Alle inzendingen van Bert

Mannen spelen met tanks, Kalasjnikovs, stens Of uzi's - zij zorgen er Zeker voor dat een groot Aantal onschuldige mensenlevens Onnodig op het spel wordt gezet - Maar geweld met woorden, Waarmee mensen elke dag Een beetje meer dood Worden gemaakt - het resultaat Van vilein taalgebruik Is hetzelfde: dood is dood, Wat is het verschil…

Hoe van de boom Twee takken werden Afgebroken, ruimte Gemaakt werd voor Jong leven, nieuwe Uitlopers de kans geeft Om te groenen, ook al Is het maar voor even, Want al wat groent Trekt naar elkaar toe In weer een nieuw leven…

Eens, zeg je, Zullen ze allemaal Jan Arends kennen - Met gitzwarte, holle ogen Kijk je me aan vanaf De omslag van het boek Dat later over jouw leven Is geschreven - even later Zie ik je als een bezetene Roeren in de koffie Die jou maar niet met rust Wil laten - ik keer terug Naar het kaft van je biografie En zie je in het…

Regels die als vanzelf Opborrelen uit een onderbewustzijn Dat zich soms zo maar kennen laat, Zich aan de openbaarheid prijs geeft In woorden die zuinig gekozen zijn, Een witregel die soms meer doet Dan duizend woorden kunnen zeggen - De oerkracht van de poëzie Die hersens resetten kan als Was ze pure psychofarmaca - Een punt heeft…

Die daalt en stijgt Bij de gratie van Het tij dat goddank Niet door mensenbrein Werd uitgevonden, Maar ons wel de Ultieme vrijheid verleent Om zorgeloos te ademen - Geen plaats op aarde Waar groter vrijheid Ervaren wordt en de Mens zichzelf ten volle Kennen laat - zo veel meer, Zo veel scherper, zo veel Helderder dan het…

In de overtuiging van een verhaal, De zeggingskracht van een gedicht, Is de verbeelding meester Over haar eigen werkelijkheid - De fantasie gaat er met De maker vandoor, gedicht Dat niet door hem, maar Door de poëzie zelf geschreven Wordt, en de schrijver de Hoogste toppen laat bereiken, En daarna laat vallen in bodemloze Diepten…

In een tijd waarin De tijd nog niet bestond En alleen het tij Nog ritme gaf aan Wat er zoal op een dag Gebeurde, zon en maan Dag en nacht markeerden, Kon ik nog ongehinderd Ademhalen, prikkelden wind En lucht mijn geest, Leefde ik mijn leven Zoals het bedoeld was, En viel ik alleen maar stil Als de wind het af liet weten…

Licht en donker Dag en nacht Liefde en haat Een grauw en een kus - Leven en dood naadloos In elkaar over gaand Zijn niet meer Dan broer en zus…

Geen kerstboom te zien, En toch lopen hier allemaal Mensen voorbij met een kluit In hun handen geklemd - Langs de scheuren in De aarde - hun aarde - Zijn ze op zoek naar Het riet dat hier onder Ergens moet groeien, Zo hadden de beleidsbepalers Hen in vertrouwen gezegd; Maar net zo min als de huizen In hun luxe wijk verkoopbaar…

Het droombeeld waar ik Zo lang naar verlangd heb, Dat mij nachtenlang In haar fluwelen greep hield Zonder ooit dichterbij Te komen, is langzaam Uit het zicht verdwenen - Uitvaart zonder bloemen, Zonder sprekers, alleen Een ik dat zielloos achterblijft…

Naar verten wil ik, Eindeloze verten Die daaglijks baden In de vrijheid die ik Hier zo deerlijk mis, Opgesloten als ik ben In de kerker van Mijn ziel waarin De tralies zijn gesmeed Van nooit verwerkt verdriet - Als ik dat maar los Kon laten, het hekwerk Zijn structuur ontnemen, Ik zou verder gaan, Langs onbekende grenzen…

Droom die er met mij Vandoor is gegaan, Mij heeft losgerukt Uit het nu waarin ik Zo hopeloos ben vastgelopen, Me heeft opgetild naar Een hemel hier niet ver Vandaan waarin het leven Zo veel lichter is dan Zich in de werkelijkheid Van alle dag voelen laat - Daar wil ik heen, Daar, alleen daar, Ook al kost het Misschien nog…

In een slaap die eerst Maar niet komen wil En daarna van geen wijken weet Komen vreemde dromen voorbij Van dingen die mij Over veertig jaar zullen Overkomen, Of zaken die mij meer dan Veertig jaar geleden Werden aangedaan - Vooruitzicht of terugblik, Wat maakt het uit, Zo lang mijn werkelijkheid Hiermee wordt geduid…

Geen kerstboom te zien En toch lopen hier Allemaal mensen voorbij Met een kluit in hun Handen geklemd - Door de scheuren in De aarde - hun aarde - Zijn ze op zoek naar Het riet dat hier onder Ergens moet groeien, Zo hadden de beleidsbepalers Hen gezegd, Maar net zo min als de Huizen in hun luxe wijk Blauwestad verkoopbaar…

Warum ist das Licht gegeben Dem Mühseligen, Vraagt Brahms zich af In de gedragen klanken Van zijn Opus - Verrassend is dat niet, Muziek wekt mensen tot leven Waar zij in hun gedachten Al gestorven waren - Wat muziek vermag Is ook aan dichterlijke Woorden gegeven: Dat sprekende gedicht Dat op die stomme muur Is aangebracht…

Terwijl wij net jullie Aan de eeuwigheid Hebben prijsgegeven Vragen bekende onbekenden Hoe het nu met ons gaat, Zo midden in ons verdriet - 't Gaat wel, voor een ogenblik, Is het enige dat ons op Dit moment te binnen schiet…

Voor mijn vader Terwijl jij nadenkt Of je over rood of Wit wilt spelen, Schud ik de tijd Uit mijn mouw En kijk ik veertig Jaar of zo naar voren, Zie ik haar, dan nog Niet geboren, op dat Tafeltje in het kleine Kerkje dat in de mist Verborgen ligt Met gekruiste benen Gedichten lezen, die mij Regel voor regel raken, met…

Tijd volgepropt met zinnige En vooral onzinnige dingen - Veel geratel over van alles En vooral over helemaal niets - Mens, waar bazel je over? Als je niks beters te melden hebt Hou dan gewoon je mond! Geen tijd meer over om van te leven, Druk met alles, druk met niks, Geef mij die lege tijd dan maar Waar ik mateloos naar verlang…

Denken, voelen, doen, Onlosmakelijk aan elkaar Verbonden in het fundament Van de mens in de tijd - Maar dan het denken! Moeder van het gevoel, Zet het zo vaak Op een lopen, Gaat er met de mens vandoor Waarin hij zetelt, kan niet Meer worden afgeremd, en Werpt hem op de rotsen Van het kale bestaan…

Die met lichte vleugelslag Gewichtloos wiekend zweeft Naar haar eigen horizon Onzichtbaar in de verte Waarbij het wieken zelf Vele malen belangrijker is Dan het bereiken van het doel Raakt mij aan op deze Winterse morgen, en ontdooit Zonder dat ik het door heb Mijn chronisch bevroren gevoel…

Als woorden niets meer zeggen, Louter stuiten op een muur Van betonnen onbegrip, Dan is er het beeld Dat laat zien hoe het was, Hoe ik het heb beleefd, Dat opluchting geeft en Een onbelemmerde ademhaling Mogelijk maakt, Zodat ik in mijn beelden, De trauma's van de wrede tijd Geleidelijk verwerken kan…

Waarin jij mij En ik jou herkende, In de gewogen beslissing Van het moment - De tijd die zich niet Langer alleen voor jou Of voor mij uitstrekte, Maar voor ons samen, Tijd die we gingen delen, En liefde die ons verbond In de tijd, zo lang Die ons gegeven is…

Tijd hebben we alleen Maar voor elkaar als we Op het strand heel even Bij elkaar zijn - Tot een gesprek komt Het niet echt, besloten Wordt om de vriendschap Die immers voor altijd is Door middel van een selfie Voor de eeuwigheid vast te leggen - De geestelijke bagage Waarin wij onszelf herkennen En door anderen herkend worden…

Uitpuilende ogen, Wanhopig spartelend In onnavolgbare kronkels, Lippen die in het duister Tasten op zoek naar Uitsluitend levend water dat De dood nog voorkomen kan - Hier ligt een mens Als een vis zieltogend Op het droge, En geen visser die hem De genadeklap durft te geven…

De wrede tijd Heeft jou uit De volheid van mijn Woonkamer getrokken, Kamer gevuld met Tekens van leven: Schoteltjes met banket En gebak waarmee we Onbewust ons leven vierden, Drukte die daag'lijks over Mijn vingers kroop - Nu woon ik in de Lege ruimte die je Achterliet, ramen en Deuren houd ik gesloten, Doe ze alleen…

Verdoofd door alles Wat in het gezin Haar raakte, en toch ook Min of meer voorbijging, Een vader die niet Haar vader was, Een moeder die haar Moeiteloos had weggegeven - Ze wilde wel huilen, Af en toe, maar de tranen Wilden gewoonweg niet komen, Ze spaarde ze voor later, Wanneer zij ze in vrijheid Zou kunnen laten gaan,…

Anderhalf kilo in gewicht, Zo veel slangen, gangen, Kronkels en bochten Kraamkamer van mijn Gedachten die met zichzelf En elkaar in de knoop Zijn geraakt - Knoop in mijn eiwit, En het is nog maar De vraag of ik er Ooit in slaag hem Te ontwarren…

Voortbrengsels van mijzelf Zijn het, de gedichten die Als botjes bekleed Zijn met vel - Uitsluitend mijn eigen vel, Waarvan teint, blos en Gevoeligheid helemaal Van mezelf zijn, zo hard Komen ze bij jou binnen, Omdat ze honderd procent Echt zijn, Zonder dat ik er ook maar Iets hoef bij te verzinnen…

Legio beelden worden Door een vleesgeworden Camera in mij opgenomen, Net als de werkzame stoffen Van wat medicatie heet, Ontelbare gedachten worden In dit brein geboren, Er in genomen voor de eeuwigheid, Om te voorkomen dat ze Een voor een naar buiten komen, Doch de opslagruimte is beperkt, En als de hogedrukkraan open knalt…

Die al zo lang Zijn eigen ik is Kwijt geweest, zoekt naarstig Naar wie hij geweest is, Wie hij geweest zou kunnen zijn, Naar waar hij gewoond heeft; Een steen kiest hij uit Om in contact te komen Met de materie, in haar Te vinden waaruit hij bestaat: Hij pakt de steen, legt zijn Hand op haar, en voor hij Begonnen is met het…