Alle inzendingen van Charles Langeveld

red ik het niet met een knipoog of een lach. Graag zou ik, hoe dan wel, wel willen weten, totdat ik het weet, zeg ik je met liefde vriendelijk gedag.…

Als je ooit nog vleugels krijgt, stijg dan op en volg de stem die je de weg wijst naar mijn hart. Klop dan 3 maal, zodat ik weet dat jij het bent... en dat je veilig bent geland en mij gevonden hebt.…

Naar de eerste verdieping van de zevende hemel gaat een lift, gevolgd door een trap die overgaat in een pad bezaaid met ongelijke stenen. Als dat éénmaal is genomen, moeten stijgbeugels, touwen, zuurstof en een warm pak helpen om de steile,…. verraderlijke berg te beklimmen. En op de top blijkt de afstand toch nog groter…

Verwonderd sta ik aan de kant, de rand, die aarde en water scheidt. Een spiegeling van wolken,wind en water, later nog een regenboog. Ik kijk, ik zoek de kracht die tranen droogt, verdriet verzacht. Waar ben je? Zie mij staan. Kom te voorschijn, geef het antwoord, want de zin van het leven, lijkt aan mij voorbij te gaan…

Ik doe de luiken dicht en ook het licht ga ik nu doven. Laten wij elkaar bewaken en beloven om morgen samen weer te ontwaken.…

Hoelang is het al geleden dat wij elkaar aanbeden? Niet konden wachten, steeds weer dachten dat het nooit voorbij zou gaan? En nu… daar staan we dan, voorbij de tijd, gelouterd door het leven. Herken je iets van wat eens was? Herken je iets van hoe ik was? Ik zie een lichtpunt in een traan. Spijt...? dat het ons zo is vergaan…

Je stem die mij verwart, je ogen die de mijne neerslaan, je lach die mij verblijdt, je geur die mij bereikt. Laten wij elkaar beminnen, teder onze ziel omspinnen opdat de boosheid in ons hart, bezwijkt.…

Een zwarte hoed, een bril met donkere glazen. De rauwe stem, vibrerend... zingend over vreugd en smart. Een lied, dat raakt..., feilloos neerstrijkt in het hart. En eenmaal daar beland niet is te wissen.…

Te lang heb ik je niet ontmoet. Te lang heb ik je niet begroet. Maar nu, op elke wang een kus en één vluchtig op je mond, die ik altijd al te vluchtig vond. Ben dolblij je te zien. Luister jij, luister ik naar dat wat ons beroert, en wat ons samenbrengt en bindt. Twee wegen door het land dat 'leven' heet en hand in hand waar wegen…

Liefste lief, droog je tranen. Ik veeg de bladen van ons pad. Laat helen wat bindt, zodat de liefde ons hervindt.…

Waar is die andere wereld, waarover men verhaalt? Die wereld van geluk en vrede? Een wereld die warmte straalt? Ik ervaar heel andere zaken! Haat, bloed, doodslag en doortrapt geweld! Niets ontziend en blootgesteld! Waar komt die ellende toch vandaan? Wie verzint het één.. het ander? Wie liegt en laat de waarheid gaan? Hoe komt het dat…

Als je mij werkelijk wilt kennen, laat ik dan bekennen dat mij dat helemaal niet zint. Bezie maar liever de illusie, die je al te zeer bemint.…

Als een druppel uit de kraan kom je te voorschijn. Maar voordat ik je kan bezien, of kan spiegelen aan je glans, maak jij je los en duikt dan in de vijver van het vocht waar ik je niet hervinden kan.…

Ik heb je niet gekend mijn vriend, maar genoot van elk woord, van elk gebaar op afstand weliswaar. Ik heb je niet gekend mijn vriend, maar iedere keer dat jij er was, en met een anecdote, besefte ik je grootte. Ik heb je niet gekend mijn vriend. Je stoel blijft koud in ruime zin. Je beeltenis, geschiedenis.…

Als het zaallicht zachtjes dimt, maak ik me sterk om alle bewegingen op het doek en van jou naast mij in de gaten te houden!…

In mijn dromen ben je dichter dan waar ik op hoopte in het begin. Maar als de wereld mij gewekt heeft, zie ik het toch weer somber in.…

Ken ik je een dag of duizend jaren? of is het de herinnering aan een ver verleden, waarin een afspraak voor de toekomst werd gemaakt?…