“Zet je verwarming maar op negentien, en slechts op vijftien graden in de nacht”, Maar ‘het klimaat’ ligt niet onze macht, Al die adviezen houd ik voor gezien. Dus hoor ik weer dat dwingende geluid, Dan zet ik vlug de knop niet óm, maar úit!…

Vergeef mij, Overheid, want ik ben schuldig, Ik heb gewoon gehandeld naar mijn zin, En werkte tegen Uw geboden in, En zulks niet voor één keertje, nee, veelvuldig! Heb meelij, straf mij niet voor deze daad, Nu thuis mijn thermostaat op twintig staat.…

Ze zijn het zat, die wetten, regelingen, En trokken op de trekker naar Den Haag, En troffen zij daar soms een hinderlaag, Dan namen ze het strand bij Scheveningen. Politici, belust het woord te voeren, Die hielden allemaal ineens van boeren.…

Mijn hart klopt in een rustig tempo voort, En lucht dringt langzaam binnen in m’n longen, Maar meer en meer raak ik ervan doordrongen, Dat dit niet past in het klimaatakkoord. Nee, dat ik adem is een slechte daad, Door al die CO2 die mij verlaat.…

Ze willen echt iets dóen voor het klimaat, Vervolgens heeft dat groepje bollebozen, Als spijbeldag voor donderdag gekozen, Het weekend heeft veel minder resultaat. Gelukkig voor de jeugd met haar bombarie, Is het die dag vrij zacht voor februari.…