Alle inzendingen van Bert

We delen dezelfde glimlach, Voelen dezelfde traan Die maar niet komen wil, Die zich onzichtbaar voor anderen Verbergt achter het ooglid Dat niet van wijken weten wil - Door bloedbanden aan ons Verbonden blijf je ten diepste Ons kind, in alle vezels voelbare Verbondenheid die met ons mee zal gaan Tot in alle eeuwigheid…

Schade die ik aandeed Of mij werd aangedaan - Wat maakt het verschil? De eerste ben ik al Lang weer vergeten, Heb er nooit bij stil Gestaan, maar pijnlijk Zichtbaar is elke dag Nog de beschadiging die mij Levenslang werd aangedaan…

Tussen aankomst en weggaan Ligt een wereldzee aan tijd, Waarover ik naar hartenlust Varen kan, of aan haar diepte Ten onder kan gaan - Alles kan ik doen om Dit leven inhoud te geven, Met uiteindelijk maar een doel: Mij voor te bereiden op mijn Toekomstige afwezigheid…

In het grensland van goudgeel Maïs en bloeiende zomerbloemen Waar het geen water Maar mensen regende, In een zomer die maar niet Op gang wilde komen, Komt het kind voorbijgelopen Dat allang geen kind meer is, Ogen stijf van angst, Het magere lijf behangen Met het dodelijkste wapentuig Dat een mens maar verzinnen kan - Er rest…

Voor haar was zij niet Weg geweest, immers, Zij woonde haar leven Lang in deze bovenkamer Waarin alles zo lang al Hetzelfde was geweest, Maar terwijl de kamer Hetzelfde bleef, was zij Uit zichzelf vertrokken, Zij die zichzelf niet meer Herkende, maar ook de kamer Niet meer waarin zij geboren was En groot werd - Meneer Alzheimer…

Contactlenzen gespoeld, Brillenglazen nog eens Extra opgepoetst, Alles met het doel Om wat ik zie super Scherp op mijn netvlies Te krijgen - En toch is het beeld Dat bij mij binnenkomt Niet het scherpste Dat ik me voor kan stellen - Mijn beeld wordt gestoord Door overhangende schaduwen Uit het verleden, die de donkere Kant…

Mijn leven lang heb ik je Bij me gedragen, zonder het Te weten, zonder het te zien, Heb me uitsluitend bezig gehouden Met de voorkant van de waarheid, Daar hoefde ik het minst voor te doen, Die is het makkelijkst te zien, Zonder me ooit om te achterkant Te bekommeren, die een heel Andere waarheid laat zien…

Zie mijn eigen schaduw niet meer, Twijfel over mijn bestaan - Hoofd vol loden gedachten, Gedachtenstroom stroperig Tot stilstand gebracht Buiten bruist het leven Binnen leeft de dood…

Kolossen van basalt, Ruw gehouwen wachters Bewegingloos kijkend Naar zacht wiegende Jeneverbes Met uitzicht op Schorren en slikken Die leven van de dood…

Mist en ochtenddauw hangen Zwaar over het landschap Van mijn tweede jeugd - De weg die ik zoek Is moeilijk te vinden, nog, En toch torent boven alle Nevel uit de ochtendzon Die zich zichtbaar aan Het grauwe ochtendlicht onttrekt En hem weldra verdringen zal - Voorgoed nieuw leven, Jong zijn waar de ouderdom Zich al zo lang…

Een mens zonder eigenaardigheden Is hij die ginds zo onopvallend Voorbijgaat, niet luidruchtig Of anderszins aanmatigend, Immers, hij springt niet in het oog Met schreeuwend kleurige kledij Of ander aanstellerig gedrag Dat dagelijks uitroept: Kijk naar mij! Een mens onder mensen is hij Door de massa niet eens gezien, Niet bewust…

Zon die brandt aan deze zijde Van de waarheid - schaduwen Die nauwgezet vertellen Wat er gaande is, zichtbare Resultaten langs de randen Van dit dagelijks bestaan - Maar wat is die kalebas dan Die ginds kleurrijk weerspiegelt in het In het vensterglas? - Is dat wellicht Een tweede waarheid die nooit zal vergaan, Mooier, onaantastbaarder…

Zelden openlijker in het mes gelopen Dan vandaag, deze dag in mijn leven Waarop hij die ten diepste ik ben Door zijn eigen gedachten werd geringeloord - In het diepst van zijn gedachten In zijn eigen val gelokt die bestaat Uit uitzichtloze gedachten, Zo eindeloos verwijderd van de hemelpoort…

Kind dat moeizaam ter wereld komt, Moeder verscheurd in lichaam en geest, Harde winterzon die gevoelloos Het binnentafereel beschijnt - Schoongewassen lakens liggen Stijfgestreken gestapeld in de kast; Vader die allang weer aan het werk is, Zich van de prins geen kwaad bewust; Moeder met gesloten ogen, Dromend van het kind dat naast…

De dichter is maar een mens Onder de mensen, sprak de Verstokte dichter, en hij Kon het weten, want hij stond Het dichtst bij wie de dichter Ten diepste is - Misschien is hij wel meer Mens dan anderen, warmer mens, En vooral: dieper mens, hij ziet De dingen niet alleen met het Linker en rechter, maar vooral Met het innerlijk oog…

Voor de mensen van het UCP Niet voor niets heb ik Bij jullie intensieve Therapie gevolgd - Een van de oplossingen Die jullie mij hebben Aangereikt is een noodzakelijke Verandering in mijn denkpatroon - Daar waar ik voorheen bij elke Vorm van milde kritiek in mijn Schulp kroop, en negatieve Gedachten hun vrije loop liet gaan…

Iedereen kent hem, De man met zijn Slappe vilten hoed Die dagelijks zonder Duidelijk doel voorbij stapt; Uittekenen kunnen ze hem allemaal, Zelfs zijn motoriek valt vast In een tekening te vangen - En toch weet niemand iets Van hem, zijn naam noch zijn Leeftijd noch zijn woonplaats; Hij is de man zonder achtergrond Die uit…

Ervaringen van eenzaamheid, Vreugde, treurnis maken zich uit Mijn onderbewustzijn los wanneer Ik de Canto speel, ook al is het Voor de zoveelste keer, Bach helpt mij om deze Wonderlijk veelzijdige muziek Te spelen, en toch neem ik De moeite om met mijn diepste Gevoelens de confrontatie aan te gaan - Essentieel in deze muziek Is…

Goed en degelijk, Dat behoort het nieuws Te zijn in een doorsnee krant - Roggebrood in plaats van Luxe pistoletjes, dat wil dit land: De tierlantijnen laten we wel over Aan tijdschriften en weekbladen, Waarin je maar naar het Gewone nieuws moet raden…

Voor Piet Scheerhoorn Zilveren namiddaglicht, Een dag is weer voorbij, Het laatste rondje Door de nu nog azuurblauwe Lucht die al gauw Verkleuren zal tot Vaalgrijs, misschien wel grauw, Waarna het avond zal zijn - Verrukt kijk ik naar vleugels Die beschenen door het laatste Restje uitbundige zon In ultieme regelmaat Een…

Te midden van geraas, getier, Getoeter, geklets en gekrakeel Vormt er zich in mijn brein Een aandachtige ruimte, Die uiting geeft aan mijn Schreeuwende behoefte Aan stilte…

Denksels dwalen oeverloos Door het brein, bezetten Eiwitkabels die kronk´lend Door mijn schedel gaan - Gedachten gaan vruchteloos te keer, Zonder ooit de uitgang te vinden Waarnaar zij zo driftig op zoek zijn, Waarbij zij het lichaam vergeten; Eerst maar eens het vel voelen Waarmee mijn geest moet samenvallen Voor ik verder opga…

Was tegen alles en iedereen, Met hand en tand tegen hen verzet Zonder het ooit te uiten, Ingesloten door zelf opgelegde Grenzen die ik voor geen geld Wilde openstellen - Oorverdovend het lawaai In het brein dat alle Gedachten hierover bestuurde; Oorverdovend rebels, Door anderen nooit opgemerkt, Alleen in mezelf aanwezig, Onhoorbaar…

Niet stil te zetten Hemellichaam dat woonplaats is Voor ontelbaar velen - Dat doordraait ook als Mijn wereld stil staat - Dat geen woonplaats mocht zijn voor Het jongetje dat we in liefde kregen En we slechts zes uren lang In onze armen mochten houden Zes uren die een eeuwigheid leken Waarin onze wereld stil stond…

In het schemergebied Waarin het altijd nu En gisteren is, drijven Onherkenbare schimmen voorbij, Vage schaduwen van dode En levende wezens die evengoed Allebei onrustig bewegen In mijn hersenschemering - 'k Weet niet precies of Ik nu de heer Parkinson Of toch meneer Alzheimer Voor de deur heb staan - Ik ken ze niet meer uitelkaar…

Eeuwig verdriet probeer Ik onder ogen te zien, Niet weg te duwen, Maar een plaats te geven Waar ik bij moet kunnen Als ik het niet langer Harden kan - zo wil ik Jouw verlies, kind, beschouwen - Aanschouw ik het beeld dat ik Zo hartverscheurend lief had - Ik merk dat het schouwen Alleen al een afstand schept Tot mijn diepste verdriet…

Heb geprobeerd hard te zijn, Een echte man die vooral stoer Wil overkomen, zodat anderen Mijn verdriet niet zien - Hoop alleen dat ik geen Eelt krijg op mijn ziel, Doordat ik mijn gevoel Voortdurend wegduw, Gevoelens die ik onder Mijn eigen regie juist Mondjesmaat wil binnenlaten…

Getuige was ik van onnoembaar Oorlogsgeweld overal ter wereld Meters oorlogsdoden en vermoorde Baby´s wilden mijn ogen verblinden En toch bleef ik kijken, Het is mijn werk, De waarheid hoe erg ook Moet ik onder ogen zien - 's Avonds, op mijn kamer, Schrijf ik op wat ik gezien heb, En merk ik dat het schrijven Mij lucht geeft,…

Zo lang al heb ik Je gekend, door en door Ben je me eigen geworden, Eensgezinde ziel die ons Voor eeuwig bindt - En toch ben je zo maar Bij me weggegleden, Zonder dat ik er erg in had, Zijn de trauma's van de oorlog Je te veel geworden - Later pas besefte ik dat de Verschrikkingen die we doormaakten Je geest hebben geknakt…

Ook vandaag vindt u Deze biologische soort Weer afgebeeld in de krant: Mens is de naam - Geweldsexplosies En vredesmissies Zijn hem eigen, Soms voorafgegaan door een teveel Aan woorden, soms door hardnekkig zwijgen: Van toon zijn beide meestal fel, En maken zij het leven van Onschuldigen tot een hel…