm en, als bij 't kralenschuiven Eens rozenkrans, telde…

De blinde bedelaar langs de stille straat, en met een stem, die beeft van koude en honger, zingt hij een liedje van verwelkte bloemen. Doordringend klinkt de klagende romance. De man is oud en grijs. Onordelijk fladdren zijn dunne lokken op de vale jaskraag. De hond, met wie hij elke bete broods deelt, zijn trouwe metgezel in wel en wee, ziet…

Betoverd stond ik, in het park, te luistren, Bij de muziektent, die me een tempel was. Zoel geurde aroom van bloemen, loof en gras. En ’t bladerflappen leek geheimvol fluistren. Mijn weemoed zwaar, die ’t leven nooit genas, Mijzelf bevreemdend, zwol in ’t avondduistren, Doch iets in mij spring los, dat lag in kluistren, Of ‘k mooie verzen of…

Indien gij weet wat leven is en lijden, en welk een zee van weedom in een traan ligt, laat mij die holle weg in ’t woud vermijden, verg niet, dat ik mijn schreden naar die laan richt! Daar sluipen schimmen rond van vroeger tijden, een geestenheir, doodsbleek in ’t zilvren maanlicht. O laat geen lach die stille plek ontwijden, geen ruwe spot…

Geen rozen uit een grafkrans geef ik u, Die met de rozen van uw levensvreugd De stille kamer van mijn Hoop verheugt. Zie! blank en rood van liefderozen nu Bloeit weer de tuin van mijn verloren jeugd, Door storm en stortbui leeggeplunderd ruw. De blauwe balsemlucht is juniluw, Elke adem hier wordt paradijsgeneucht. Vol is mijn hof van vogeltjesgekweel…

Ons eigen land, in zilvr- en parelwazen, Omspeeld van zijden zilte zeeëwinden, Belommerd koel van olmen, wilge’ en linden, Hoe houdt ge ons gevangen in uw mazen! Geen schelle kleuren, die de blik verblinden, Geen vreemde vormen, die de ziel verbazen, Uw luchten zijn als bronnen van extasen, Die heeml en aard met bevend licht verbinden.…

Voor 't open raam, omrankt van wilde wingerd - Een loverlijst, begloord door de avondzon - Zit, mijmrend, Grootmoe met haar oude bijbel. De koperen sloten vonklen in het zonnelicht En 't koeltje krult een hoek van 't gele blad om, Waarop, gevouwen, 't handenpaar nu rust. Op 't vensterbankje, in rode potten, bloeien Geranium, goudsbloem en…

Een vreemd visioen! Ik droomde dat ik zwaar Gezondigd had en vóór de spiegel stond, Nog dronken van mijn zonde, met los haar En vonklende ogen en ontloken mond. En ‘k juichte in wilde weelde en ‘k zag – zo waar Als God leeft! – doodsbleek tussen ’t lokkenblond, Een droef gelaat mij aanzien met een paar Ogen, mijn hart doorborend tot de grond…

In de oude straat, waar vreemd de voetstap klinkt, En welig gras, voortwoekrend, ongestoord, In groene lijst de grauwe keien vat, Staat, droef vervallen, 't lang verlaten huis. De ruiten blinken, blauw, in 't licht der maan En staren, stil en strak, met glazen blik, De blik van ogen, die geen licht meer zien, De blik van een, die zich…

In ’t bloeiend loofprieel zit ik alleen En drink, verlangend naar een kameraad, – Is geen nabij, die met mij drinken wil? Daar komt de maan en groet mij als een vriend En nog een derde duikt daar op: mijn schaduw! Mijn schaduw en de maan! Bij God, twee stille Gezellen – en geen droppel drinken zij! Mijn schaduwbeeld beweegt zich zoals ik,…

God is zo ver! - Ik kan Hem niet bereiken Mijn bede rijst niet hoger dan die ster En hoger woont Hij dan de sterren prijken - God is zo ver! God is zo rijk! - Berooid, met lege handen, schuil 'k huivrend weg, een bedelkind gelijk. Mijn haard is zo koud, reeds donkren de avonlanden God is zo rijk! God is zo groot! - In blauwe hemelzalen…

O de heilige onsterflijke sterren, hoog boven mijn sterfelijk hoofd, Waar 't geloof met zijn kindervertrouwen mij een hemel eens had beloofd, als deze ogen zich sluiten voor eeuwig - en dit lijf wordt ten grave gebracht, - o de stille onbegrijpelijke sterren! o 't mysteriënheir van de nacht! Lief, de dag is zo druk en zo nuchter, zo…