Alle inzendingen van Bert

Zonder de slaap Die maar niet Komen wil Droom ik van Het brandende Verlangen terug Te gaan naar Die engte waardoor Ik naar buiten Ben gekropen, En de wereld Vandaag te laten Voor wat ze is…

Die altijd zo Sterk stond in Wat je geloofde, In wat je meende Als waarheid Te zien, Bent nu een seconden Gelovige geworden - De waarheid die Je zag is er niet meer, Ze verandert immers Per seconde, en alleen De waarheid van Deze ene seconde Wil jij nog zien…

Tastbaar het boek, Gevoel dat wakker wordt Door het papier Dat ik vasthoud, Geur die uit Bladzijden opstijgt Als het lekkerste Aroma ooit, Tijd die is verstild En voor eeuwig is Vastgelegd - Hoe het ook leest, En hoe het ook klinkt, Emotie en pijn Zijn tastbaar vervat In geurige inkt…

Het veelkoppig monster Heeft de besturing Overgenomen, Het voelen is in Zichzelf bevroren Het doen wordt Tot nader order Uitgesteld…

Ongeopende Venco-zakjes Dwarrelen naar beneden En treffen op de grond Her en der verspreid Ook het plastic van Katja aan in het Verlaten zonnebloemenveld - De inhoud niet Gegeten, niet geproefd Door hen die tijdens Het vallen naar de Hemel zijn gegaan…

Mijn hoofd is Door zichzelf Ten grave gedragen Het lichaam Moet nu zielloos Verdergaan Zonder richting Voorbij de einder Waar alleen nog Sterren zijn…

Nu de hemel hierboven Niet meer bestaat, En allerwegen Wordt doodgezwegen Omdat we bang Zijn voor elkaar Wordt het tijd De hemel te zoeken In de diepte Waar niemand ons kan zien…

De zon speelt De gang in, Werpt lange schaduwen Over het lichtgroene tapijt En wij hebben net Te horen gekregen Dat het nieuwe Leven in ons Is opgehouden Met kloppen - Daar kan geen Beeldend werk Aan de muur Meer iets aan Veranderen…

Vijf en dertig jaar Heb ik er over gedaan Voor ik je door En door leerde kennen, Nu kom ik Erachter dat Ik mezelf Niet meer ken…

Voor mijn vader Je ploegt het weerbarstig land En rust na uren zwoegen Even uit Het paard briest En lucht zijn gemoed Het kind in mij Brengt je het brood, Reikt je de koffie aan Die de emaillen kan En mijn hart verwarmt - De opengevouwen aarde Ruikt naar vers geploegde Grond - Dit is de aarde Die jou toen en nu Met…

Houdt mij nauwlettend In de gaten, ligt naast De bank waarop ik slaap, Hij met één oog open, En één oog dicht, Het ene oog steeds Op mij gericht, Hij zal mij niet verlaten, Nooit verlaten, Altijd als een Onzichtbare schaduw Om mij heen Houdt hij me Tijdloos in de gaten…

Wat ik zie, Wat ik voel, Proef en ruik Vandaag, durf ik Zo een twee drie Niet te uiten, Ik open het laatje In het diepst Van mijn hart En besluit alle Waardevols van Het hier en nu In mezelf te verbergen…

Vannacht heb ik mezelf Met het badwater Weggegooid, Ben roemloos Door het putje Gegleden - Nu ik wakker word Trekt meteen Het doek, Trekt meteen De verf, En begin ik Met grote vegen En kleine klodders De diepste emotie Weer te geven - En herken ik Mezelf weer In het handschrift Van de verf…

De grenzen van mijn doek Zoek ik op, veilige begrenzing Van de eindeloze lijnen Die onder mijn handen Ontstaan - Gedachten die gedachteloos De vrijheid zoeken, kleur En uiting geven aan wat Er in mij leeft, Aan de diepste kern Van mijn bestaan…

Stemmen horen Die nergens klinken Dan in de diepte Van dit brein Beelden zien Die niemand ziet Maar er wel degelijk zijn Tussen de lijnen van Het beeldend werk, Ik zie een trein Die zich langzaam In beweging zet Hij rijdt voort, Levert beelden aan Die ervoor zorgen Dat ik er toch Durf te zijn…

Je mag alles Van me weten, Wat ik doe, Wat ik eet, Wat ik heb, Maar niet Wie ik ben…

Die nooit ouder werden Jong als de dag van toen Beeld van verlangen Naar later, Naar nu, Tijd die stolde, Beweging die tot Stilstand kwam - En dan word ik Zonder ze op te merken Wakker geschud door Een zacht tikje op mijn Schouder, op mijn rug, Ze zijn er nog, Ze zijn er weer, En brengen me even Weer bij mijn oude…

Vluchten over grenzen heen Het eigen huis verlaten Op weg naar een ander, Nieuwer, thuis - Misschien volkomen leeg, Of anders veel te vol Nergens meer veilig Nergens meer thuis - Vogels vliegen in Eeuwig ritme over, De lucht is onaangedaan En kleurt hemelsblauw…

De leugen is me Veel te lastig, Ik heb het Met de waarheid Al moeilijk genoeg…

Tot as vergaan Ben je, liefste zus Die ik me ooit Had kunnen wensen, Wat zou ik vurig Willen dat je Als een feniks Uit de as weer Op kon staan, En voor eeuwig Kon blijven bestaan…

Je hoort me niet Terwijl ik zwijg - Moet ik nog Harder zwijgen Voor je me Kunt horen, Voor je me Kan verstaan?…

Wat hem zonder het ooit Te beseffen gegeven was, Van het prilste begin Toen hij nog niet eens Besefte dat hij er was, Tot en met telkens Het nieuwste moment - Bleef dezelfde, altijd dezelfde, Terwijl hijzelf zo vaak al Van identiteit veranderd was…

Dit gedicht geef ik Je als handdruk, De allerpersoonlijkste Uiting van menselijk contact - Sterker nog, ik heb deze Regels voor jou met De hand gedrukt Uit houten letters Waarvan elke vezel Door de liefde voor Jou doortrokken is…

Gouden septemberlicht Doorklieft de nevel Juist voor ze Om kan slaan In dichte mist - Zilv'ren draden Gesponnen door Een jarige spin, Gouden stralen Vervullen de wereld Met warmte en licht: Het bronst en doet Met ons, in liefde Voor altijd mijn wicht…

In gesublimeerde vorm Is het eenzame gedicht Niet meer dan een Kinderloos wezen, Niet meer dan een Ouderloos kind…

Jij hebt me uit Mezelf ontvreemd, Me als gedroomde prins Op het witte paard Meegenomen op weg Naar beloftenland…

Het was er niet - En heeft ook Nooit bestaan, Behalve in de Geschrompelde spons Waarin mijn Gedachten wonen…

Zorgvuldig het mengsel Van lijnolie en pigment Van uitlopende kleur Op het paneel aangebracht, Hoe goed ook de verf Zich verdeelt over Het maagdelijk oppervlak, Zonder dat er ook Maar enige intentie Achter zit, zie ik Dat een onverwacht Lijnenspel van licht En donker het wint Van elke kleur…

Tussen regels Met woorden die Ik na langdurig Zoeken vond Ga ik op zoek Naar wat ik Te zeggen heb, En ontdek dat De juiste woorden Mij ontbreken, Dat ik zelfs In mijn diepste Verlangens alleen Maar zwijgen kan…

Het leven ontkomt me, Is telkens weer verdwenen Als ik denk er vat Op te hebben - Wat over blijft Is de nacht, met Zijn sterren En de bloedrode maan, Hen houd ik even In mijn hand En het voelt alsof Ik even, heel even maar, Werkelijk heb bestaan…