Alle inzendingen van Areth

Je hebt in mij iets aangeraakt Een snaar Die werd in mij nog nooit beroerd Vandaar Dat ik je zag als iets van mij Een deel Ik heb je als geen ander lief Zoveel Maar toen je verder bent gegaan Zowaar Werd er in mij iets stilgezet Die snaar Ik hoop dat het er ooit weer is Dat vuur Dat we dan samen afbreken Jouw muur Je…

Hij was met recht het kind van Sartre In zwarte kleren had hij rondgelopen Droefgeestige gesprekken gevoerd En donkere gedichten geschreven Veel gerookt en nog meer gedronken De Sartrejaren die volledig aan mij Voorbij waren gegaan hadden in hem Alle treurigheid ontstoken en het Zaad van duisternis had zich weten In te bedden Toen…

Ver van elkaar en toch zo heel dichtbij Ben jij mijn laatste dageraad in mij Bezweken voor de dag van morgen Moeizaam gericht dat schamel beetje licht Niet opgewassen en te zeer ontwricht Gevangen gevallen en in tijd geborgen…

Vroeger was ik knoppenkind Nauwelijks van mijn kleur bewust Maar nu ik groter ben gegroeid Ben ik gerust...…

In een laat streepje zon Op de grauw-versleten stoel Schuin voor het raam met Bloeiende begonia's Waar eens Een oude vrouw Te breien zat Ligt nu een kat Te spinnen...…

Een klein mollig roze handje Naar een oud Gerimpeld en gevlekt Uitgestrekt...…

Je draagt warmte, licht en blijheid Maar ook droefheid en alleen-zijn met je mee Je draagt regen, ijzel en striemende stormen Maar ook een eerste afdruk in versgevallen sneeuw Je draagt de uit de grond gestampte kerstboom Maar ook het nieuwgeboren Christuskind Je draagt het juk van een consumptiemaatschappij Maar ook de glans in blije kinderogen…

Er wordt gebeld Terwijl we niemand Echt verwachten Ik kijk stiekem En jij gluurt D'r zit weer Een nest Jehova's In de buurt...…

Adelaar klip en klaar Ommezwaai licht en laai Fantasie Jan Marie Af en aan zwarte zwaan Minnen strelen lustpriëlen Van klatergoud naar lijfsbehoud Passiespelen strijdtonelen Witte winde ooit beminden Ledikant tweestromenland Eerst melodie dan tirannie Van liefgehad naar hazenpad Van ironie naar c'est la vie Hekeldicht tijdsgewricht…

Jouw ramen beslaan Van mijn onverhoedse warmte De mijne huilen Om jouw ongenaakbaarheid…

Ik mis mijn alter ego, die ik onverwacht mocht vinden en een heel klein beetje van dichtbij mocht leren kennen. Ik mis mijn zwaargeschonden zielenmaatje die de duisternis had liefgekregen, omdat de dageraad hem keer na keer verraden had. Ik mis mijn lief, mijn boomhutvriendje, die klein en weerloos had geleken, maar evenwel tot gruwelijke…

En daarom weet ik Dat het zo blijven moet Onze verbondenheid geeft Zoveel meer ruimte dan De gangbare verbintenis Die de liefde pretendeert En uiteindelijk de verstikking Tot gevolg heeft...…

En menigeen en een en een Van homogeen naar molensteen Eerst vrij en blij dan zij aan zij Een eendenei en weer een ei en Dan nog een en dan alleen Van luchtkasteel naar groen en geel Van zielsveel naar pikhouweel Meestentijd steeds weer strijd Van sluitertijd naar eenzaamheid Machtssystemen afscheidnemen Van lief naar leed naar hartenkreet…

Zij heeft haar hartje opgehaald 't Was met een diepe zucht Ze had het even op de tong En heeft het toen gelucht. Zij heeft haar hartje vastgehouden Het klopte niet; het moest gelapt Ze zag het hart verscheurend aan Heb jij erop getrapt? Haar hart was toch zo vol van jou Je was een manneke naar haar hart Nu is 't verloren, zoekgeraakt…

Op elkaar gericht Gezin gesticht Hoeksteen van de Samenleving Onheilsbericht Betonrot belicht Puinhoop van de Samenleving Gezin gesticht Gezin ontwricht Slopend gedicht...…

Je hebt Het mooiste En het droefste In mij Losgemaakt...…

Misschien is het goed dat je bent weggegaan Want wie blijft komt nooit terug...…

Want ook zij had eerst de wanhoop Uitgeput voor ze er woorden aan Kon verbinden En ook zij had door de lens getuurd En voortdurend aan de smalle ring Gedraaid om de beelden scherp en Nog weer scherper te krijgen niet Alleen zijn beeld had zij ontwikkeld Maar ook de beelden die van haar Hadden verhaald; Zij had bepaald Zij was…

Schreeuwend verkrampen Ademloos grieven Luisterend ontdekken Ademloos lieven…

Mam, als we allebei een stukje van onze vinger afsnijden En ze heel stevig tegen elkaar aandrukken Zouden we dan aan elkaar groeien..?…

Als ik dadelijk tegen jou fluister dat je weg moet gaan zeg jij misschien waarom mijn lief, ik hou van jou Moet ik dan zeggen dat ik niet meer leven kan met jouw liefde voor de pijn en dat mijn eenzaamheid steeds groter wordt Maar als ik dan weer naar je kijk en je smal gezicht omvat ben ik blij dat ik gezwegen heb...…

Ik heb het niet Zo naar mijn zin Ik lever liever Weer een uurtje in…

Je bent niet Onvruchtbaar gebleken Jouw komst Heeft pijn gezaaid En verdriet Geboren doen worden…

Ik dacht dat ik Genezen was Dat ik genas Van droefheid En van Weemoedt…

Letterlijk En figuurlijk Schrijf ik je Van me af Heb ik je Afgeschreven…

En toch treuren om al het eigene Dat verloren ging, al het eigene Dat elkaar was Zijn woorden, zijn zinnen, zijn taal Ingebed in die van mij en ingelijfd Die nacht waarin ons verhaal Gebonden werd In mijn armen de chemie, die ik uit alle macht tot liefde Transformeerde En ondanks het slot, dat in Zijn handen lag, weet ik me Voor…

'Hallo!' 'Dag mevrouw. Wie bent u..?' 'Ik ben je vrouw!' 'O..!'…

Het mooiste is mij overkomen Met witte zeeschuim overspoeld Maar ook weer van me weggenomen De eb in plaats van vloed bedoeld…

Je hebt de dood niet helemaal Gewild, maar ook het leven niet. Ik schik me in jouw eenzaamheid Doordrongen van de innigheid Van mijn bestaan...…

Liefste Laat me je beminnen Voor ik het de buurman doe…