Alle inzendingen van Barry de Waal

in de snikkende stilte zijn het woorden van belang die het gevoel weten te vangen die omarmen de stilte verstaat zich het beste met veelzeggende blikken met knikken of schudden en neergeslagen ogen die achter leden terugblikken…

zoon, je lacht herkenning je doet me denken aan mezelf, toen maar ik ben slimmer verder ontwikkeld of ben ik eigenlijk vooral jouw onschuld kwijt? je maakt zoveel in me los je maakt me los van alles wat vast ook belangrijk is, maar pas na jou ik ben ook geboren toen jij hier kwam, Bram, heb je de vader in mij verwekt…

wij keken wij lachten wij dronken wij huilden (als onze glazen) wij liepen wij zweefden wij praatten wij zwegen (als de dood voor onzinnen) wij fietsten wij vielen wij aten wij zaten en daar zat ik dan.…

wat vindt de wind van mijn tegenzin? briest hij me tegemoet of stormt hij me tegen de haren in? hij zegt: kop op, jongen sterk je spieren en maak van je ziel een zeil…

je snelt mijn gevoel voorbij zo ongeremd maak je mij ontstemd en terwijl ik daar sta en staar naar het zoveelste wegwuifgebaar: je rug keert zich steeds verder van me af ik sta besta en ik zeg: ontzeg mij niet wat je bij me achterliet want dan is het net zo weg als jij kom hier kom terug en keer je rug naar wat komen ging kijk hoe…

sestanta mirraza martessa vindella boscollo baresa domapi dizalo stollari zo onbegrijpelijk mooi dat je zou emigreren en je linea recta laten bekeren maar deze taal vertelt alleen een klankenverhaal hoewel dat weer precies is waar duizenden gelovigen in geloven…

de dj profeteerde tussen twee nummers vanaf zijn altaar: ‘je kunt net zo goed een kruis door geloven zetten, want vanavond is muziek de enige religie’ en de beminde gelovigen luisterden naar de eerste lezing door de apostelen van Faithless: ‘tonight, God is a dj’…

mijn hemel er is een god, want de trein kwam die dag net als ik te laat…

net toen de auto stil viel de vaatwasser de keuken spoelde en de kat een enkele reis overburen maakte gaf u niet thuis God, u bent niet echt geloofwaardig, zo…

in één van de zonnestralen één van de regendruppels één ademstoot van de noordwestenwind zat een sprankje een spettertje een zuchtje geloof hoop en liefde maar veel meer heb je ook niet nodig op zo’n dag als vandaag…

terwijl die zondag vooraan in de kerk een Gucci-vrouw de ring van de rechterhand van God aan haar linkerpink droomde zag hij twee hoog achter in de ogen van zijn dochter dat God bestond…

het dobbert in gedachten binnen het dwarrelt het kabbelt en dan plant het zich voort het versterkt zichzelf tot het je onvermijdelijk overspoelt een onkeerbare gedachtenstroom die als kokende lava de gezonde gronden onder je onzichtbaar laat en het contact met je wortels dood heeft verklaard…

in de ochtend van haar glorie gaapte ze de euforie in wolkjes weg het had bijna iets werelds dat goddelijke happen van een boterham met pindakaas…

tijdens een harde zit een levensles voor kleine Jeroen over grootse zachtmoedigheid: ‘en zij keerde hem de andere wang toe’ dus dat was wat mama deed als papa weer thuiskwam met peperkoek in zijn adem…

als er een God is dan is hij dichter een dichter naar mijn hart dan weet hij dat in de poëzie die het leven is rijmen geen gegeven is…

daar ligt ze dan te wachten op haar dood (te smachten al) ik voel dat ik schrik de kleur in haar gelaat en die gelaten blik vredig maar ik ben totaal buiten zinnen de weg kwijt God weet waar het is dat kruid, het mineraal dat haar weer vitaal maakt en haar voorgoed terughaalt als U voor Moeder Natuur de zevende…