Alle inzendingen van Aquarius

Jouw wereld is er vol van In mijn wereld ontbreekt het er aan Parallel aan elkander vinden of verliezen wij ons Of elkaar Jouw wereld bevat de waarheid In die van mij heb ik gelijk Samen vertellen wij leugens en sleuren de illusie door het slijk Of elkaar Jouw wereld smacht naar liefde En in mijn wereld bloedt het hart Hoeveel doekjes…

Een stem roept zacht, maar jij bent stokdoof voor elke toon De ladder balkt vijf keer en ik stoot mij twee maal Dezelfde steen ligt op ieders maag Morgen en vandaag is er niets hetzelfde meer Maar ons geweten brandschoon Gepoetst, opgeschroefd en klinisch Elke mondkap gezien Met vensters van de ziel erboven togen we naar een nieuw begin…

Twee ogen ontmoeten de wereld Gelaten liggend Open en soms geloken In zich opnemend Het spel verwart en veracht De menigte sart Niet willen zien Ogen gesloten Het hart ontmoet omslachtig De pijn ontsproten aan het zien Doet de deur op slot Ontkracht, het kind Verbinding ontbonden Voortgang geweerd Het oogwit vertroebeld Adem gestokt…

De aarde trilt Of is het mijn binnenste Dat weemoed Niet kan scheiden van het heden Het trilt Van binnen naar buiten Van gisteren naar morgen En terug naar vandaag Mijn tanden bijten zich vast in melancholisch gedweep Mijn handen grijpen het hart Kloppend op de valreep…

Waar is hij nou Mooi zwart glanzend verenkleed Zang prachtig overstemmend, alle leed Ons aller Merel vertrok zonder enige toon Uit het zicht Gewoon Ziek gemaakt door zonnekracht, gestoken Het verenkleed afgelegd Gebroken Herfst -wind en regen- was nooit een groter zegen…

Gepantserd glas lijkt mij te doen scheiden van de andere dieren in de tuin Ze dartelen, lijken te genieten en bekijken mij van schuin opzij Wie is zij, waar is zij en waarom blijft zij mijden Het brood is oud en de regen droog Achter mijn ogen is het koud Tralies van staal hebben hun dienst bewezen Het heeft te lang geduurd het…

In mijn hoofd lopen ze Heen en weer Zoals het heen-en-weer lopen van een tijger in een hok Mijn gedachten Ze wandelen met stok Krom, scheef en uitgemolken als een cliché Mijn gedachten Vallend over het zoveelste Nee!…

Zonnediep en aardegetrouw ligt het gras groen te wezen Doch bomen vrezen de eerste kou Vlinders zoemen de bijen fladderend voorbij in september En niets is er nog in de rouw De natuur stapt af van de sleur en neemt alvast het voortouw Om te veranderen…

De slag van een vlinder woei het koren naar een kant Het verhief zich wederom en stond fier rechtop te zingen (promptverloren) Geel en goud schitterde het in alle talen Omringd door rozerood, welk klapte, bij het geringste buigend dalen…

Het hoofd denkt feiten, te weten Zwart en wit Het grijs steekt de draak en geeft weer de kleur van het weten Het zien voorbij de deur, de sleur van dit, het Zijn Naar binnen, naar buiten En zie voorbij Naar verder Maar zeer dichtbij…

Bomen zien lijdzaam toe hoe de wind in staccato de bladeren meeneemt En de stemming verwordt tot mineur Het blad verdort en knispert onder argeloze voetstappen Kinderstemmen vervormen, eengeworden met de wind Het naar binnen keren kan beginnen Met stille trom…

De woordenvloed stroomt de mond voorbij, voorgoed gaten slaand in het broze bestaan Het schouwspel wordt aangehoord door starende ogen Het hart verdord, versteend, verstoord Woord na woord gespuwd met venijn Zoals niemand het bekoort en zo niet behoort te zijn…

Gedachten zoemen als bijen langs gebloemde woorden Op zoek naar de zoete honing waarop het gemoed rustig kan gedijen Langs kelken gedreven, het woord gevonden, heeft het brein de laatste nectar verslonden…

Het naar binnen keren zal nu mijn gemoed uitdagen In deze najaarsdagen waar blad valt en mijn gedachten harder Over de woorden die op het netvlies, gesproken met kilte Door verlies van zonnige einders en verre wegen Ik kom mezelf wel tegen Onderweg naar binnen, langsheen spiegels Sommige gebarsten, vuil en gemeen Reflecterend…

Gewaagd, gebloemd, geblokt, het was goed Gedragen tot vaal en gerafeld gemoed Ongehinderd door gaten, een krijt streep door -en wars van- enig melancholiek gedweep Op veertig graden in de mangel genomen Verworden tot draden en niet nader tot elkander gekomen…

Het tranendal kent vele toeristische trekpleisters Je moet er wel durven toeven Bepakt en bezakt met tissues vindt je er de nodige issues Al dan niet nieuwsgerelateerd Pieken en dalen kun je er verkennen En vooral op herfstachtige dagen is het de moeite waard Vergeet de stille wateren Maar doorwaadt de diepe gronden Verwonden zul…

Als een eeuwig metgezel toont ze elke dag haar vormen Voor haar is het een spel ik echter laat haar steeds weer tornen Aan mijn gemoed…

Een dag waarin ik verzink tot op de bodem In verdriet Om niets Of iets Elke toon, elk geluid van vogel tot fiets Maakt mijn zijn tot iets of niets Een traan rolt tot waar verleden en toekomst samen dwepen in melancholie Doch illusie Elkaar ontmoeten Maar nooit verbinden Omdat het een noch het ander bestaat Het nu roept…

De trein dendert het jaar binnen Het jaar half gepasseerd Heeft mijn geest geslapen Of was mijn lijf er niet Gemist al die maanden Of toch beleefd Geleefd in bedwelmend zijn De trein dendert en vraagt niet naar de tijd Rijdt overal voorbij Verbrijzelt elk uur, elke herinnering Mijn lichaam rent en rent Om op tijd te zijn in…

Het brein roept mijn emoties tot de orde en vermaant het tranendal Ik struikel en val over mijn woorden Ze willen vangen mijn gevoel in taal Hakkelend komt de woordenbrij voorbij Met veel kabaal…

Zonnediep schaduwloos Lag spinnerag glinster Leven kort maar ruw Creatuur in zigzag Roemrucht gevangen tot prooi gestalkt Eindeloos wevend tot in de dood…

De zon -haar straal doeltreffend- raakt in schaduwdonker, de verscholen leugen…

De onwetende loopt traag doch gestaag in de val Met kennis op de hielen kiest hij eieren voor zijn geld Dat is althans te hopen…

Rommelen in de marge heet mijn bestaan Ik weet het nodige maar doch vooral onnodig Waarom niet ontdoen van die veel te zware mantel, aangeschaft omdat koude leek Verkoop hem, zet hem in de etalage, te kijk voor de lichten van aard Zij zullen vinden wellicht een sprank mededogen, welk ze ontberen Een teveel aan last kan mij doen…

De bal rolt over het veld Hij spreekt zijn talen in zwart en wit Europa brokkelt en doesn't speak english anymore In het veld nauwelijks nog strijders maar argwanende wachters Wie neemt de leiding of wordt het toch gelijkspel…

Ik trap een gat in de nacht Het duister dijt uit en ik word klein Maak het licht aan Doorweekt Mijn bed vaart op de nachtelijke uren en koerst richting de klok 3 keer slaat het een gat in mijn vredig zijn Ogen geopend tegen wil en dank Ik spreek tegen Slapen lijkt een zegen maar de vloek viert Zweet beheerst de nacht en houdt mijn…

Het zoeken en niet vinden lijkt zich als een gifangel in mijn bestaan geboord Gehoord wensen, verzoeken, verlangens genegeerd Doof voor elke vraag de weg te wijzen, dobbert de gestalte langs de tijdlijn "Niet geheel zonder het een-en-ander" zal ik roepen Maar toch gespeend van elke hartstocht Lopen, blijven lopen, hoor ik ergens…

Wantrouwen vestigt zich in de zetel van pluche Verliezen zal alleen hij die bezit vergaart Zonder enig medeleven zijn bestaan bestreden Zonder oponthoud geoordeeld afgenomen alle hoop Hij die zoekt naar vrede en een plekje eerbied voor zijn lijden Komt en vindt bezit zonder leven zonder begrip…

Het getouwtrek voltrekt zich vanbinnen Vanaf het openen van de ogen is mijn staat die van chaos Ik staar uit radeloze ramen naar een wereld die ik niet meer ken en nooit gekend lijk te hebben of de wereld mij niet Waar eindigt deze verschuiving van waarden en mens Wanhoop klopt op mijn slapen en roept mijn hoofd tot de orde Mensen…

Woorden vallen als regendruppels van het denkhoofd op transparant weiland waar koeien grazen bezoedeld met inkt De natuur wordt een met het oog als men goed kijkt Bomen zien groeien tot in eeuwen laten zijn door mens Wegen komen daar waar ooit paard gras bezat en jong gevoerd door merelpaar Leven latend voor vehikel van blik Houten…