Een dag vóór je 50e verjaardag
Je hebt het niet gehaald
Met lood in mijn schoenen
Voorop lopend in de kleine stoet treurende mensen
Zonneschijn en vrolijk fluitende vogels
Vergezelde jou in je laatste reis
Mijn voeten wilden niet meer verder
Maar ik kon je nog niet alleen laten
We bereikten jou bestemming
Langzaam werd je daar neer gelegd…
Afscheid nemen bestaat niet
En toch kunnen wij samen nooit meer lachen
Ik kon het niet geloven
Zo vredig als je daar lag
Mooie en minder mooie herinneringen werden uitgesproken
Jou lievelingsmuziek bracht me tranen
In gedachten hield ik je stevig vast
Terwijl ik een witte roos naast je neer legde
Met tegenzin sloot ik je laatste slaapplaats…
Het telefoongeluid wekte me ruw
De mededeling was schokkend
Mezelf afvragend hoe en waarom?
Zo snel als ik kon een lange weg afgelegd naar jou
Levensecht maar toch ook weer niet lag je daar
Slapend onder witte lakens
Overal slangen en meetapparatuur om je heen
Een zelf niets vermoedend gevecht
Minuten werden uren
En jij lag daar maar…
Er valt een stilte nu jij er niet bent
Ik mis die melodie
Je stem is hier niet te vinden
Te ver weg ben je aanwezig
Verlangend luister ik op een afstand
Geniet van de mooie klanken
En sluit het in mijn hart
Het houd me rustig
Maar niet voor eeuwig…
Er was lef voor nodig
Om te zeggen “Stop!”
Met een pijnlijke maag en parelend zweet
Alsnog het woord laten vallen
Spijt is nergens te vinden
Geluk is nu de baas…
Wat eens was is er niet meer
Een acute explosie
Een geconcludeerde breuk
Verzachtende omstandigheden
Een herkansing volgt
Verspilde tijd
Doorboord van een ijskoude wind
Vallen parten uiteen…
Jij bent als muziek
Warm, gevoelig en trouw
Soms met wat wilde en ruwe ontlading
Onvoorspelbaar maar achteraf toch begrijpelijk
Geen egoïsme maar behulpzaam en bezorgd
Een open boek zonder leugens
Hoeveel van deze soorten zijn er nog?
Ik ben trots op je en ik houd van je…