Alle inzendingen van Chloë

De stenen die je in het meer gooit, Springen en dansen langs de waterrand. Traceren stralen van zonlicht, en laten rimpels achter, voordat ze in de inktzwarte diepten verdwijnen. Een fluister van door jou gekozen te zijn, Onbekommerd en veilig in je handpalm, net voor een adem. Je kijkt toe hoe het water hen tot zich neemt. Oppervlak ongebroken…

Dwalend door herinneringen die je alleen in de nacht kan vinden, Voel ik mijn gedachten mijlenver verdwijnen, Naar ochtenden waar ik uitgeput ontwaakte, Stijf van de nachtdienst. Waar mijn stiefvader Gekreukeld op het tapijt beneden, Binnenkort begroet zal worden door duizenden kleine hamerslagen. In een huis waar afwezigheid de lucht vult…

Waar is thuis thuis voor jou? Dat vraagt ze me. Ik denk terug aan hoe ik met mijn familie aan de etenstafel zat De geur van vers afgebakken brood, muziek, gesprek en een glas dat nooit leeg is Een hond die net te lomp om een restje komt smeken De lach van mijn moeder die de kamer doet verlichten Ik denk aan het kamp met de vervallen struiken…

Okergeel Een kuikentje Het eitje breekt En het kleintje piept Pasen…

zwoele zomerdag duifgrijze veren vallen vogel is niet meer…

Is het zo dat jij mijn verslaving bent en ik tracht te minderen maar het steeds meer wordt dat het mijn huid naar binnentrekt bloed doet branden gevangen in een vreemd verlangen als een bij rond honingraad en is het zo dat er geen feitelijke reden is waarom jij mijn adem beneemt en in alle onbekendheid zo bekend in mijn gedachten…

( zonder het lijfelijk voltooien in vleselijk verstrengelen het verlangen van woorden bevrijden) als ik je kon beminnen zoals jij dat zou willen ver van het ouderlijk preken met slechts een simpele streling de beide ogen uitdagend onverwachts zien en de wankelende liefde sussend armen in nemen voorbij de horizon hart aan hart…

we zijn niet als schemer twee gelijke stroken aan elkaar gebonden we zijn niet als het zonlicht over het vlakke land in dromen verzonken we zijn als blauwe olie en brak water met afstand als tussen rand onvermengd hand in hand verstrengelend de kracht van poëzie vleselijk wensend - nee - hoe kunnen onze ogen in één knipperende…

je beweegt tegen muren van dromen als kaars in een lege nacht ik zwijg in de bubbel van stilte wanneer ik je lach zacht vang soms is er die vraag in een gedicht of woord dat ik spreken wil zonder geklaag in een rond geslagen akkoord hoe wij dode dagen kunnen ontlopen en met de zon de sterren zullen belichten want ik vang de wind met boerinnenknopen…

op dat moment van samenzijn dat ene vleugje van jou nabij zoals mijn lijf zacht golvend kan bewegen op de ademhaling van jouw aanwezigheid verlang ik naar de geur van lente de kunst van liefde van jou vrouwelijk in mij zintuig voedend de rakende stilte langzaam voorbij lichamelijkheid reist…