Alle inzendingen van Atie

Mijn handen laten het zien, er is al veel mee gedaan, het vel rimpelt wat, daar trek ik me niks van aan. Als mijn handen zouden kunnen praten, over alle avonturen in het leven, dan zou hun eigenaresse een boek uit kunnen geven. De handen verraden veel, ze zijn de jongste niet meer, maar ze doen wat ik wil, al jaren en telkens weer.…

Het bos weet het al, "hoi daar zijn ze weer, ze gaan weer lopen, net als de vorige keer". Het pad voelt onze stappen, de heuvel hijgt met ons mee, we struinen door het zand, lekker met z'n twee. De zon verwarmt onze huid, vitamientjes dringen binnen, na deze kwakkelwinter, gaat het voorjaar beginnen. Er liggen verse paardenvijgen…

Natte sneeuw, grote witte vlokken, koude voeten, en dikke sokken. Nog maar even later, straalt de zon, verwarmt de aarde, alsof de lente begon. Dan trekt de hemel dicht, er vallen hagelstenen, groot en stralend wit, ook zo maar weer verdwenen. Stukken strand zijn weggeblazen, de storm joeg het water op, zand werd meegesleurd,…

Bij depressie wil je niet meer, niets heeft meer zin, wat men je ook vertelt, je gaat er tegenin. Je neemt niets meer aan, je trekt je eigen plan, je geliefden begrijpen niet, hoe dit nou toch kan. Bij kanker moet je vechten, vechten om te mogen leven, bestralingen en chemo's, hoop wordt je gegeven. Met tegenzin begin je er…

Ik kuste haar wangen, wat hou ik veel van haar, mijn stokoude Oma, we vierden haar 104-de jaar! Ik drukte mijn lippen op haar wang, haar huid was roomboterzacht, we versmolten even met elkaar, onze liefde bezit grote kracht. Nog even bleef ik aan haar kleven, loslaten wilde ik nog niet, dit was zo’n kus, waar je nog lang van nageniet…

Bij het "zeker weten", heel diep van binnen, volledig overtuigd, kan het proces beginnen. Vertel jezelf hoe lief je bent, fluister zachte zinnen, liefdevol, en dan kan het beginnen. Je stem wordt gehoord, ergens in de kosmos, en positieve energie breekt los. Je cellen gaan reageren, een proces is in gang gezet, je ziet het…

Je kent het wel, E-mails van een onbekende vriend, die maar al te graag, wat geld aan je verdient. Hij prijst speciale pilletjes aan, wonderen worden beloofd, dat wij het niet willen, ziet hij over ’t hoofd. Die berichten zijn ongewenst, je verwijdert ze keer op keer, maar ze verschijnen helaas telkens weer. Het is net onkruid,…

Ik probeer me in twee te splitsen, de ene helft voelt die rotte pijn, en dan mag de andere helft een poosje zonder ellende zijn. Als dat nou eens zou werken, dan zou ik vaak half functioneren, en de pijnlijke helft voorgoed in de kelder parkeren. Beter half prettig dan heel verpletterd, het is alsof mijn lijf tegen een rots is gekletterd…

Erkenning is een medicijn, soms komt het heel onverwacht, zo maar van iemand, waarvan je het niet verwacht. Een kleine aanraking, terwijl je een broodje koopt, het komt uit het niets, zelfs niet op gehoopt. Zoiets kleins is al genoeg, om een lach te ontlokken, je voelt je opnieuw bij de wereld betrokken.…

We zijn op zoek met z'n allen, soms weten we niet waar naar, misschien kijk je met je ogen dicht, maar 't liefst doe je 't met elkaar. Zoeken naar het antwoord, soms jaren lang, het niet kunnen vinden maakt ons bang. Zou het dit kunnen zijn, of misschien dat, wie kan het me vertellen en wijst het juiste pad? Het pad naar de oplossing…

Natuurlijk zijn ze slecht, dat wist ik al lang, al die pijnstillers, maar nu ben ik toch wat bang. De internist gaf het dringende advies, stop met die Artrotec, u moet het proberen, want ergens zit een lek. Ik slik ze niet omdat ze lekker zijn of omdat ze zo makkelijk glijden, ze verminderen de pijn, laten me minder lijden. Nu…

In gedachten ben ik er weer, aan de Ossenzijlse kolk, hoog zomerse temperaturen, in de lucht geen enkele wolk. Ik kijk tevreden naar mijn zonen, alledrie met een hengel in de weer, ze proberen karpers te vangen, en het lukt ze keer op keer. Ineens hoor ik een plons, en zie zijn hoofd boven water komen, "hij liep daar net toch nog,…