Alle inzendingen van Bert

als een vleugje wind fluistert zij me toe waarom ze voorgoed en zo pijnlijk verdween ik staar naar een verre vogel in de lucht voel het gemis van wie onbereikbaar is…

getekend door een sober bestaan van eenvoud, werken en gebed raakt de monnik in zijn lege kluis van alle ruis verschoond ontwaart hij stilaan de fluistering van het levend geworden woord zo alledaags aanwezig als de zachte lichtval door het venster zo tastbaar als de kruimels van het vers gesneden brood -inspiratiebron :…

in die stille, sobere kapel trof mij haar toegewende blik onder flakkerend licht bedolven vloeide iets van heimwee naar oude geuren en vrome gezangen hier, op het grazige boerenland tussen zwijgzame dorpen aan de glimmende rivier vermoedde ik mijn vaderhuis en moederschoot, droomde ik mij ooit geborgen…

in mijn kale tuin huist een oase van rust bloeit louter stilte…

wellicht was het meer dan nostalgie bij de stal en de boom, waar ik mij ooit koning dan weer herder voelde rond de vertrouwde beelden immer vrede proefde, alsof hier alles klopte gehuld in meer dan licht alleen bij de kribbe mijn kinderziel verstilde de wereld vreedzamer scheen…

ijzige mist belaagt een kale bomenrij en op de wazige dijk staan schapen roerloos in het witte gras zo lijken tijd en beeld hier in stilte bevroren mijn blik wat meer naar binnen gekeerd…

een vochtige deken verblindt het zicht van polder en lucht ganzen verdoezelen hun vlucht in doffe klanken verzonken leegte…

het pad een verzacht mozaïek van rode en gele tinten glinsterend zonlicht tussen kale, goud omrande bomen klanken en geuren vol vergankelijkheid weemoedig palet voor dichters en dromers…

hoe jij zo mat en leeg de dagen bleekt het dovend licht betast als voldragen boreling huiswaarts keert…

de keukenvloer ligt bezaaid met spaghetti ik speel weer feilloos mikado…

zo alledaags zo gewoon zonlicht dat met wolken verstoppertje speelt wonderlijk spel dat nooit verveelt…

achter een minzaam masker en verfijnde gebaren smeken droeve ogen om ware liefde in gerijpte woorden aan het daglicht toevertrouwd…

-kleine ode aan een trouwe vink- als een vaste gast in onze tuin begroet ik hem in zijn eigen taal klinkt over en weer een vrolijk gefluit van twee bevlogen twinkelaars…

zoekend en verlangend tast ik naar een dieper woord, een vonkende zin een lichtend spoor soms, na een wenk of glimp van wat onzegbaar is, stuit ik op het wonderlijk geheim dat Gij aldoor aanwezig zijt en ik U proef, zozeer bemin…

hij spreekt me toe met ruisende woorden ik luister naar mijn oude vriend en laat me door zijn milde stem bekoren zoals een kind nog heimelijk bomen ziet…

nog laat vliegt zij in het lonkend licht en belandt na wat rondjes duizelig op de vensterbank ik draag haar met zachte hand naar buiten waar vlinderlief haar weg hervindt weer fladderend in het zwoele duister…

het park oogt nog leeg en stil enkel wat kraaien zoeken en graaien naar eetbare resten tussen de bomen ligt een roerloze zwerver in het gras onder een jas van rafelend ochtendlicht…

gisteren lag het nog verloren op de grond het iets te vroege blad nu sluimert het in de roman die ik aan het lezen ben en dwarrelt ruisloos mee van boek naar boek…

voor het eerst bleef ik wat langer staan zag ik de zee vol eeuwigheid in elke golf haar tijdloze schittering hoe vaak was ik hier voorbij gegaan ? aldoor zoekend nooit gevonden en zó dichtbij…

zoals ze geruisloos uit haar dag en kleren stapt zo verstrengeld met mij in haar dromen glijdt is zij me liever dan lief…

hoe raadselachtig 't licht hier alles belaagt en streelt langs het volle geel van zonnebloem en over het ruisend groen van druif en rank dwarrelend boven het geurend paars van lavendel dan weer spelend met vlinder en hagedis door al wat leeft bemind de ganse dag bezongen doch vooral verzonken in puur azuur van wolken en zee in…

helikopters dwarrelen uit de bomen ik plak er eentje op mijn neus zweef lichtvoetig boven de grond…

smalle straten en steegjes verbeelden een sober en trager verleden verstilde hofjes binnen bemoste muren ademen een wereld van verschil…

maan en sterren spiegelen op de golven heimelijk dein ik met ze mee in wiegend licht verzonken ben ik vol maan en zee…

geruisloos kwamen ze weer te voorschijn, vertrouwde beelden uit mijn kinderjaren het huis en de buurt waar ik ooit woonde, de kerk en de oude jongensschool toch zag ik ze nu anders dan voorheen, was het dorp met een gouden gloed omhuld sluimerden straten en bomen in een stralend, tijdloos licht de ochtendzon…

als tere vlinders zie ik ze weer fladderen zorgeloos spelend met licht en wind…

tussen lommerrijke bomen liggen bruinwitte vlekken roerloos bijeen verstillen zelfs hun lome staarten lijdzaam wachtend op de koele avond schemering…

Lopend in de storm te luid voor woorden zodat alleen gedachten meegaan in de golven van de zee oprijzend en uiteenspattend telkens weer nieuw maar nooit aflatend in ritme der getijden de zee van mijn gedachten zo diep…

paaiende karpers spelen aan de waterkant een waar spektakel onstuimig spetteren zij hun kuit en hom in het rond…

ik droom mij blinder dan versluierd licht stem harp en luit tot vrome bede schouw deemoedig Sions heuvels beween het verloren vergezicht…