Alle inzendingen van Anneke Bakker

Zomaar een paar zinnen van wat ik voel en wens voor jou nieuwe krachten te putten uit de bron je erin mag slagen het lot van de verwoestende storm te kunnen dragen te zwaar voor een enkeling je hebt nog je gezin om voor te leven die je steunen altijd weer vraag ik de Lieve Heer jou moed tot aanvaarding te geven want Parkinson kent…

Er zijn dagen die stilte dragen zoals heden bij de geboorte van een bijzonder Kind dan staan wij even stil en denken aan de vluchtende kinderen over zee Eens in een lang verleden was ook het Jezuskind een vluchteling weliswaar niet op een gammele boot maar met zijn ouders op een ezeltje liggend op Zijn Moeders schoot Wij willen Hem…

De overname En ‘s avonds toen het reeds donkerde de mist zich uitspreidde voelde ik mij verstikken in wanhoop die mijn keel deed kroppen omdat Alzheimer de regie overnam en ‘s nachts toen onrust en machteloosheid jouw mistig hoofd bleef kwellen namen verstikkende gedachten de vrije loop zonder ze uit te spreken in die stilte…

Als het licht langzaamaan uit het gezicht verdwijnt als flarden van zinnen niet tot een verhaal kunnen worden geschreven ja als… dan zijn er altijd nog die handen, die rug die gestreeld wil worden, wangen die hunkeren naar een zoen het lijf dat oprecht aandacht vraagt dat roept: heb lief, heb lief, ik wil leven pas dan is het verhaal compleet…

een tijd waar dagen stilte dragen op een serene rustplaats waar familiebanden liggen verwantschap die immer bindt witte bloemen tooien graven lampjes branden, kaarsjes flakkeren in de wind gefluisterd worden in steen gegrifte namen van geliefden die in gedachten vaak voorbij kwamen gedenken wij hen heden met Allerzielen in Requiem…

Ik zie dat het vocht langzaam je ogen verlaat het wast de wonden schoon in de nerven van je ziel zie dat de rivier dieper is dan het zich laat aanzien maar het stroomt dat betekent leven zoekend kaden aftastend tot de rust is gevonden…

Onlangs vond ik op een wandeling een mooie witte steen ruw nog met aardgelaagde strepen hem thuis gewassen en geslepen eindeloos gepolijst tot hij schitterde in de zon een naam er in gekerfd, een edele naam die in eeuwigheid niet sterft wel duizend keer gezegd over het aangeharkte pad ontdaan van afgevallen blad naar de rustplaats gebracht…

Dauw droeg nog de stilte van de nieuwe dag doch allengs werd het hemelblauw ik zag op een middagwandeling de bomen kleurig van groen naar geel en rood het was een boeiend gezicht in het zonlicht kilometers lang en toen het avond werd bood de zon haar ondergang in prachtig avondrood een late merel onderbrak de rust met een riedel…

Terwijl zijn flair afnam nam de vergetelheid toe handen verkrampten sindsdien hebben snaren niet meer getokkeld hij wuifde niet meer naar de nieuwe morgen zijn mond werd stil het hoofd leeg en eenzaam zag ogen niet meer stralen de geest verstarde totaal verstrooid en uit balans vroeg hij haperend om zijn moeders rozenkrans en…

De avondzon scheen decoratief door ’t kerkraam van glas in lood historisch mooie beelden uit Bijbelse geschiedenis kleurrijk en devoot Het avondgebed kreeg vanzelf een diepere betekenis wijl ik in sereniteit mijn ogen sloot op dat moment een zangvogel de stilte onderbrak de metten en de lauden floot…

Dagen droegen rust en stilte mijn woord vond er een oor al was er geen antwoord voor mijn hand voelde een andere hand die intense warmte straalde als een band die liefde bindt heb de mooie dagen als fraaie herfstbloemen opgeslagen saam gebonden met een kleurig lint moeder werd liefdevol gekoesterd door haar zorgzaam kind…

Ze had haar boze oog gericht op een prachtig eiland in de Atlantische oceaan hoe kan het toch bestaan dat een orkaan zo tekeer kan gaan het eiland heeft haar schoonheid verruild als je de verwoestende beelden ziet zo veel chaos, wanhoop en verdriet bevolking totaal verdwaasd want nog is zij niet uitgeraasd de natuur heeft weer haar…

Traag nadert de nacht de wereld wordt stil een wolk streelt de hemelboog zacht kleurend als gouden einder de opkomende maan strooit zoete herinneringen aan het zelfgetimmerde bankje tussen zomerbloemen en mijn verlangen zucht naar het lied ‘pour toi mon amour’ dat je voor me speelde op je gitaar nog rakend als een gevoelige snaar…

Het leven gaat niet altijd over rozen Onze Lieve Heer heeft je immers geen rozentuin beloofd soms moet je vechten gelijk een beest voelt men zich totaal verdoofd innerlijke moed vraagt dan om mentale kracht die jou geest niet breken kan ervaar dan dat er in de krochten van je ziel een onoverwinnelijke zomer bloeit met geurende rozen in…

Ze liep daar sloffend door de lange gang van het verpleeghuis blote voeten in badslippers we zaten op een bankje in die lange saaie gang greep ik zacht haar hand ogen vol van stil verdriet keken naar me maar ze zag me niet haar gebogen hoofd zwaar van ongeschreide tranen richtte zich enkel op de gesloten deur die voor haar…

Zijn leven bestaat uit aaneengeweven momenten geregen als de kralen van een rozenkrans op de eenzame weg waarvan je het eind niet ziet daar ligt het moment van acceptatie en verzoening van realiteit dat geen genade kent…

Het is vroeg, miezerig en kil de wereld nog stil zit ’n merel op de reling van mijn balkon uit te rusten van haar ochtendlied wat me blij verheugt door de last van regenwater richt traag het gras zich op de sprei van madeliefjes in het gazon buigen droef hun natte hoofdjes ach, ik glimlach want na regen komt toch weer zonneschijn…

Zouden vlinders dan zo kwetsbaar zijn omwille van het ongelooflijk mooie dat hun vleugels in zich dragen zij hebben hun geheim weten te verstoppen en spreken toch uitbundig over hun verandering zich tot vlinder te ontpoppen tijdens het geduldig wachten en intussen trachten krachten te reserveren voor de metamorfose hoe de natuur ons…

Het onderschepte licht zal me volgen altijd en overal als ijle lucht doch de pijn is zoet zelfs de nachtelijke uren op witte muren naast mijn te grote sponde verraden in doodse stilte ons innig samenzijn heb een stukje paradijs ontmoet de schaduw van liefde die ik had gevangen was kortstondig doch hemelzoet…

Jaren sleepte hij zijn ziekte als een zware last waar hij moeilijk mee leven kon en die hem bleef belagen na uiteindelijke acceptatie vond hij de kracht het niet te slepen maar te dragen mijn kind met Parkinson…

Vlinder, dans met mij je cirkels van liefde onder, naast of boven mij beroer me met jou vleugeltippen om samen te duizelen op hemelhoogte en rusten op een aardse bloem jij slaat de akkoorden op mijn woorden en samen zingen we het refrein hoe groot is de vreugde van het samenzijn in die nimmer aflatende dans van de eindeloze cirkel van…

In het oorverdovend stille schreeuwt soms het woordeloze ongeduldig om een stem tot zolang zal de geest in cirkels blijven zweven op golven van thermiek vertrouwend op die levenskracht durf dan de krampachtige greep los te laten op het leven het binnenste zal naar buiten breken op de mooiste tonen van innerlijke muziek…

Zouden bloesems dan zo kwetsbaar zijn omwille van het ongelooflijk mooie dat zij immer in zich dragen ? zij hebben allen hun geheim bewaard en spreken toch uitbundig over het nieuwe dat te gebeuren staat dan volgt het geduldig wachten en intussen trachten ruimte te reserveren voor het onverwachte wat de natuur ons…

De vlinder had haar ei gelegd op een groen eikenblad er kroop een piepklein rupsje uit dat at en at en at het at het hele blaadje op en nam er nog een paar het spon zich daarna in als pop toen was het rupsje klaar er na een hele tijd een nieuw seizoen begon kroop daar een kleine vlinder uit die straalde in de zon ze dartelde de wereld…

Adem van de zee streelt het lichaam en de ziel je geeft je over in vervoering de euforie van geluksontroering heelt door haar macht de kracht want zij haalt alles uit de bron daar verdwijnt de grens die ik verzon in oneindigheid wenkt stralend licht het vergezicht naar kwaliteit van leven hier aan de zee vloeide onze liefde tomeloos…

In de wandelgang van ‘t oude hoofd dwaalt de drang van schrijven dat blijft bovendrijven in de kabbelende stroom van leven een gedachte die bewoog maar niet keren wilde het grote kind met zorgen dat in ontroering mijn moederhart verstilde en wagenwijd ontsloot ik neem het altijd mee toch eens los zal moeten laten tot voor de drempel…

Graag leg ik mijn oor te luisteren naar het stille om me heen geloof dat bloemen op de tafel tot me willen spreken ze zijn wel open doch ik kan ze niet verstaan zie nog teveel vervalste kleuren van het leven in de schaduw over de grenzen van het leven die banden van geliefden breekt noem het zielenpijn soms denk ik dat uit zwijgen…

Hendrik Buurman Hendrik van de overkant deed samen met mij de krant hij las hem helemaal van A tot Z met als laatste de overlijdensberichten daarna legde hij hem opzij en zei dan steevast hetzelfde ‘het is goed, ik sta er nog niet bij’ vanmorgen heeft hij niet gekeken hij staat er nu wel bij ik leg de krant opzij en slik In Memoriam…

Tegen het verweerde hek stond de eenzame violist ik zag hoe hij behoedzaam de strijkstok op de snaren lei ging eerst met de stilte in gesprek zette aan en hield weer in liet met gemak de snaren trillen zong daarbij een idyllisch lied had het node gemist en met applausgebaren en een glimlach wierp ik een muntstuk in de aftandse vioolkist…

Zondags nog op bezoek in het verpleeghuis zat ik naast hem hij was al zwak en broos de dag erna is hij stil heengegaan lang verwacht, maar nog te vlug als een arend die voor vliegen koos voorgoed, hij kwam niet terug.....…