Alle inzendingen van Adriaan van Dam

Het is je reinste zelfverlakkerij: Slechts door een rietkraag en een plasje water en hier en daar wat pollen paarse hei, met in de ochtend vrolijk eend gesnater en in de lucht wat zilvergrijze meeuwen die door thermiek gedragen, rondjes draaien en soms de lucht verscheuren met hun schreeuwen, omdat ze schrikken van een koppel kraaien en…

Een woelmuis vult haar buik met plantenloten of met de wortels van een gele lis, mij kan het voor geen ene fluit begroten, het lijkt me stug dat ik er eentje mis. En vist de reiger met gerichte stoten de halve populatie windes weg, dan wordt hij heus niet met een buks beschoten; zo’n bagatel krijgt mij niet van de leg. Ik zit nu wel van…

De reiger heeft gegeten als een vorst, de merel wist een wormpje te verschalken, een zwarte kraai die plukt wat aan een korst en eenden zijn de steiger wit aan ’t kalken. Wat je ze voert is zo weer uitgescheten (ik kan ze wel aan ’t voedsel geven blijven) en na een poosje stinkt het als de neten; al geeft het werk, ik zal ze nooit verdrijven…

Terwijl een gaai pikt in vergane noten en Hydrometra’s Jezus imiteren, (ze roetsjen over ‘t water op hun poten) zie ik de zwaluwen door ’t luchtruim scheren. De reiger is bij voorbaat al aan ‘t smullen en onderwijl de afstand aan ‘t bepalen van hem tot aan de donzig gele pullen, die weldra door zijn hals zijn maag in dalen. Te eten…

En zingt de lijster weer uit volle borst, dan lijkt mijn tuintje als opnieuw geboren; en ook dit keer werd er weer niets vermorst: In de natuur gaat nimmer iets verloren. Wat afstierf wordt compost en dient als mest en doet de vegetatie volop groeien. Een lentebuitje zorgt dan voor de rest en voor je ’t weet staat alles weer te bloeien.…

De pimpelmees speelt lustig in de lissen; ze twietert als de kleine piccolo. Wat mooi hoe zij ’t gefluit kan laten glissen van midden RÉ tot aan de hoogste DO. Ook ’t groter neefje Kool weet goed van wanten; hij twietert met de Pimpel in duet (in stereo, het komt van alle kanten) en beide met een schitterend falset. Maar is het koud en zijn…

En aan de krulwilg kleeft een bonte specht. Eerst kijkt hij rond en klimt dan zonder dralen van onderen naar boven, maar niet recht: Zijn gang beschrijft de prachtigste spiralen. Hij is druk doende met insecten vangen; dan valt zijn oog op ’t zwoerd van een stuk spek, dat ik onlangs voor hem heb opgehangen; je ziet hem bijna kwijlen van…

Dank zij de reiger, die stil staat te vissen, terwijl een tortel zacht haar deuntje koert en glazenwassers zemen rond de klissen, een briesje ’t water eventjes beroert en men de Aalsmeerbaan niet heeft gekozen (geen ene Airbus vliegt er dan voorbij) en ‘k zit mezelf met nietsdoen te verpozen, voel ik wel degelijk: Ja hier ben ik echt vrij…

Toch voel je dat de boel is aangelegd, ondanks de slanke bruine rietsigaren zoals je ze ook aantreft langs De Vecht en eenden die de vijver vaak bevaren. De groene kalmoes langs de waterkant en dotters met een kleed van gele bloemen, de pluimen van de basterd-amarant waar rond omheen de honingbijen zoemen. Het heeft de schijn van ongerept…

Wat er niet leeft in ’t water, kruid en grassen (ik sta er elke dag weer van versteld) en ook in alle andere gewassen, ik raak er haast niet over uit verteld. De muggen die hun rondendansje maken, de hommels met hun bassende gebrom, de egeltjes die ‘s avonds pas ontwaken, een bont gekleurde vlinder op een blom. En dan een vleugje blauwe…

De kanten zijn wel dicht begroeid met riet; dat was van het begin af aan mijn streven. Zo af en toe hoor ik een karekiet en ‘s zomers zie ik de libellen zweven. De karpers gaan in ’t voorjaar flink tekeer, als de natuur hen roept om te gaan rijen. Ook stekelbaarsjes zijn dan in de weer, met heel vakkundig aan hun nest te breien. Mijn ogen…

’t Heeft weinig weg van de Oostvaardersplassen, zoals mijn tuintje nu is omgebouwd. Je loopt hem rond in net aan honderd passen; ik vind het ruim voldoende, wel beschouwd. Er grazen paarden noch hooglander koeien en ganzen speur ik slechts hoog in de lucht. Ik hoor hier nog niet eens een kalfje loeien, de scholver zie ik enkel in zijn vlucht…

Mijn tuin, ach zo reusachtig is hij niet, maar om hem vrij te houden van de kweek en verder onkruid dat de grond uitschiet, werd ieder jaar meer werk, zoals mij bleek. Dus op een dag moest het er maar van komen: ’t Gazon en ook de borders, hup, er uit. Het hele hofje op de schop genomen; wat bleef was grond, geen on-of-ander-kruid. Daarna…

Mijn tuin, ach zo reusachtig is hij niet, ’t Heeft weinig weg van de Oostvaardersplassen, de kanten zijn wel dicht begroeid met riet. Wat daar niet leeft in ’t water, kruid en grassen. Toch voel je dat de boel is aangelegd, ondanks de reiger die stil staat te vissen. En aan de krulwilg kleeft een bonte specht; de pimpelmees speelt lustig in…

Naar aanleiding van de Internationale Minnaressendag 13 februari 2015 Ter ere van te losse huwelijkstrouw wordt heden Minnaressendag gevierd. Het gaat dus om het vrouwtje naast De Vrouw, die in een vreemde sponde wordt gekierd. ~In bed is hij nooit warmer dan handlauw~, denkt zij ~die man van mij is uitgestierd. ‘k Ben zeker van zijn…

I Shakespeare sonnet Ben je van plan sonnetten te gaan schrijven, wel luchtig maar vooral niet te cliché, iets dat de lezer eeuwig bij zal blijven? Wellicht heb ik voor jou een goed idee. Wat dacht je van een fraai sonnetboeketje, dat schittert door haar kleur aan woordenpracht? Het lukt je best, ik maak met je een wedje; ‘k begin met Shakespeare…

1e ruitje Vandaag voel ik een uitgesproken drang, de stoute schoenen maar eens aan te trekken. Ik zou niet willen spreken van een dwang, want dat kan hier de lading echt niet dekken. Ik denk hier in de trant van een gezang dat links en rechts gevoel weet op te wekken. Vandaag voel ik een uitgesproken drang, de stoute schoenen maar eens aan…

I Vandaag zal ik eens erwtensoep gaan eten. Juist, in de volksmond ook wel snert genaamd. Ik kook het zelf, zoals ’t een kok betaamt, want erwtensoep uit blik is niet te vreten. In Honig-snert zijn ze de worst vergeten en bij de Unox -dat men zich niet schaamt- daar lijkt de snert wel uit de sloot gewaamd; alsof ze niets van smaakvervangers…

Het poëzieweekthema klopt in algemeenheid niet Het zegt: ~De liefde die begon met ’t zingen van een lied~ Maar 't kan in dit verband niet om sacrale liefde gaan Want door de jaren heen geeft heel veel jeugd ons te verstaan In ‘t zeer bekende spreekwoord dat volkomen anders luidt ~Voor dat het koor de zang inzet moet je de kerk wel uit~…

Een chocolaterie waar het goed toeven is Blijkt toch de zaak waar de bonbon te proeven is Wat voor het tandglazuur zeer te bedroeven is Doch dan wel weer des tandarts zijn behoeven is…

De vlizotrap naar onderen gelaten De zolder stap voor stap toen opgegaan Je wilt niet weten wat ik daar zag staan In verre hoeken en verloren gaten Versleten schoenen in diverse maten Ze kwamen uit vergeten tijd vandaan De vlizotrap naar onderen gelaten Je wilt niet weten wat ik toen zag staan Een monty coat waaraan de motten vraten Wat…

Ik krijg haar in dit leven niet te zien. Ik wil er ook niet heen. De overzijde want hel of hemel wil ik graag vermijden, zo lang het kan. Ik hoop op honderd tien gezond en van het leven rijk gedronken, de aardkloot rondgezworven wijd en zijd - genoten van de schier oneindigheid en de muziek, dat mij de oren klonken. De zee van liefde die ik…

De dag zo jong, net aan m’n ogen open; een snurkgrimas nog flauwtjes rond mijn mond. De volle blaas deed mij tot opstaan nopen, terwijl het bed me onweerstaanbaar bond. Dus toch het ledikant maar uitgekropen. Eerst even flink gekrabd aan kop en kont. De dag zo jong, net aan de ogen open; een snurkgrimas nog flauwtjes rond mijn mond. Al was…

Heeft u een rare tik of iets waar u zich diep voor schaamt, u weet wel, wat ondeugends en daarbij ook onbetaamd. Tja hoe moet ik het zeggen ‘k krijg het haast niet uit mijn bek, ‘t is moeilijk uit te leggen want ik sta meteen voor gek. Stelt u zich voor, u bent een man, ruim boven middelbaar die overdag gekleed gaat in een pak van Molenaar,…

De ding-dong ging, mijn oude grootmoeder deed open. Er stonden twee man in het portiek, met platte tassen, ze oogden glad geschoren en ook fris gewassen, waarop mijn Oma dacht: ~Die willen iets verkopen.~ Toen ze gedrieën aan de koffietafel zaten -de kopjes vol en op het schoteltje een koekje- trok één der heren uit zijn aktettas een boekje…

Heeft u er ooit één keer bij stilgestaan dat als de tijd komt om er uit te stappen u eerst een handvol klusjes op moet knappen voor u voorgoed het hoekje om kunt gaan? Ik hoor u denken: ~Toe zeg, kom nou even, wanneer ik eens het loodje moet gaan leggen~ . . . ~Dat is klus één~ wil ik maar even zeggen. De tweede job: De pijp aan Maarten geven…

Een sjeik bezit een harem vol ~vriendinnen~ die door een forse eunuch wordt bewaakt. Al lopen al die vrouwen poedelnaakt, de eunuch zal er nooit een voor zich winnen. Met geen der vrouwen gaat hij tussen ’t linnen; hij zorgt niet voor een ledikant dat kraakt. Al zijn de meesten toch wel zijn vriendinnen, niet één maakt dat hij ooit de nacht…

De flatus, ja het is maar dat je ’t weet -het woord stamt regelrecht uit het Latijn de taal gebruikt door arts en chirurgijn- is niets meer dan een ordinaire scheet. De veest wordt met dit woord fraai aangekleed. Je denkt haast aan een Italiaanse wijn, doch flatus, ja het is maar dat je ’t weet, is niets meer dan een ordinaire scheet. Hij…

Zijn leven wordt beheerst door pijntjes dan wel kwalen. Ze zijn ongrijpbaar maar verloederen zijn geest zodanig, dat hij steeds met grote vreze vreest, dat Knoken Hein hem elke dag kan komen halen. Een doffe borstscheut verontrust hem nog het meest. Het lijkt een teken dat zijn hart eerdaags zal falen of dat de kanker in zijn longen zit te malen…

Geduldig op het nieuwe jaar gewacht. Ik heb me blijkbaar schaamteloos vervreten. Mijn ingewanden uiten klacht op klacht. Geduldig op het nieuwe jaar gewacht, maar onvoldoende matigheid betracht. Het maagzuur brandt mijn slokdarm als de neten; ik heb me blijkbaar schaamteloos vervreten. De geur die ik verspreid is hoogst verdacht: dat krijg…