Jarenlang op zoek
Kennis zonder weten
Zoveel geleerd
En nooit wat opgestoken
Door onmacht en verbijstering
De touwtjes niet in handen
Ongeloof en pijn
De wens niet langer te leven
En op dat moment
Bezit is het enige dat je hebt
Kom je tot de conclusie
Ooit wordt het weer lente!…
In het land van gebroken harten
Het gif nog steeds in mijn hoofd
Mijn geloof in de illusies
Ervaringen van een onbekende
Leidraad per decreet
Ben ik op zoek naar mezelf
Wakkergeschud door moeders van amper tien
Zoek ik naar mijn echte ik
Dreigementen kunnen mij niet langer leiden
Belofte en schuld laat ik achter me
Mijn God maakt deel…
En het experiment duurt voort
Dagelijks word ik getroffen
Door de doelmatigheid
Van mijn vergissingen
Ondanks alle pogingen
Logica te ontdekken
Blijft mijn leven
Een chaotische nevel
Zonder mijn instemming
Is het ooit begonnen
En als ik het wil
Zal het ook zonder eindigen
Wat mij rest is
Tussen die extremen
De opklaring te zoeken…
Het is heel opmerkelijk te merken
Dat heel veel mensen zich denken
Te kunnen veroorloven een mening te
Hebben over anderen
En, als ik het toespits op het schrijven,
Zeg nu eerlijk, is iedere oprechte uiting
Van eigen gevoelens niet per definitie
Literatuur?
Zonder nu zelf in de verleiding te komen
Met het wel bekende vingertje te gaan…
Ik struikel over mijn eigen gedachten
Hakkelend meer dan eens
Twijfel zaaiend bij het publiek
Ga ik dan eindelijk toch onderuit
Behalve mijn lijf voel ik niets
Geen liefde geen haat
Mijn verdriet lang vergeten
De hoop over het hoofd gezien
Overal krokussen en ook narcissen
Mijn licht niet meer dan een nachtkaars
Stervend zonder toeschouwers…