Alle inzendingen van Alexander Peters

De dood staat weer eens voor de deur ga hier toch weg ik heb geen zin in jouw gezeur jij brengt niets anders dan pech intussen laat ik hem staan en ik zie hem al sloffend gaan voor een andere klus zo gaat dat dus open nooit de deur voor die oude zeur het scheelt je jaren en waarschijnlijk ook wat grijze haren.…

Het was de tijd van tropisch hardhout het was de tijd van slagroomsoesjes van meisjes in hun te strakke bloesjes daarvan was het allemaal de tijd het was in een ander leven waarin je jong en onschuldig en bovenal ongeduldig was. je zette de klok vooruit boog de tijd krom en deed hem als een stropdas om en seconden druppelden als water…

Je gulheid wijsheid blijheid je kracht wat men ook van je verwacht je lacht.…

Hier versterft het licht met de stilte het ruikt muf hier liggen zij voor wie het laatste uur al had geslagen hier wachten zij op een afscheid één dezer dagen jij gaat naar huis om de geur van je handen te pellen.…

Ik ben een goed mens dat was mijn moeders wens ik heb niet één bekeuring ik heb nooit een ruitje ingetikt er was eens wat reuring over een vaas die ik had gebroken ik heb toen uit spanning heel wat af gerookt maar daar ben ik snel mee gestopt dat alles maakte mij allengs een oersaai mens liever was ik in de alcohol gedoken zou ik echter…

Ik kan niet meer zwaarmoedig schrijven het zwarte wolkenpak wist jij te verdrijven gewoon die keer dat ik jou zag dansen op de wind licht als een veertje, een glimlach als van een spelend kind gewoon iedere keer als onze lijven zacht tegen elkaar aan wrijven lach ik stil.…

Ik ga voorlopig maar niet dood het verdriet van mensen is mij te zwaar om naar de hemel te dragen trouwens, ik weet niet hoe ik daar moet komen via de kerk lijkt mij toch sterk tegen de moskee zeg ik ronduit nee mijn twijfel is te groot nee, ik ga voorlopig maar niet dood.…

Jouw afdruk ingebrand in de balkonstoel een heleboel liefde bleef daar kleven ook al scheen de zon maar even.…

Ineens besefte hij het het was dat afscheid nemen telkens weer opnieuw begroeten met iedere handdruk tot ziens welkom je gaat toch niet weg maar hij kan niet blijven en hij was gegaan iedere weg had asfalt en bracht hem weer geluk bracht jou de wijsheid op het ergste en het beste voorbereid.…

Met iedere geschreven zin ontbloot ik een deel mijn leven ik ben een mens die eens diep viel en nu op zoek is naar zijn ziel ik voer op de wildste oceanen in iedere uithoek van de aardbol heb ik gezocht In iedere bergspelonk, de diepste krocht ik heb mij dus naar het schrijven gekeerd daarin vind ik haar zeker alleen wat verweerd.…

Een sonnet moet voldoen aan allerlei zaken zoals aan de regels van metrum en rijm en binnen dat kader moet men een gedichtje maken afstandelijk en absoluut geen geslijm ik schreeuw het liever van de daken met mooie woorden en soms gerijm wil ik de mensen raken tot het punt van het onvermijdelijk katzwijm dus zal ik schrijven wat ik mooi…

Hij kon niet voldoen aan haar verwachting en steeg niet in haar achting toen zijn keuze zo anders bleek werd het winter in haar zomer maar toen hij zijn eigen weg kon gaan brak voor hem de lente aan.…

Ik heb gehuild om de kinderen in het toenmalig Saigon ik betreurde de doden van de Bijlmerramp ik word droevig door de mensen die van huis en haard verdreven zijn en nergens een thuisland kunnen vinden er zijn genoeg rampen te betreuren genoeg ellende om over te zeuren daarom kruip ik dicht bij jou dan voel ik noch honger noch kou en…

Op de prachtige bijna gezellige Oosterbegraafplaats ligt een grafsteen te wachten op het moment dat mijn graf wordt gedolven nooit zo bij stilgestaan maar nu komen de zwarte gedachten op als golven van een onrustige zee ze zullen wel weer verdwijnen ik zal vooreerst niet wegkwijnen ik hecht nog te veel aan het leven nee, het wordt tijd…

In de kille kale uren van zijn bestaan is het de tijd die als enige nog snel kan gaan hij zelf loopt krom gebogen kijkt niemand in de ogen bang om iets van geluk misschien in een ander te zien al was het maar de schijn terwijl dat nu juist dat de bron van vreugd kan zijn maar hij heeft gekozen voor dorens in plaats van de rozen.…

Mijn vader droomde ervan ooit een groot voetballer te zijn hij werd chauffeur van een bus ik droom ervan ooit een groot dichter te zijn het is dezelfde cyclus altijd gevangen altijd klein maar een groot verlangen.…

Tussen de rozen staat een uitgebloeide paardenbloem met een zuchtje wind laat zij haar vruchtpluis op hen los de statige roodgekleurde bloemen eventjes wit.…

Ik zie de waterval daar stort mijn traan zich naar beneden.…

Ik zag een zwaluw aan de zonnige zomerhemel zucht.…

Zij danste de wals dit keer alleen het orkest was voor haar gebleven dankbaar zei ze "nog maar even ik blijf hier, ik ga nergens anders heen" zij fladderde als een veelkleurige vlinder boven de lege dansvloer op het één, twee, drie, vier bewoog zij zich lichtvoetig hier haar zwaar gevoel voor dat even verdreven.…

In droefenis geborgen kijk je nooit uit naar de dag van morgen dagen gaan aan je voorbij je voelt je soms vogelvrij in het labyrint van je geest wordt er als wild op je geschoten alleen in droefenis voel je je geborgen.…

Fluitend loop je door een verwilderde stad trams doorkruisen haar met hoge snelheid en een fietser steekt zijn vinger naar hen op, leve de vrijheid graffiti schilders zijn druk bezig een grauwgrijze muur te bespuiten met vormen en kleuren, waarop Dali en Picasso van boven al lachend naar hen fluiten in het stadspark lopen kinderen met…

Het is zwoel en zwaar de bomen zwijgen op deze windstille dag de bloemen fluisteren wat als hun geuren worden opgesnoven stemmen stil gezwegen alles lijkt in ruste de zon verbergt zich achter een dik zwart wolkendek wie wacht er niet op de verlossende regen.…

Ik zocht jouw liefde je hart was leeg het mijne was zo overvol het viel op de vloer en knak voor je ogen gebeurde het het brak jij keerde je rug wist niet hoe vlug ik riep nog je kwam nooit meer terug.…

Vandaag of om precies te zijn om 12.15 is mijn pen even stil blijven staan zomaar het deed misschien te veel pijn om door te gaan waar hij is stil gebleven maar sinds 13.15, ook vandaag dus exact een uur later vatte ik mij bij de kraag sindsdien kan ik weer schrijven anders dan voorheen het kon ook niet het zelfde blijven mijn pen was…

Een lekker vers met veel sentiment doorweven een echte tranentrekker zo eentje over hoe zwaar het leven van een boer wel niet moet zijn voor dag en dauw gaat zijn wekker en dan de huismoeder niet te vergeten, ja ze zullen het weten, zij zorgt voor Pa en de kleintjes voor haar dertigste krom haar leven is niet zo fijntjes als van…

De tijd is gekomen mijn pen is krom van de geschreven letters die geen woorden vormen een mislukt schilderij zo lijkt het wel een amusementsspel dat niemand kan vermaken loze zinnen ze kunnen geen mens meer raken.…

Ik zoek en zoek maar het wil niet komen maar ik heb zeeën van tijd dus wacht ik gedwee op een antwoord op mijn vraag waarom het niet wil komen vandaag en ik plof ineens uiteen als de golven van de zee dan stromen woorden achtereen laag na laag.…

Je bent tussen mijn vingers gekropen daar zit je veilig en goed 's nachts kruip jij heel zoet naar mijn kussenslopen dan liggen we toch weer samen gezicht naar gezicht ik zoek je lippen en zie ze duidelijk in het licht van de maan jij baantje dan weer naar mijn hand we schrijven dan, als had de tijd stil gestaan, het mooiste gedicht.…

Ik laat me niet stil krijgen door een stel oude dames in een theekransje zij roddelen en broddelen en toch denk ik soms zal ik me maar terugtrekken uit dat eeuwige woordendansje?…