Alle inzendingen van Anno

Ik heb de indruk dat alles fout loopt Niks meer in de hand Het is niet meer hetzelfde Wat is nou nog een krant Alles is internet van alle kanten Er is van alles mis Wie het weet mag het zeggen Van de kras naar de kris Ik ben zo lang bedolven Elk nieuws lijkt een feit Ik weet niet van alle kanten Ik weet niet meer van gelijk…

we hadden de zee in ons hoofd en vissers die hun netten knoopten zo nu en dan dreef er een hond voorbij die later nog -vanuit de verte- blaffen zou toch leek mij de wereld nu nog ongeboren tot jij me op de vogels wees en hoe hun zware vleugelslag verstilde…

de oude man terneergeslagen zijn hoed op schoot de wind nu spelend door zijn haar een kind dat rust onder zijn lege armen hij weet de kleuren liegen in de herfst…

zwarte vogels hangen doelloos boven pijnboombossen aan de zee zij laten zich niet tekenen -hun vleugels zouden breken- in het zachte mulle zand hun nest is in de bomen hun klaagzang op het water nog weigert de wind hen te voeren overzee…

de vis die ik vanochtend vond zijn schubben zwaar gehavend zijn kieuwen volgeschept met zand hij fluisterde mij toe met drooggetrokken vissenmond zwem niet zwem niet in deze zee ik ben er naast gaan liggen langzaam open langzaam dicht maar vergat erbij te sterven het had wel iets van poëzie…

gedroogde halmen zwichten voor versneden kleuren in een gele februariwind een zwarte vogel steelt het laatste zaad het leven is grijpbaar zucht ze en wij nog ongeboren ©anno…

slechts schijnbaar bestaand lijkt het vuur op de maan door schaduw geblakerde bomen zwarter de nacht in verzengend verstand zwarter de dag die moet komen zwarter dan vuur in haar schijnbaar bestaan zwarter dan vuur op de maan…

de wereld is een bol b r e e d u i t g e m e t e n h a n g t e - e - n - g - r - ij - z - e - m - a - s - s - a rond te zijn H-O-O-F-D-P-IJ-N…

hij gelooft omdat God de touwtjes vast in handen heeft trekt zijn vlinderdasje recht alvorens hij de deur uitloopt naar buiten waar schommels uit de hemel worden neer gelaten hij zoekt de mooiste uit één die bij hem past niet de grootste, niet de kleinste dan schommelt hij in volle vrijheid tot ver…

denk je dat het mee valt als we springen vraag ik je je kijkt me aan en denkt van wel zeg je me en inderdaad het valt mee zowel de hemel als de dood alles valt mee en niets blijft achter toch lijkt het hard aan te komen zeg je me…

eenzaam reizen mijn gedachten terug langs de oude paden die -door iedereen verlaten- in het landschap lijken op te gaan leegte is er achter mij voor me vlucht alles vlucht alles voor me weg achter blijf ik met het jonge gras dat twijfelt of het nu de paden mag bezitten…

er komt een moment zei ze dan gaan er meer vissen dood dan vogels en valt de hemel in het water dit is niet het begin zei ze alleen de achterliggende gedachte…

eigenlijk zou ik vogels moeten schilderen en geen vlinders in een blauwe lucht en waarom willen ze over water vliegen en niet boven een veld met bloemen waarom niet de bloemen óp het water en daar boven dan de vogels die -als uit de dood herrezen- zich zouden wreken op de vlinders…

de kale stam een dode twijg een verstoten zwarte vogel kijk en zie hoe het onvervalst mooi is de kale stam een dode twijg de verstoten zwarte vogel…

de werkelijkheid druipt langs kale stammen soms lijkt het of ze terugvalt op de knoesten van de tijd ik wil er aan voorbij zien om hoog boven de kruinen het pluralisme te zien hangen in een vale grijze lucht pas dan zal ik erkennen dat ik alleen ben zoals wij allemaal…

zo eenzaam ben ik met achter mij de lege akkers toonbeeld van mijn omgekeerde wereld bewerkt en toch gebroken en de mensen ze gaan te snel aan mij voorbij hun rode maskers onbedrukt betamen zich de stilte alsof gesloten woorden vertellen dat ze liever zwijgen ergens in de verte klinkt nog vluchtig wat muziek…

zie de delvers huiswaarts keren blikken op oneindig de één heeft zichzelf begraven de ander de ander moeder aarde is bewogen met open armen laat ze zich getroosten en ziet de delvers huiswaarts keren…

ik zag niet hoe jouw ogen zochten langs de bladeren op de grond alsof je leefde in de dood met hen de laatste schaduw nog leek vast te klampen en uiteindelijk besloot nogmaals zeg ik je ik zag het niet noch het tuinpad waar je laatste voetstap nog afgedrukt staat -als bemind- ik zag niet hoe je naar me omkeek ik hoorde…

met haar ranke handen bootst ze vogels op de muur ze vlekken doffer nu bij maanlicht als bij dag ze vallen weg en komen op ik leer ze vliegen grijnst ze ik draai me om en sluit het raam de nacht is nog maar kort…

de maan van de leeuw is nog dunner dan het gras wat de hinde graast…

een zilvermeeuw is snel getekend tussen zon en stapelwolken zo zie je maar wat lucht is kan ook vogel zijn…

zoals de weg liep tot over de heuvels en de huizen in het dal was voor haar de angst voor mij een melodie toch beide hoofden even vol maar zij droeg dan ook het water en ik speelde met het vuur…

en als ik haar vraag naar het begrip van eeuwigheid zegt ze de hei is mooi dit jaar door een vroege zomer en de wereld paars en zingt ze -met de radio- dat ze is geboren met een plastic lepel in haar mond…

In mijn hoofd kolkt een vulkaan De schepen achter mij verbranden Het vuur wordt langzaam aangewakkerd De modderstroom glipt door mijn handen Het dorp is geëvacueerd Iedereen is op de vlucht geslagen Geen mens om mij te redden Want ik ben zo losgeslagen Ik ben bij mezelf gebleven Ik groei alleen op vruchtbare grond Wanneer de…

Ik heb van binnen vele lagen Die je niet zomaar dichtvouwt Ik stel geen pompeuze vragen Jouw verhaal laat mij soms koud Alleen Ik heb geen hart van steen Ik heb ook geen kop van hout Ik kijk altijd om me heen Aan eindes knoop ik een touw Alleen Alleen zijn in mijn diepste In de grond van mijn hart Daar wil ik zijn het…

Uren tikken langzaam weg Het wordt steeds sneller nacht De voetstappen maken weinig sporen Langzaam kom ik op kracht Verloren Ik blijf altijd zaaien De wijsheid heb ik soms in pacht Zoek naar iemand die mij kan horen Langzaam kom ik op kracht Verloren Ik ben op zoek naar handvaten Niet specifiek naar de macht Kijk in…

Je kijkt net de andere kant op Alles glijdt onder je vandaan Je denkt in je hoofd Hoe het verder zal gaan Je kijkt in de zaal En de plek waar je wil staan Je kijkt in de lucht Je ziet de volle maan…

Tweedehands winkels ik ben er vaak Vergeten spullen voor een grijpstuiver mee te nemen Oude jasjes keurig op de haak Afgeschreven zijn de boek en plaat Letters die vragen om nog één keer Vanuit een luie stoel te worden bekeken Rijen liedjes op gekrast vinyl Waar tikken voelen als een warme deken Tafels staan op elkaar gestapeld…

Iedereen wordt geboren, niemand is een held De tijd raast voorbij, de tijd voelt als geld Er zijn kwartjes die vallen, de waarheid besteld De RTL-geldman op 4 mag er zijn Ze vertellen te volgen maar ik had iets anders gezocht Ik ademde verlangen maar bleef steken in de tocht Als een gek trapte ik tegen deuren maar ze bleven op slot…

Gemeenschapsman Weinig tijd voor de ander Ik ben gelukkig En zorg dat het steeds verandert Ik ben niemand wat verplicht Ik ben zo vrij als een vogel. Ik ben gezond en ik heb geld. En niemand kan er zonder Ik ben niemand wat verplicht Niemand vind ik echt bijzonder Ik verdien mijn eigen centen Levenszin zit in mijn donder…