Alle inzendingen van Alexander Peters

Gisteravond iets te veel gedronken ik was eenzaam en alleen.("waar moet dat heen") Ik heb mijzelf dan maar in een fles rum verzonken. Wat ik over heb is een echte roes, ik voel mij net zo'n echte Hema tom pouce.…

Zij ging nooit dood in zijn ogen totdat ze ging toen werd ze plots een herinnering.…

Iedere keer dat afscheid nemen iedere keer weet je misschien is dit de laatste keer en toch doe je het weer je zwaait tot haar beeld samen smelt met de omgeving je ziet haar niet en het is wel zeker dat ze jou niet ziet ze zag je al niet toen je bij haar op bezoek was ze keek dwars door je heen jullie zaten daar samen maar zij bleef…

Ik doe mijn hart in een mand dan kan die bij de voordeur wat zal ik doen met mijn verstand? ik plaats het bij mijn hart beide zijn nu overbodig neem alles mee voor mijn part ik heb niets meer nodig ik weet niet waar ik heen ga oh ja, mijn papieren liggen in het zwarte kastje in de la…

de wind de wind zij is het kind dat ik nooit heb gehad zij strooit bladeren keer op keer op mijn pad alsof ik er niet genoeg van had zij speelt met mij streelt af en toe mijn gezicht ik vergeef haar haar streken, allicht. want de wind de wind zij is mijn kind.…

Ik zie de gezichten nog voor me hoe ze huilden bij je graf voor hen was alles af zij droogden hun tranen en keerden huiswaarts maar ik bleef met mijn gedachten zou er iets zijn wat mijn pijn zou verzachten jij was de navelstreng die nooit was doorgesneden jij was de toekomst gelijk met het verleden uiteraard waren er die dag kraaien om…

Wat maak je je druk het was maar een spel dat weet je toch nog wel. Als je dacht dat dat liefde was maak je toch een foutje "zo groen als gras" Je was een leuk speelgoed, doei! En daar ga je, verder geen gedag hooguit een flauwe glimlach.…

Ik ben moe ik doe mee aan een wedstrijd die ik nooit kan winnen ik ben moe terwijl ik nog moet beginnen is de rest al binnen ik ben moe ik ben een blok aan mijn eigen been ik zal slechts nog meedoen aan een strijd zonder nummer één.…

Een man in een wat versleten jas zit uren aan één aan de bar hier is hij onbekend hier draagt hij geen naam heeft hij een verhaal en kent geen ander geluk dan zich te verdrinken tegen wil en dank in goedkope whisky en sigarettenstank.…

Soms gaan er mensen dood niemand die hen tijdens hun leven een teken van liefde bood soms gaan er mensen zomaar weg dat zijn dan de onbeminden waarvan niemand ooit iets zinnigs kon vinden soms gaan ze dood en niemand zal ze missen voor hen regende het nooit het goot.…

De winterwolken zwellen aan met de herfst is het voor nu gedaan sneeuw valt langzaam naar beneden een witte kerst is lang geleden het sneeuwklokje laat zich weer eens zien dit schouwspel is iets van toen we hebben het lang niet gezien dat alles was bijna iets van dien maar witte kerst is toch gekomen al komt het sneeuwklokje uit mijn verre…

De plattegrond van mijn hart ligt voor je klaar je loopt daarmee zo naar de ingang ik zie je daar laat je zin binnen niet bederven door het gerafelde behang dat is van een lang verleden ik zal je dan in mijn hart kerven wees niet bang het geluk ligt in het heden.…

Vandaag ken ik slechts eenzaamheid en verdriet ook al schreeuw ik het uit horen doe je me niet het is ook zo afgezaagd jouw aandacht is te veel gevraagd ik huil wel in stilte ik alleen voel de bittere kilte op het raam groeien de ijsbloemen de kou doet hen vanzelf groeien maar dat kan jou niet boeien.…

Mits ik mij niet vergis is het zo kerstmis lampjes overal bewijzen het al ik heb snel voor haar een boom versierd ballen, zilveren ketting ja de hele mikmak tevreden kijk ik er na voor ik in mijn luie stoel zak hoor ik "nog wijn schat" ze roept niet naar mij in haar geest gaat ze iedereen voorbij en ziet ze zeker daar mijn vader staan…

Het huis wordt alleen maar groter de leemtes groeien mee kleuren worden doffer en terwijl jij wegloopt worden de echo's luider zo blijf ik hier in een ruimte die oorverdovend is en buiten speelt muziek “dit is wat ik mis".…

Een pijn heeft zich in mij gezeteld een pijn zo onbeschrijfelijk diep kroop in mij terwijl ik sliep Een pijn heeft zich aan mij geketend hij heeft zijn plaats gevonden en slaat diepe wonden Een pijn heeft mijn huis gekraakt en zich meester van mij gemaakt.…

Seizoenen die ongemerkt in elkaar overglijden wij kunnen ons niet meer voorbereiden en kopen de wollen trui als het kwik plots daalt buiten de regen in sneeuw is vertaald plots wensen wij elkaar het allerbeste en een gelukkig nieuwjaar dit alles laten wij ons ondergaan sneller als wij de ladder langer beklimmen en gefeliciteerd niet meer…

Van het kerstkind die vanuit de kerstboom naar beneden daalde daarover verhaalde zij of zoiets in ieder geval want de kerstman die bestond niet alleen Sinterklaas maar die was al lang geleden geweest de cadeaus die waren van hem of zoiets, het was in ieder geval feest.…

Ik schrijf een kort gedicht Het moet niet zwaar zijn, maar licht. De woorden moeten als wolken langs de blauwe lucht varen en met een zucht tot bedaren en stilstand weten te komen.…

Mijn tranen komen niet voort uit verdriet ze komen wanneer de bomen kaal en levenloos lijken mijn hand de zon maar niet kan bereiken mijn tranen komen voort uit ijzige kou door de wind in de winter tegen mijn gezicht en dan loopt het niet zo in de gaten dat ik jou verstopt heb in dit gedicht.…

Met uitgeslagen vleugels toont hij zijn pracht ze zijn flinterdun en voelen zacht die vlinder zo fijn getekend en vrij zo ben jij…

Ik wil iets voor je achter laten een gedichtje, alleen voor jou dat gaat me beter af dan praten ik tover dan een glimlach op je droeve gezicht kijk, dat gaat sneller dan het licht ik denk dat het zal blijven door dit gedicht zal je lachend gezicht in mijn hoofd beklijven.…

Het wordt tijd voor een vrolijk gedicht ik wil weer een lach zien op jouw gezicht kijk daar bloeien de rozen in de sneeuw dat deden ze lang niet, zeker niet in deze eeuw in de dierentuin gaapt de koning der dieren, de leeuw de buurman wacht rustig op de tram zonder een geeuw te slaken. Zie ik daar een lach verschijnen? Ik wil het schreeuwen…

Hij is een wonder net aangekomen kan de wereld al niet meer zonder hij vrolijkt iedereen op die hij aankijkt het lijkt alsof het grootste chagrijn de wereld fijn vindt om op te leven hij is hier nog maar korte tijd maar hij verblijdt altijd.…

Zo ligt soms het gedicht al klaar geen gezeur, geen maar. Zo liggen woorden voor je neus, soms wordt het gedicht klein, dan weer een reus, vrolijk in zijn aard of treurig en onbedaard. Zo groeit het uit zijn eigen wezen om één keer te lezen of meerdere keren om te zien hoe het groeit of dat het nog verder boeit. Hoe mooi een gedicht uit…

Ik huiver bij de gedachte een zuiver gedicht te schrijven woorden, zinnen die altijd zullen blijven. Ik huiver en voel de rillingen over mijn lijf gaan, omdat ik door wil gaan geen moment stil wil blijven staan. Ik huiver en voel me een reclame “zuiver wit”, “zuiver schoon” de volmaakte schoonzoon. Ik huiver, maar dat is mijn straf geen…

Ik kan geen bloemen of bonbons meer aan haar geven simpelweg omdat ze geen deel uit maakt van mijn leven de dingen gaan zoals ze gaan en zo is ook zij gegaan ik wilde haar slechts zeggen dat ik haar mis en dat ze niet vergeten is.…

Bij haar dodenmis geen gezang maar pure stilte zo was zij eenmaal over was het ook echt voorbij daar hoorden geen liederen of woorden bij misschien alleen een zacht gezoem door lippen stijf dicht op elkaar en tranen zonder gesnik.…

Ik blijf dromen van dat ene gedicht dat alles omschrijft de ziel, de kern die overblijft als alles is omschreven ik adem even diep in en dan verschijnt een klein gedichtje hier op het eens zo lege vel papier.…

Ik schreef lange tijd geen gedichten meer. De muze met haar woorden ging aan mij voorbij en ook in mijn dromen bood zij mij niets aan. Dus bleef ik daar in een ongekleed lichaam en lege geest. Het leek of alles wat ik tevoren had geschreven voor niets was geweest. Echter, nu geen plaats voor tranen: Een gedicht, een nieuw gezicht.…