Alle inzendingen van Adeleyd

Het ene ogenblik is 't lente en je hoort de vogels fluiten, maar vlak daarna zijn weer die buien daar; niet te geloven. Je bent verliefd, zo zielezalig voelt je hart en heel je denken is roos als morgenlicht; niet te geloven dat vlak daarna die zaligheid het veld moet ruimen voor het treuren dat je bedrogen werd; niet te geloven. Het…

Het tere roze van de bloesem dekt nog niet al mijn verlangen maar ik wil niet blijven hangen bij wat achter ligt, bij de pijn en dood en stilte maar 'k mag leven omdat Gij leeft, voorgoed, Alleluia!…

Houd Mij niet vast, laat tekens spreken zonder dat je beelden hebt, zonder dat mijn aanwezigheid je sluit voor telkens nieuwe aanrakingen, nieuwe dromen, ander perspectief. Houd Mij niet vast, ga en verkondig dat leven niet te stuiten is, dat dood een doorgang is, een niet, een opening, een hergeboorte. Houd Mij niet vast,kijk rondom je…

Maak ons tot licht en overstroom ons met durf en moed, met veel vertrouwen; Maak ons tot vuur en wek de hartstocht voor recht en vrede, voor geduld; Maak ons tot stilte die durft knielen, die wil dienen ongeweten. Voor Witte Donderdag 2008…

Wat is het toch dat mensen raakt, hen voor een woord gevoelig maakt of voor een klank doet zwichten? Wat is het toch dat mensen voedt, hen in een kinderlach begroet en dichters dan doet dichten? Wat is het leven rijk en groot, de liefde sterker dan de dood, mysterievol óp lichten. Bij het overlijden van Maurice Pirenne in 's-Hertogenbosch…

Regen zingt tegen de ruiten, tegen de onderkant van de auto's die snel en ondoordacht door de straten gieren. Regen zingt tegen de ruiten, en soms is er even wat licht - niet te stuiten - maar onverplicht zoals de zon die morgen weer schijnt, het kind dat lacht, de lente die onhoorbaar wint en de zachte krachten.…

Met weemoed denk ik aan de tijd toen we in de tuin van mijn grootouders palmtakjes plukten - hoe meer hoe liever - om de volgende dag mee te nemen naar de kerk en in de namiddag van Palmzondag naar de velden te gaan en die op de akkers te planten. De geur van die kleine blaadjes vult nu nog mijn herinnering en gelukkig wisten we als kind…

Een avond als deze: een gewone donderdagavond, maar niets is gewoon, er is altijd weer het wentelen en keren van zoveel atomen,protonen, neutronen, ga maar verder tot je niets meer weet; geen uitleg kan volstaan. Er is de hoop en de liefde, het lijden en verlangen naar zin en uitzicht, duidelijkheid; er zijn de kinderogen, de jonge vogels…

De zwachtels van de dood omsluiten vaak het leven: de tranen om de moederschoot onvruchtbaar steeds gebleven; de armoe van de woorden die het diepste niet ontsluiten, de vriendschap die niet bloeien kan want tederheid blijft buiten. het onbegrip, het misverstand, het veel te klein vergeven, de winter die niet wijken wil, de broosheid…

Een aankondiging: "wijkplaatsen voor de ziel". Wie moet waarvoor wijken? Of is het zo dat naast de dagelijkse zorgen het heel goed is dat we nu en dan even op verhaal komen? We drammen en dreunen maar, rennen ons rot tot we plots moeten stilvallen, door ziekte of ongeluk, door alles wat we menen dat zonder ons niet kan, of zeker niet zo goed…

Eigenlijk weet ik ook niet zo goed waar het denken ophoudt en de ontroering begint als je een kind ziet dat nog zo onbevangen naar de wereld kijkt, met blauwe ogen die nog niet al die rotzooi gezien hebben, die geen getuige waren van de vernieling waar wij elke dag mee doorgaan door onze manier van leven en consumeren, al moet gezegd dat…

Rozerood verlangen naar het morgenlicht, klank die speels blijft hangen na een klein gedicht. Opgang weer naar Pasen licht doorstraalt de nacht, woord van troost en zegen waarop wordt gewacht. Oeverloos ontwaken dwars doorheen de dood, laat die hoop je raken, aarde, moederschoot.…

Verjaren is het leven vieren in dankbaarheid, verwondering. Verjaren is het blije weten dat ook de tijd gegeven is. Verjaren is eens even kijken naar alles wat verleden is en hoopvol naar de toekomst reiken omdat het leven gave is.…

Een pareltje licht in een donkere kamer, een stralend gezicht en een vriendelijk woord, een droom in de ochtend en rode gloed het zijn van die dingen die alles weer goed en verheven maken, de ruzies doen staken en vrede ontwaken.…

Een vrouw ging water putten ginder en vond de Heer toen daar. "Stoort het je niet dat ik je hinder of ken jij geen gevaar?" Veel verder dan de daagse dingen daarover ging 't gesprek; hoe 't hart van heimwee ooit wil zingen voorbij te klein gebrek. Wij mensen uit zovele landen wij zoeken water graag, een emmer vol, uit gulle handen,…

Haast iedereen slaapt nog maar het licht is al ontwaakt; de vogels proberen hun nieuwste wijsje maar weinigen die het horen. Wat beulen we ons toch af vijf dagen op zeven om daarna bij te rusten. Maar hier en daar is er oorlog, onvrede, pijn, armoede en onderdrukking. Wij slapen nog. Drie mensen zijn zo rijk als bijna vijftig landen samen…

een beetje zon al die schuchter schijnt op een vroege merel in vrieslucht - een gebaar dat niet duurt - maar terwijl hoge bomen nog slaapvoeten hebben dringt het sap naar de stilte woorden barsten open van weemoed en verlangen naar lente. Uit: Kristallijn, p.19…

Er hangt een groene waas verwachting rond de bomen en duizend krokussen in 't gras, de lente wiegt mijn dromen. Er speelt een zoele wind van wandeling en kijken; de winterogen nu vol licht zover de einders reiken en dank vervult mijn hart voor wat er is gegeven: mysterievol geschenk te zien hoe alles is verweven.…

Wat hoop ik erg dat weer wat tederheid en vogelenzang je arme hart bereiken. Je was zo eenzaam en verdrietig na alles wat je overkwam dat binnenkort de nieuwe lente misschien ook niet je ziel beroert omdat daar treurnis hangen bleef en veel te weinig licht en vrede.…

Zo hard geweest al die tijd voor zichzelf en voor anderen maar nu door een woord vol warmte ontdooid en bevrijd.…

Voor jij die eenzaam bent, alleen, want zonder al die drukte om je heen nu binnenkort weer Valentijn gevierd wordt met bombarie: treur toch maar niet want 't is soms larie en apekool wat mensen zeggen of schrijven zonder uit te leggen, en weet dat enkel maar de liefde telt. De echte liefde heeft het niet van vele woorden of van dure dingen…

Wat kan ik zeggen - is niet alles al gezegd van hoop en vreugde, lente en gedicht en ook van 't wachten op een nieuw bericht waarin de liefste heel zijn liefde heeft gelegd? Maar plots schijnt weer de zon boven de bomen en weet mijn hart dat 't voorjaar zal gaan komen.…

Er is iets achter alles wat we hier ervaren: een vreemde hunkering naar licht en troost, naar diep geborgen zijn, naar echt begrepen, maar door ons jachtig leven zelden klaar. We rennen dan van hier naar daar en voelen ons gewichtig door de daden maar zien niet echt hoe alles ons gegeven is en dat ons zwoegen vaak maar lucht is, ijdelheid.…

De kleuren van de regenboog, de stilte en het binnenhof, beslotenheid en inkeer. Maar ook het gaan en spetteren, het klinken en de lach, de dynamiek van alle worden in openheid en transparantie... De vrede en de rust die nergens zijn te vinden, maar die we scheppend toch vermoeden in kleur en beeld en woord, in tederheid van mededogen…

De vogels op de daken vertellen het ontwaken van weer een lente in 't verschiet. Hun stille silhouetten willen alvast hier zetten het beeld van "stop 't verdriet", dus zingt mijn ziel met luide tonen, ze wil alvast in vreugde wonen en wanhoopt zeker niet.…

Soms moeten de gedachten dicht: het zijn echte tirannen en poëzie ooit vederlicht, wil dus het denken bannen en laat nu de gevoelend los - stop eens met al dat vragen; dan merk je lente in het bos zelfs al op winterdagen; dan kan je leven als een kind en zien met nieuwe ogen waar je de diepste vreugde vindt en teder mededogen.…

En weer ontwaken in het morgenlicht dat gul gestrooid werd over daken, en weer de nieuwe dag begroeten die als een vage schemer nog zoveel verborgen houdt; maar dankbaar om het onvermoede en nooit herhaalde uur dat nu begint en tot in eeeuwigheid zal duren.…

Hoe koort de zunger in 't kwadraat met veel te lage tonen; hoe apagaapt de klierkoortsdwang met vierentwintig zonen? wat snirkelt en wat zeemlapt hier de atopeet-rioenen, de klerevoortpetalen ook de rode teekpioenen? ik heb geen droomverloren zicht maar enkel taalprobelten, hoe kunnen dan de vierkantsziel van leverzoet gaan smelten?…

Zo graag zou ik een antwoord krijgen waarin je even warmte legt, maar jij hult je zo graag in zwijgen of in een woord dat weinig zegt, maar ik heb het daar moeilijk mee, dat zou je toch wel moeten weten - zo lang bevaren we de zee dat ik je nooit meer kan vergeten; de zee van leven en vertrouwen, de zee van vriendschap en geduld; we leerden…

Een enkele vogel in het morgenlicht dat stilaan vroeger ons komt groeten vertelde dat de lente komt, al kan ze nog wel even wachten. Hoe wonder toch dat ieder jaar opnieuw dezelfde dingen weer gebeuren maar telkens met een ander, nieuw akkoord. De grote symfonie van 't leven wordt nooit herhaald, altijd is er iets anders: een warme tederheid…