Alle inzendingen van BorisBelen

als ik in je ogen kijk adem ik donkere lucht als ik mijn ogen sluit glijd ik weg in de nacht…

ik was er nooit in het land van de liefde zwierf door dalen en valleien door woestijnen en immense droogte door tranen van verdriet op zoek naar jou naar mij…

het gewonde kind huilt diep in mij klampt zich vast aan de donkerte van de nacht alleen verdrietig verscheurd zonder koestering vader moeder geliefde waar zijn jullie ik ben zo alleen zo alleen zo alleen zo alleen…

de dichter stond op in mij door de tranen heen huilde en gaf betekenis aan de diepte van mijn verdriet…

oog in oog na zo lange tijd je ogen huilden zonder tranen je lippen spraken zonder woorden ik was bang voor de vraag die ik niet stelde maar je blik antwoordde zonder aarzeling ik vond niet wat ik zocht waarom verdween je in die koude januarinacht…

je vroeg me hoe mij dag was eenzaam zonder jou dus ik omklem de heerlijke herinneringen aan gisteren de dag daarvoor en weer daarvoor ver terug in de tijd tot in de toekomst…

op het moment dat je kwam zwegen de fonteinen toen je weer ging was de zon allang onder een gesprek zonder woorden maar het verlangen neem ik mee voor later…

je frisse schoonheid van bijna dertig jaar benevelde de gedachten van de jonge minnaar de lijnen in je gezicht bijna twintig jaar later maken zijn ongedoofde liefde tastbaarder als ooit tevoren ik ruik de zoete Zeeuwse lucht volg de meeuwen in hun vlucht hoor jouw stem aan de waterlijn verlangen om weer bij je te zijn starend over het…

je gaf me meer dan me lief was voor een winter zonder pijn je gaf me je lieve glimlach bij ons samenzijn je onderzoekende ogen in onze gesprekken je strelende handen bij het haardvuur je liefdevolle armen tijdens onze vrijages je warme lichaam in het donker van de nacht wat dacht je dat je me onthield is er meer nog meer dan…

je praat en praat over de diepten van het leven over uiteindelijk houvast over de weg omhoog toch zijn het niet de woorden die ik ademloos volg je mond je lippen je ogen mijn hart brandt ik was vergeten hoe het voelt was vergeten hoe mooi dat is wat ben je mooi die avond…

ik zag in een plotse flits jouw silhouet schrok wist me geen raad zo lang geleden niet kunnen vergeten zo veel verdriet geen ontkomen je stapte zonder aarzelen op me toe en kuste me me in verwarring achterlatend tranen in mijn ogen mijn hart weer open als voorheen…

oh, lief ik had nooit kunnen bevroeden dat ik onze gelukkige dagen opnieuw zou beleven in de diepe pijn van de winter en toch zou ik wederom nieuwe lentes en zwoele zomers zoeken als bron voor de tranen die onophoudelijk mijn wangen strelen…

de zon zakt over het IJ tegenover mij felblauwe meisjesogen in neon verdwijnen de minuten en jij kust de avond weg…

de onzichtbare kamer van het grote verlangen zoekend naar het antwoord op allang gestelde vragen is het slechts fantasie zonder houvast louter een hunkerend verlangen of juist het daaraan toegeven lichtend als een bevrijd moment of donker als een koude nacht wie vertelt het ons jou en mij…

de smalle weg beweegt zich langs het kanaal tot aan de horizon wij passeren de oude sluis waarvan de waterkering is verdwenen slechts het eiland met het ijzeren wankele bruggetje verraadt de oude bestemming zij loopt voor mij uit haar lichte zomerjurk waait in de wind verbeeld ik het mij houdt zij soms heel even als een…

ik zing mijn hart dichter bij jou ik heb je zo lief zo verschrikkelijk lief het geluk lacht me toe als nooit te voren in jouw armen wil ik me warmen…

je ademt sombere lucht en je verdriet trekt als flarden koude mist over het vlakke land…

ik heb alles gezegd zwijgend ik kon niet bij je de afstand overbruggen ik zag aan je ogen dat je het niet begreep ik schreeuwde zonder woorden zij galmden na in je gezicht zo gesloten als nooit tevoren ik ben ver gegaan heb me helemaal gegeven stortte mijn hart uit vertelde je dat ik van je hield veel veel heel veel ik heb…

zij plaatsen hun ladders tegen mijn lichaam ik schrik in het diepe donker van hun aanwezigheid wat moeten zij van mij wat is het dat zij zoeken dat ik zoek zo vasthoudend dat het elke nacht trilt in mij…

de gewaarwording van haar rondingen haar heerlijk stevige vlees brengen mij aan de rand van het diepe water waar ik me weldra in zal onderdompelen de draaikolken zullen mij tot op de bodem trekken als door een noodlot gedreven overgeleverd uitgehongerd ook na zo lange tijd weer drinken van de nectar de hare uit haar beker gulzig…

gezwicht voor jou voor jou als vrouw je vlees dat ik vrees brandt mijn verstand streelt bespeelt mijn beeld doodt mij bloot in je begerige schoot…

verdrietig zoek je naar warmte in de kou zachtjes vraag je om zwijgend begrip je hand raakt de mijne bij elk klein verhaal in je ogen tranen zij spreken jouw taal je praat en praat tegen mij die avond laat over jouw leven over waar jullie waren gebleven over vervlogen tijden van reizen en geluk waar de woorden vallen volg ik je…