Alle inzendingen van Alice Nahon

Eenvoudig als ons handen zijn bij vaal verdriet en gulden feest, zo zijn wij, lieve, met elkaar zelden geweest. Tussen der woorden hovaardig spel, ons handen, zij alleen, die wisten van elkander wel ’t geheim van ons getween. Die hebben ’t schoonste deel gekend van ’t heimwee waar een mens in mint; die wisten niet waar waken endt of…

Onz’ kerels hebben ‘t zaad gezaaid In Vlaamse grond. Maar voor dat d’oogst zal afgemaaid, Zo goudig blond, Behoeft een zorge zacht en sterk Van vrouwenhand, Die doet het edele wiedsterswerk Op ‘t Vlaamse land. Weet dat uw veld niet bloeiend wordt, Wanneer ge tegen ‘t werken mort. Een schone ziel, een grove schort, Die wiedsters zijn er veel…

't Is goed in 't eigen hart te kijken Nog even vóór het slapen gaan, Of ik van dageraad tot avond Geen enkel hart heb zeer gedaan; Of ik geen ogen heb doen schreien, Geen weemoed op een wezen lei; Of ik aan liefdeloze mensen Een woordeke van liefde zei. En vind ik, in het huis mijns harten, Dat ik één droefenis genas…

’t Is of die bloemen het weten: Ze buigen beurt om beurt uit eerbied voor de stilte die aan mijn hart is gebeurd. En reder dan aan mensen doe ik die elfen in ’t gras het effen verhaal dat hij heenging om ’t heimwee dat ik was. Ze neigen bevreemd naar elkander ’t naïeve margrietenhoofd: dàt hadden ze van de mensen…

De mensen doen hun maskers af, ze kijken vreemd elkander aan verwonderd dat ze naast elkaar lijk vreemden staan. Nochtans ze stonden zij aan zij in zelfde strijd voor zelfde brood; sleepten zij niet dezelfde sleur van zorg en nood? Viel niet dezelfde klacht en scherts van uit hun bitter blije mond? Was ’t niet of men de hele dag elkaar…

Ik ben een bloem van 't veld Wie droeg mij mee ter stede Waar 'k nooit of nooit meer bidden zal Lijk ginder in het rustige dal Mijn simpele bloemgebeden. Ik sta hier in dees mooie vaas Zo triestig te verwelken Gij hebt mijn herte zeer gedaan. Ach mensen, zult gij nooit verstaan De taal van bloemenkelken. Ik ben een bloem van 't veld…

Grijs gewelf met grauwe vegen, Koepel van ons huis, Waarom stort ge uwe tranen tegen 't Venster van m'n kluis? Ziet ge niet in bei m'n ogen Tranen die ik schrei? Waarom zonder mededogen Stort ge er de uwe bij? Tranen lekken langs m'n wangen Om m'n eigen wee... Zingen dan uw weemoedzangen, Droppels, met me mee? Tranen lekken langs…

'k Heb zo'n honger naar een lied In dit huis van eenzaam wezen, Waar 'k nog in geen blik mocht lezen, Dat een mens me geren* ziet. 't Kloksken tikt melankoliek... 't Maakt me monotoon en kranke,* God! ik smacht naar dieper klanken, 'k Heb zo'n honger naar muziek... Ach..., en zo'k mezelve sus Met een bloem of een gebêken*... Ziet ge niet…

Poëzie, tenger en sterk mirakel, dat zich voltrekt boven een trosselke woorden, boven een enkele zin, boven een luttel woord; ach trosselken, ach woordenrei, ach woord weiger van waarde, wie heeft uw geest gewekt en over wrokkige aarde doen heilichten - Gods blik die gloort -? Dat is de tere, koninklijke kracht uit eenzaamheid geboren…

O, blijf niet aan me denken... O, blijf niet van me dromen;... M'n handje kan niet wenken, M'n ziele kan niet komen... O, blijf me niet ontmoeten; M'n wegen gaan verloren,... En 'k mag u toch niet groeten Zo lachend als te voren. Ge weet m'n eenzaam leven; O, blijf niet voor me knielen. Hoe zal ik ooit u geven M'n mondeke, m'n…

Ach Here de vrijheid klatergouden geschenk dat de liefste mij geeft als hij gaat Ach Here, dat droef sieraad. Hij hangt het mij jubelend over 't strenge kleed, en - ik lach met de lach die de mondhoeken slijt neem gij mij dat strassen*-lawijt* van de fiere troon van de hals ach Here de vrijheid zo vals. Want hij hield mij zingend omhoog…

O! Snaren van m'n jonge ziel Ik voel uw trillen zacht,... Wijl 't woordje op u nederviel, Dat door m'n tranen lacht O! Zacht en zangerige woord Waarin ik peerlen vind, Hebt ge m'n vreugde niet gehoord Toen 'k worden mocht uw kind ? O Gij, die m'n gedachtjes kust En wiegt m'n droefenis 't Is of m'n innerlijke rust Door u beveiligd is.…

Bidden is niet enkel knielen; ’t Is in ’t huis van onbeminden En in grauw mizerie-zielen Veel verborgen liefde vinden. Bidden is de bittere dingen Met een zacht gezeg vergoeden; ’t Is doorheen zijn tranen zingen En in alles ’t schoon vermoeden. Bidden is langs donkere paden Lampen van gevoel doen branden; Bidden is de schoonste daden…

'k Vond z'in Vlaanderen, waar geen hand Zegent d' idealen...; Waar men, als een vreemde bant D' eigen zoete tale. 'k Vond ze, waar geen zachte stem Door m'n zuchten streelde...; 'k Vond ze ver, heel ver van hem, Ver van alle weelde. In 't vertellen van wat wind..., 't Rits'len van de hagen..., In de kijkers van een kind...,…

O kinderen van mijn dromen, O bloemkens van mijn tuin, Wat buigt ge droef en lome Uw tengere kopkens schuin. Ge waart zo fris te voren Als klokskens van de mei, O lievekes, geboren Uit droom en mijmerij. En 'k heb u, stil-bewogen, Gevoed, bij nacht en dag, Met regen van mijn ogen, Met zonne van mijn lach. Ik wil u niet zien welken;…

Ik zegen u, verlangen, Nu diep mijn blik begrijpt Hoe rozenknop door zonne tot roze rijpt. Dat leerde ik uit uw ogen: Die deden stil-spontaan Bloesems van jong begeren Wijd open gaan. Zó hebt ge, zonder woorden, Aan mij 't geheim verteld Hoe de ene mensenziele In de andere smelt. Want als ik, schoon van liefde, U lang in de ogen…

Ze zeggen nog wat, Ze zeggen nog wat, Ik heb zo vaak aan mijn hart gehad Als trage brand die node verging, Het hoofd van een mens, dat te sterven hing. Uit de smeulende as van z'n brekend oog Sloeg er bijwijlen een vlam omhoog, 'n Vlam als een vraag. Want ze vragen nog wat, Ze vragen: Wie heeft er mij liefgehad? En voor ze 't vernemen…

Ik had zo geern uw wiegeken Met blommekens getooid; Zo geren om uw hoofdeken Wat verzekens gestrooid; Maar somber zijn mijn bloemen, kind, en triestig zingt mijn lied. Gij in uw sneeuwen beddeken, ge kent nog geen verdriet. Wat zou daar om uw koppeken, wat kàn daar anders zijn Dan woordjes van uw moederken En strikskens van satijn? Maar…

Eenvoudig als onze handen zijn bij vaal verdriet en gulden feest zo zijn wij, lieve, met elkaar zelden geweest. Tussen der woorden hovaardig spel, onze handen, zij alleen, die wisten van elkander wel ’t geheim van ons getween. Die hebben ’t schoonste deel gekend van ’t heimwee waar een mens in mint; die wisten niet waar waken endt of…

Om m'n kluis Windgesuis... Onder 't open raam, Bladgeril; - Preev'lend stil Als een beê..., uw naam. Ginder hoog Bloemenboog... Op m'n peluw licht, - Bleke lijn, - Weemoed-schijn Van het maangezicht. 'k Ture weer Ied're keer Naar die zilv'ren stoet;... Want ik weet Liefdeleed Dat me bidden doet... Wat…

Ik wil u schoon vergeven Omdat ik wonder-schoon bemin; Vergiffenis in liefde Weet ende nog begin Ik wil u schoon vergeven Omdat ik bij mijzelve weet De zwakheid van m'n herte, De diepte van uw leed. Ik wil u schoon vergeven, Omdat ik in mijn groot gemis, U toch niet meer kan schenken Dan wat vergiffenis --------------------------…

O! Snaren van m’n jonge ziel Ik voelde uw trillen zacht, Wijl ’t woordje op u nederviel, Dat door m’n tranen lacht. O! Zacht en zangerige woord, Waarin ik peerlen vind, Hebt gij m’n vreugde niet gehoord Toen ‘k worden mocht uw kind? O Gij, die m’n gedachtjes kust En wiegt m’n droefenis, ’t Is of m’n innerlijke rust Door u beveiligd is…

Daar weet geen één de stille troost, Die door m'n kale kamer bloost, ‘t En is geen zonlicht van de Oost, ‘t En is geen lief dat kust en koost... Het is een oude beeltenis Van hem, die schoon van eenvoud is en prachtig droeg z'n droefenis... Gezelle... m'n goede Gezelle! Daar, op uw voorhoofd staat geprint Het lijden van een mensenkind, En…

Dat ook ons hart rusten kon lijk 's winters velden doen, die liggen daar onder Gods hemel wijd de waarde te vieren van eenzaamheid. Ze weten heimelijk meer dan wij die trappen over hun wijs gezicht; ze weten: in voren van diep geduld wordt het mirakel van 't zaad vervuld. Wij mensen met ons gulzig hart, wat is er aan ons te doen? Wij…

Ik houd van ogen door weemoed gewijd Ik houd van ogen die hebben geschreid Die hunkerend uitzien van groot gemis Of starlings staren van droevenis. Ik houd van ogen die prachtig spontaan Van grote smart naar geluk willen gaan Die moe van gemijmer in avond’lijk land Weer blikkeren uit ruiten waar zonlicht in brandt. Maar God’lijk de kijkers…

Wie zal 't u aanzien die leproos van voet diep met uw wortels in verrotting wroet dat gij nog 's avonds klimt langs weke bladertrappen en boven uw mizerie met de sterren staat te klappen? Wie zal 't u aanzien, uitgestoten mens, die op uw schande wankeldoolt tot leste grens terwijl ons onbarmhartigheid uw zondenmantel zoomt dat gij…

Uit de bloemen en de bomen Stijgt een onbepaalde klacht 's Avonds, als ik zit te dromen En gedwee m'n weemoed wacht. En uit alle de gewesten Rijst een zang van droefenis Omdat ginds in 't rode Westen 't Zonnelicht aan 't sterven is... 'k Zit naar 't sparrenbos te staren, Waar die stralen stervend zijn; 'k Wou zo geern' wat glans…

Ginds,... in de heide,... langs povere paân Daar lachen me blozende lievekens aan. Ik weet er hun naamkens, en 'k noeme ze blij : 'De perelkens van de hei'. 't Zijn pereltrosjes van rozig satijn; 't Zijn Japanse vaasjes van broos porselein; Licht trillend bij zoentjes van vlinder of bij, De perelkens van de hei. Bijwijlen dan knikken…

Dit is de tak met de bloem alleen de andre bomen gaan al moe en zwaar van loof naar de aarde toe. Dit is de tak die ten hemel biedt In zuivre kelken van albast de witte wijn uit de donkere bast zó teerheid die uit droefnis wast. Hoe zal ik noobler gedenken U hoog-tere ziel sterk maar sereen dan bij deze mystieke brank de tak met de bloem…

Achter de oude kloosterwoning Hing wat rode zon… Onder goud-getinte linde Bad een jonge non Heur gelaten ogen droomden Onder blanke doek, Naar de zwart’ en rode letters Van ’t getijden boek… Langs de wegskens was geprevel Van wat blâren bruin…; Aan heur voeten bogen schrale Violieren schuin Als ’n dode^illusie, die ze Lang vergeten…