Alle inzendingen van Anton van Amerongen

In mijn dromen priemen prikacties van verleden tijd; tastbare tintelingen vertalen herinneringen sprankelend als bronwater. In de grotten van mijn lijf weerklinken geluiden van verzwegen leven en wervelbeelden puilen mijn ogen uit. Nuchter spant het licht de kleurbogen van druppels dauw en klaart de stilte een tranend bezinnen.…

De tijd is zwart, een steen die koud in de tuin ligt te rotten tussen bladval, botte takken en naaktslakken die niet meer sporen. Waar ik sta wordt niet meer gebouwd en waar ik loop worden geen wegen aangelegd. Bestemmingen gaan al eeuwen aan mij voorbij en zo ik al vertrek, dan zonder reisdoel. O nee, het heden is niet aan mij…

Ik regeer als een vorst over al het nachtelijk gespuis, over vele konijnen en talloze soorten muis die wroeten en woelen tussen gras en angstig schuilen in struikgewas. Dit alles is echter vergeefs en overbodig, al dat geritsel en gerutsel is onnodig. Schrikwekwiekend zwaai ik met mijn vlerken en verricht ik mijn koene roofdierwerken. Als…

Al wat ik aan liefde ontvang - het is niet gering -, ontglipt me snel, ik ben te bang, ik blijf zonder beding. Dat ik leef heeft geen belang. Het is alsof ik verdring, te bang ben om vast te houden. Ik ben geen mens maar ding, en toch te schuchter om op te bouwen, om mee te sluiten in een ring. Ik heb geen grip op het bestaan, het glipt…

De zon belichtte vandaag de schreden die ik wandelde toen jij er nog was. Ik beleefde het dolgraag de trots die in me welde ja, we liepen gelijk in pas. Waardoor ik ben gebroken: een overmoed die is opgestoken, wond werd weer die oude kras. Een splijting die me verwrong me vervreemdde en verdrong de man die ik feitelijk was.…

In het bos zijn de bomen oudkalend grijs van blad. Ze staan te staan en dromen droef van dood, stil en nat. Ik adem de kille lucht in teugen en schoon mijn brosse longen. Het zal me niet meer heugen wat de zomer heeft bezongen. Verlammend was mij het aaien van zoele tocht op hondse dagen. De hitte deed mij somber laaien van onlust en…

De dralende hitte dijt me uit in het matras van vergeefse slaap. Mijn vingers liggen meters verder te tintelen in een vergeten droom. Gevleugeld toetst de hemel een palet bonte kleuren en tonen de druppels gedwee hun korte dauw. De zon ademt de nacht uit in een weids gebaar van licht. Wat niet opveert is gestrikt in de netten van de…

Terwijl ik me vorm tot leven en armen sla in de warmte die me koestert en omringt, voel ik de last van de leegte het drieste stulpen in het niets van het bulkende bloed dat bloeit, gutst, geeft en overstromend, stof inbedt, verteert wat aan leed was maar geen weg weet met zin. Het verlangen naar jou kan zonder grenzen verder, er is geen…